Poetą nie byłem, nie jestem i nie będę. Mam tę świadomość, że moje młodzieńcze próby były zbyt rzadkie i efemeryczne, potem brakowało czasu i silnej woli na zajęcie się profesją, która mogła jedynie zaspokoić osobiste ambicje, nie przynosząc korzyści materialnych. Dziś jest już za późno. Wprawdzie są tacy wspaniałomyślni luminarze, którzy twierdzą, że można być poetą nie pisząc wierszy, że poezja to sposób widzenia świata i ludzi, że jest to kwestia wrażliwości na słowo pisane. Przy takim rozumieniu poetyckości można się spodziewać, iż poetów jest dużo wśród nas.
Ja jednak myślę o sobie, że jestem bardziej rzemieślnikiem słowa, niżeli artystą, byłoby mi miło, gdybym dosłużył się miana czeladnika, bo mistrzów mam wielu.
Ten wstęp jest mi potrzebny, gdyż odnalazłem w zakamarkach szafy karteluszki moich młodzieńczych prób wierszowanych i pomyślałem sobie, że warto je ujawnić odpornym na grafomaństwo internautom. Ale robię to w dobrej intencji (ten zwrot – w intencji – wyskoczył mi spod pióra bezwiednie, ale to pozytywny wpływ duchowej aury emanującej w miejskiej kulturze), a więc robię to, by zachęcić wszystkich młodych i dojrzałych wiekiem Czytelników do podejmowania podobnych prób wyrażania swych przeżyć tak zwaną mową wiązaną. Jest to zajęcie, którego pozytywnych skutków nie da się przecenić, a po latach jeśli się uda przechować coś niecoś z tego okresu twórczości, to tak samo jak dawne fotografie, dokumentują one z całą wyrazistością stan ducha i talentu w danej chwili.
Proszę więc o dużą dozę wyrozumiałości, a ten osobisty wątek ma również na celu odskoczyć na moment od rzeczywistości, przenieść się w świat iluzji i metafory.
Poeci wiersze pisali
Pisali poeci wiersze - o kobiecie,
opiewali jej oczy płonące, łabędzią szyję,
usta różane, piersi alabastrowe,
pisali że jest gwiazdą na orbicie,
że wszystko, co żyje, dla niej żyje,
że nie da się wyrazić tego słowem.
Poeci wielcy i mali - o kobiecie wiersze pisali.
Pisali poeci wiersze - o miłości,
mówili, że treścią jest życia,
że jej płomień oczyszcza lub niszczy,
że jej nimbem można serca wymościć,
w blasku jej aureoli się ziścić.
Poeci wielcy i mali - o miłości wiersze pisali.
Pisali poeci wiersze - o ojczyźnie,
do macierzy ją porównywali,
dla niej życie chcieli poświęcić,
i tęsknili za nią na obczyźnie,
łzy ronili, szaty targali,
w jej imieniu chcieli wrogu łeb ukręcić.
Poeci wielcy i mali - o ojczyźnie wiersze pisali.
Pisali poeci wiersze - o kobiecie,
o miłości, ojczyźnie, posłannictwie dziejów,
o tym co w trawie piszczy,
o przeszłości Polski Piastów – Kołodziejów,
o mięcie co pachnie przy stawie.
Poeci wielcy i mali - świat bez reszty zwierszowali, zrymowali !
Więc dlaczego, na miły Bóg,
młode entuzjastki z liceum,
miast przekraczać wirtualny próg
wznoszą poetyckie Te Deum ?
Poeta
Zerwały się z pęt tabuny
wyrazów dzikich
w obłędnym galopie pędzą
uroczysko pełne mustangów słów
patrzysz na nie
lecz nie widzisz
ni głów ni ogonów
one maja tylko
refleks ruchu
szukam
chwytam w galopie
rekwizyty słów
by opisać
misterium mgielne
o słonecznym świcie
Paciorek
czy wiesz że
jak rozmodlony pątnik
z tą samą wiarą i nadzieją
odmawiam
Twoje imię
co wieczór
co rano
co północ
co południe
co noc
co dzień
co mgnienie oka
I tym zbożnym akcentem oddaję się surowej ocenie Państwa z cichą nadzieją, że przy sobocie Wasz osąd będzie łagodniejszy, w najgorszym razie kilka lat w zawieszeniu (co zrobię z tym większą pokorą, że już od lat nie piszę wierszy). Tak czy owak zachęcam do pisania, a moje próby potwierdzają, że nie jest to takie trudne i daje efekt, zwłaszcza jeśli się ma takiego kolegę jak Robert Janusz z Koła Fotograficznego przy CK w Głuszycy, który wzbogacił wszystko znakomitymi fotografiami. Skutkiem tego mam nadzieję, że Państwa nie zawiodłem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz