Jak dobrze mieć sąsiada

 Mój znakomity sąsiad dba o to, abym nie zestarzał się wraz z wiedzą historyczną wyniesioną z uczelni, zwłaszcza że to było pod koniec PRL-u. Podsuwa mi nowości pojawiające się na naszym rynku, skutkiem czego mogę bez przesady powiedzieć, że dzięki niemu poznałem najważniejsze dzieła Normana Daviesa (w jednym z najbliższych postów napiszę o nim więcej), że dopiero teraz odkryłem fenomen twórczości Pawła Jasienicy (też chcę wtrącić parę słów o jego „Pamiętniku”), że moim idolem stał się nie tyle historyk co powieściopisarz, ale taki za którego twórczość nie zamieniłbym żadnego podręcznika historii średniowiecznej Polski. Mowa oczywiście o Andrzeju Sapkowskim i jego trylogii husyckiej: Narrenturm, Boży bojownicy, Lux perpetua.

 Ale dzisiaj chcę zaprzątnąć uwagę moich Czytelników też podrzuconą przez sąsiada książką, która po prostu powaliła mnie z nóg.  Nosi ona tytuł „Lodołamacz”, a jej autorem jest Wiktor Suworow, jak się okazuje, to pseudonim Władimira Bogdanowicza Rezuna, rosyjskiego oficera, pisarza, historyka, uczestnika inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację w 1968 roku. Nie jest to książka sensu stricte naukowa, ale jej wartość historyczna jest nie mniejsza, bo jest swego rodzaju rozprawą napisaną przez wybitnego znawcę spraw wojskowych i politycznych. Podobnie jak bliski nam Polakom pułkownik Ryszard Kukliński, W.B. Rezun, pełniący funkcję rezydenta GRU w Genewie, w 1978  roku uciekł do Wielkiej Brytanii. Uznany za zdrajcą narodu w swoim kraju został skazany zaocznie na karę śmierci, którego to wyroku, mimo rozpadu ZSRR,  do dziś nie uchylono.

W „Lodołamaczu” autor dokonuje bardzo szczegółowej analizy przyczyn wybuchu II wojny światowej, wskazując że w jej rozpętaniu niepoślednią rolę odegrał Józef Stalin i jego sztabowcy.

Po pierwszej wojnie światowej na mocy traktatu wersalskiego Niemcy zostały pozbawione możliwości utworzenia armii i produkcji broni. Nie mogli też prowadzić manewrów na swoim terytorium. Stalin udostępnił im poligony,  sale wykładowe, strzelnice w ZSRR. Wyższa kadra oficerska Reichswehry uzyskała dostęp do fabryk zbrojeniowych. Stalin nie szczędził środków na odbudowę niemieckiej potęgi militarnej, bo sądził, że ewentualny konflikt zbrojny obejmie Europę, a nie przychylny Niemcom Związek Radziecki.

Józef Stalin pomagał Hitlerowi objąć władzę i umocnić swe panowanie, zwieńczeniem tej polityki stał się pakt Ribbentrop – Mołotow w sierpniu 1939 roku o podziale wpływów, dający  Hitlerowi  wolną rękę do podejmowania działań agresywnych prawie w całej Europie.

Co było przyczyną takiej polityki przywódcy Kraju Rad? Odpowiedź na to pytanie mieści się w tajnym kryptonimie jakim nazwano Adolfa Hitlera, a brzmiał on  -  „Lodołamacz Rewolucji”. Otóż Hitler miał oczyścić drogę dla światowego komunizmu, rozbijając zachodnie demokracje. Chodziło o to, aby poprzez wojny Europa mogła się wykrwawić, stracić swój potencjał zbrojeniowy. Wtedy wystarczyło rzucić hasło powszechnej rewolucji i stanąć na jej czele. W dalszej kolejności Związek Republik Radzieckich rozszerzyłby się na całą Europę. Stalin rozumiał, że szansę na wygranie wojny ma ten, kto przystąpi do niej ostatni.

W swej książce Wiktor Suworow przeprowadza metodyczną wiwisekcję tajnych planów i podjętych prób ich realizacji, by w efekcie osiągnąć swój cel. I wszystko mogło by się potoczyć bez przeszkód, gdyby nie zupełnie nieprzewidywalny, zaskakujący manewr „Lodołamacza”. 22 czerwca 1941 roku Adolf Hitler zaatakował znienacka swego dotychczasowego sojusznika Józefa Stalina. I wtedy się wszystko sypnęło.  Autor książki zdradza szereg sekretów dotyczących strategii i taktyki prowadzenia wojny obronnej z Niemcami, a także wyjawia nieznane dotąd szczegóły związane ze zniszczeniem systemu obronnego ZSRR, tzw. linii Stalina, właśnie z jego rozkazu, a następnie dezorganizację armii, zaskoczonej siłą uderzeniową wojsk niemieckich w pierwszym okresie wojny.

Najważniejszą konkluzją książki jest to, że przywódcy komunistyczni w równej mierze jak naziści przyczynili się do wywołania wojny i snuli plany tak jak Hitler zdobycia Europy. Autor precyzyjnie analizuje motywy obu zbrodniarzy wojennych, Hitlera i Stalina, ujawniając  zakulisowe machinacje, podstępy i zbrodnię jako rzecz normalna w ich polityce.

To nie jest jedyna książka Wiktora Suworowa, napisał ich kilkanaście, wszystkie one odsłaniają  sposób przekonywujący mechanizmy sprawowania  władzy  w systemach totalitarnych.

Książkę Suworowa czyta się jak najlepszą powieś sensacyjną. Jest to jednak fabuła przejmująca i budząca smutne refleksje. Zostały one bardzo trafnie wyrażone w krótkiej sentencji  w książce „Medaliony” Zofii Nałkowskiej : „Ludzie ludziom zgotowali ten los”.

Zachęcam jednak do przeczytania tej i innych książek tego wyjątkowego rosyjskiego emigranta, który odważył się napisać prawdę o „Wodzu Narodów – Radzieckim Stalinie”, jak nam to wciskano do głowy w latach mojej nauki szkolnej.