Blog to miejsce do podzielenia się na piśmie z innymi internautami moimi fascynacjami. Dotyczą one głównie regionu wałbrzyskiego, w którym przeżyłem już ponad pół wieku Będę o nim pisał, dzieląc się z Czytelnikami moimi refleksjami z przeczytanych książek i osobistych doświadczeń związanymi z poznawaniem jego historii i piękna krajobrazów.

poniedziałek, 30 kwietnia 2018

Czekamy na album


Głuszyca może się podobać


„Dawno, dawno temu było tak, jak nigdy nie było”, oto magiczny początek rumuńskich bajek opowiadanych dzieciom przy układaniu ich do snu. To coś takiego jak w naszych bajkach - „za siedmioma górami za siedmioma lasami...”. Rozpala wyobraźnię i przenosi nas najszybciej jak tylko można w mistyczną krainę baśni i fantazji.

Obydwa bajkowe prologi nasunęły mi się swego czasu w trakcie vido-panelu Grzegorza Czepila w głuszyckim Centrum Kultury. Prezentacja jego dorobku kolekcjonerskiego wzbudziła  wielkie emocje, bo też patrząc na czarno-białe i kolorowe obrazki przedwojennej Głuszycy można było odnieść wrażenie, że znaleźliśmy się w bajkowym świecie fantasmagorii. A ponieważ Grzegorz potrafił o nich opowiadać z pasją autentycznego hobbysty, więc czwartkowy wieczór w CK nie należał do straconych. Otóż właśnie, okazało się, że czarowny  świat rodem z baśni tysiąca i jednej nocy można było oglądać na dużym telebimie z wypiekami na twarzy i zadawać sobie po cichu pytanie, czy to możliwe, aby kiedyś było tak pięknie?

Zarówno Głuszyca, dzieląca się do dziś na Górną i Dolną, jak też pobliskie wsie, Sierpnica, Kolce, Łomnica, Grzmiąca, Rybnica Mała okazują się na kartkach pocztowych i starych fotografiach jak z krainy ułudy. W okresie międzywojennym (1918 – 1939) Głuszyca stała się jednym z najpiękniejszych zakątków Dolnego Śląska. Było to niewątpliwie skutkiem prosperity gospodarczej drugiej połowy XIX wieku, niebywałego rozkwitu przemysłu lekkiego i towarzyszącej temu rozbudowie miejscowości, ale przede wszystkim skutkiem walorów krajobrazowych. W otoczeniu gęsto zalesionych gór, nad przełomem Bystrzycy, wijącej się jak wstęga rzeki, która wyznaczała naturalny szlak komunikacyjny z południa na północ, a więc z Kłodzka do Wałbrzycha lub Świdnicy Głuszyca budziła zainteresowanie i podziw mieszkańców i przyjezdnych.


Zwróćmy uwagę na fakt, że Głuszyca Górna i Dolna to były przez wieki zaszyte w górach, wielokrotnie tragicznie doświadczane przez wojny i epidemie wsie, o których niemiecka nazwa mówi sama za siebie: Wüstegiersdorf (pusta głucha wieś). Aż tu nagle stało się coś, co można uznać bez przesady za rewelację. Wystarczyło trzydzieści lat (1850-1880), by w tej rozległej kotlinie śródgórskiej urodził się prężny i znaczący dla całej Rzeszy Niemieckiej ośrodek przemysłowy. Obok fabryk włókienniczych (bawełnianych, lniarskich i wełnianych) pojawiły się, co jest rzeczą oczywistą, nowoczesne budynki mieszkalne, a przy nich urzędy, szkoły, przedszkola, szpitale, przytułki, restauracje, hotele, szlaki kolejowe i  dworce,  no i  piękne wille fabrykantów, słowem to wszystko, co potrzebne jest do życia kilkutysięcznej zbiorowości ludzkiej. Wprawdzie Głuszyca za Niemców nie zdołała osiągnąć rangi miasta, ale już wtedy do tego pretendowała.


Ówczesna Głuszyca postawiła też na turystykę. Atrakcyjnie położone w górach okoliczne wsie rozwijają bazę gastronomiczną i wypoczynkową. Coraz większym zainteresowaniem cieszą się sporty zimowe. W kolekcji Grzegorza Czepila oglądamy mnóstwo rozsianych po całej okolicy restauracyjek z miejscami noclegowymi, pokojów gościnnych, schronisk. Ciszą oczy atrakcje turystyczne,  chociażby takie jak wieże widokowe, drewniane kościółki, ruiny zamków, itp.


Pocztówki i fotografie poniemieckie w całej swej rozciągłości emanują zachwytem i podziwem tych, którzy je utrwalali na kliszy. To był powód do dumy, a zarazem sławy i chwały. W wielu z nich przebija chęć promocji Głuszycy nie tylko ze względu na  piękno krajobrazów, ale także osiągnięć w budownictwie, infrastrukturze miejskiej i autentycznej satysfakcji z tego powodu jej mieszkańców.

Dziś patrzymy na te obrazki czarno-białe, ale i kolorowe z niedowierzaniem. Nasze miasto  nie przypomina  uroków fotografii. Wprawdzie mamy miejsca pozwalające cieszyć się pięknem budynków i otaczającej je przyrody, ale jest to kropla w morzu szarości, zaniedbania i tandety sypiących się ze starości domów, których nie tknęła ręka murarza przez całe stulecie. Pięćdziesiąt lat PRL-u, to czas stracony. To były najpierw dziesiątki lat tymczasowości, bo wciąż wisiała groźba powrotu Niemców na utracone ziemie. A kiedy już zyskaliśmy pewność, że status powojenny jest nienaruszalny, to po prostu nasz system własności państwowej okazał się niedostosowany do potrzeb. Dominował chroniczny brak pieniędzy na remonty budynków komunalnych. W znacznej skali przetrwało to do dziś.

Mało jest takich gmin jak Jedlina-Zdrój, w których nieomal w stu procentach uwłaszczono mieszkańców budynków komunalnych, powołując do życia wspólnoty mieszkaniowe. A skutek jest taki, że Jedlina może się szczycić nowymi dachami i  elewacjami budynków, podczas gdy Głuszyca straszy kawalkadą szarych, brudnych, tąpniętych bloków wzdłuż kilkukilometrowej promenady wiodącej przez miasto. Podnosi na duchu pięknie położone osiedle mieszkaniowe na Słonecznym Wzgórzu, budynki szkół i obiektów handlowych.  Tu i ówdzie można dostrzec zadbane, cieszące oko elewacje własnościowych domów. Ale to wciąż za mało. Nawet Urząd Miejski nie doczekał się gruntownej odnowy budynku, choć zrobiły to inne gminy ziemi wałbrzyskiej.

Na szczęście otaczają nas góry i lasy, wciąż niezmienna jest  przyroda, niewzruszona w swych rozlicznych powabach. To co daje zaobserwować w promienistej tkance słońca  robi wrażenie. Głuszyca może zachwycić, gdy oglądamy ją z góry, tak samo zresztą jak Wałbrzych. Oba miasta położone w pierścieniach przecudownych gór,  szczycą się rzadko spotykanym pięknem krajobrazów. Jeśli uda się z biegiem czasu w Głuszycy tak jak w Jedlinie-Zdroju czy Wałbrzychu odwrócić  trend umierania miasta, to szemrząca w dolinie Bystrzyca zacznie nucić unijną odę do radości, a spadające z nieba krople deszczu przestaną być łzami tej ziemi.

Pojawiła się szansa na reaktywowanie mojego pomysłu wydania porządnego albumu fotograficznego z wierszami naszych rodzimych poetów pt. „Głuszyca, moja Itaka”. To najwyższy czas byśmy mogli wzbogacić nasze domowe regały w barwny album odsłaniający uroki naszego miejsca zamieszkania, ale także na promocję literacką i krajobrazową Głuszycy. Mamy w tej chwili swoich poetów i także znakomitych fotografików, którzy robią to na co dzień na stronach internetowych facebooku. Nasz burmistrz Roman Głód zapewnia, że oddał sprawę w dobre ręce dyrektor CK MBP, Sabiniy Jelewskiej, tak więc jest nadzieja, że „z tej mąki będzie chleb”.

Wiele z fotografii i pocztówek przedwojennych Grzegorza Czepila możemy pooglądać w mojej książce „Głuszyca – miasto włókniarzy”. Są w niej też bajeczne fotografie Głuszycy współczesnej, bo ich autorzy zadbali o to, aby pokazać swoje miasto z dobrej strony. Książka jest już w wielu domach, jest też do wypożyczenia w miejskiej bibliotece. Zachęcam  gorąco, by z niej korzystać i w ten sposób znaleźć powody do dumy.


niedziela, 29 kwietnia 2018

Czy warto było ?

największa hala podziemna Osówki

 „Marzy mi się Głuszyca jako jeden z ważniejszych na Dolnym Śląsku ośrodków rekreacyjno-wypoczynkowych i turystycznych, a okoliczne wsie, Głuszyca Górna, Sierpnica, Kolce, Łomnica, Grzmiąca, jako miejsca letniskowe i ośrodki sportów zimowych. Czy to jest realne? Myślę, że nieuchronne… Ufam, że tą książeczką uda mi się wyzwolić poczucie dumy i satysfakcji współmieszkańców z tego, co  już udało się osiągnąć, a Głuszyca nie jest pustą głuszą, jakby to wynikało z przetłumaczenia niemieckiej nazwy Wüstegirsdorf. Stała się ona jasnym punktem na mapach turystycznych Polski, wiele już napisano, a jest szansa, aby jeszcze nieraz było o niej głośno. Może również za sprawą tej książki”.

Oto cytat z posłowia mojej broszury zatytułowanej „Niezwykłości Osówki” napisanej w 2005 roku, a wydanej przez Zakład Turystyczny „Osówka” w Głuszycy. To jedna z pierwszych moich książeczek, ale jak na wykwintną broszurę przystało – pięknie wydana w  miejscowej drukarni Leopolda Krysińskiego, z grafikami zmarłego już Kazimierza Śmigielskiego. Była to próba kondensacji dotychczasowej wiedzy i informacji zawartych w literaturze i prasie na temat „podziemnego miasta Osówka”, napisana na kanwie osobistych doświadczeń jako długoletniego mieszkańca Głuszycy, a także burmistrza miasta w latach 1994- 1998 . Osówka stała się wówczas atrakcją turystyczną i weszła na stałe na mapy turystyczne Dolnego Śląska.

Książeczka „Niezwykłości Osówki” licząca sobie 42 strony stanowi dziś unikat. Być może znajduje się jeszcze na półkach u niektórych mieszkańców Głuszycy. Jest też dostępna w miejskiej bibliotece. Od tamtego czasu pojawiło się na rynku wydawniczym wiele innych książek, różnych autorów na temat kompleksu „Riese” w Górach Sowich. Pisałem o Osówce w „Głuszyckich kontemplacjach”  w części I i II, w obszernej książce „Wałbrzyskie powaby”, a także wielokrotnie w artykułach prasowych i w moim blogu „tu jest mój dom”. Mówiłem przez wiele lat i nadal podejmuję ten temat w porannych audycjach  wałbrzyskiej rozgłośni radia „złote przeboje”. Ale ta najwcześniejsza broszura wydaje mi się szczególnie wartościowa, bo pisana pod wpływem najświeższych emocji, jakie towarzyszyły nam w trakcie odkrywania tajemnic Osówki i problemów z jej zagospodarowaniem turystycznym.


Przywołałem teraz pamięć o wydarzeniu sprzed 3 lat, jakie miało miejsce w poniedziałek 16 listopada 2015 roku. Otóż w tym dniu od rana salę widowiskową głuszyckiego Centrum Kultury wypełniła po brzegi ponad setka sudeckich przewodników górskich z Dolnego Śląska. Przyjechali oni do Głuszycy na zaproszenie Prezesa Podziemnego Miasta Osówka, Zdzisława Łazanowskiego, by wziąć udział w konferencji oraz zajęciach praktycznych poświęconych metodom badań terenowych przy użyciu dostępnych technik i sprzętu penetrującego podłoża skalne. Patronat honorowy nad konferencją objął Burmistrz Miasta Roman Głód, który w serdecznych słowach powitał zebranych, wyrażając nadzieję, że staną się oni protektorami zarówno Osówki jak i naszego miasta.

W części konferencyjnej wykładowcami byli goście z Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, dr inż. Jerzy Nawrocki i dr hab. inż. Wojciech Jaśkowiec pod opiekuńczymi skrzydłami płk. Jerzego Cery, od lat zaangażowanego odkrywcy tajemnic kompleksu „Riese” w Górach Sowich, autora książek i map, związanego od samego początku zagospodarowania turystycznego Osówki z Głuszycą. 

Jerzy Cera miał wykład inauguracyjny na temat badań terenowych kompleksu „Riese” od lat 70-tych do dziś, a po nim wygłosili prelekcje wymienieni powyżej specjaliści zapoznając zebranych z współczesnymi metodami i sprzętem do badań gruntów i skał, a także dokonywania pomiarów przestrzennych.

Część praktyczna miała miejsce po obiedzie bezpośrednio w podziemiach Osówki w czasie zajęć terenowych stwarzających możliwość poznania zasad funkcjonowania sprzętu badawczego wykorzystywanego w celu rozpoznawania pokładów skalnych.


Trudno przecenić to wydarzenie, bo zgromadzenie tak dużej liczby przewodników nie jest łatwe i miało miejsce u nas w Głuszycy po raz pierwszy. Było ono potwierdzeniem rosnącej sławy Osówki jako jednej z największych atrakcji turystycznych w ostatnich latach na Dolnym Śląsku. Bardzo trafnie określił to burmistrz, Roman Głód w swym wystąpieniu uznając to spotkanie jako „złoty pociąg”, który przyjechał do Głuszycy. A jest on potrzebny temu miastu, które po agonii przemysłu włókienniczego z trudem dźwiga się w górę, stawiając na turystykę i wypoczynek.

Można się spodziewać, że nasi goście wywieźli z Głuszycy korzystne wrażenie, a konferencja pogłębiła ich wiedzę na temat współczesnych technik i sprzętu tak ważnych dla odkrycia tajemnic ukrytych w podziemiach Gór Sowich. Mamy więc nadzieję, że w ślad za tym pojawiać się będą na Osówce kolejne autokary wycieczkowe, a może się to okazać znacznie bardziej pożyteczne niż odkrycie prawdziwego miejsca ukrycia słynnych skarbów Wrocławia.

Cieszy ogromnie to, że głuszyckie podziemia stały się inspiracją dla wrocławskiej powieściopisarki Jolanty Marii Kalety, a część akcji jej książek – „W cieniu Olbrzyma” i „Riese, tam gdzie śmierć ma sowie oczy” rozgrywa się właśnie w tym kompleksie. Od paru lat pojawiają się na Osówce realizatorzy filmów by skorzystać z niesamowitej aury podziemnych sztolni, a głośny film "Pokot" Agnieszki Holland i Kasi Adamik został niedawno nagrodzony Srebrnym Niedźwiedziem w Berlinie. Film powstał na podstawie powieści Olgi Tokarczuk "Prowadź swój pług przez kości umarłych", a najbardziej dramatyczne sceny  były właśnie tu nagrane. 
  
Moje optymistyczne wyobrażenia co do przyszłości „Osówki” mają swe uzasadnienie w informacji, która obiegła lokalne media, a jest nią pozyskanie przez „Podziemne Miasto Osówka” pokaźnej sumy pieniędzy, bo półtora miliona złotych na zorganizowanie nowoczesnego centrum medialnego, które pozwoli turystom nie tylko pogłębić swoją wiedzę o poniemieckim kompleksie „Riese”, a także przeżyć niezwykłą przygodę wzmocnioną efektami audio-wizualnymi.


Tak więc już za półtora roku może się „Osówka” zmienić w supernowoczesną atrakcję turystyczną, a miastu pozwoli to przynieść dodatkowe korzyści promocyjne i materialne. Ja zaś mam satysfakcję i mogę się pochwalić, że nasza inicjatywa sprzed lat zmierzająca do zagospodarowania turystycznego podziemi pod Osówką nie poszła na marne i przynosi wymierne efekty.


piątek, 27 kwietnia 2018

Zielono mi


Mój weekendowy felieton zacznę od fragmentu pięknego wiersza Juliana Tuwima p.t. „Zieleń”:
„O zieleni można nieskończenie.
Powielając dźwiękiem jej znaczenie,
Można kunsztem udatnych powieleń
Tworzyć światu coraz nowszą zieleń.

Nie dość słowo z widzenia znać. Trzeba
Wiedzieć jaka wydała go gleba,
Jak zalęgło się, rosło, pęczniało,
Nie - jak dźwięczy, ale jak dźwięczało,
Nie - jak brzmi, ale jakim nabrzmieniem
Dojrzewało, zanim się imieniem,
Czyli nazwą, wyrazem rozpękło,

W dziejach wzrostu słowa - jego piękno”…

Koniec motta. Przechodzę do meritum.
Słowo „zieleń” ma zapewne swą genealogię, ma także nieskończoną ilość skojarzeń i znaczeń. Moje pojęcie zieleni jest bogate w obfitość barw od jasnej do ciemnej zieleni, ale także jest bogate w rozmaitość odniesień wizualnych. A więc może to być łąka, albo łan wiosennego zboża, albo niedaleka kępa drzew obserwowana codziennie przez okno, albo też rozległe ściany zalesionych gór zamykających horyzont. Mam ten komfort, że mieszkam w górach, a moje miasto nie różni się wiele od wsi, zwłaszcza w tym miejscu, gdzie znajduje się mój dom.

O zieleni mógłbym nieskończenie, tak jak to sugeruje Tuwim w cytowanym wierszu. Może łatwiej byłoby dać sobie z tym spokój, gdyby nie wyjątkowość wiosennych doznań. W promieniach słońca świeża zieleń mieni się odcieniami złocistości i srebrzystości Dobra pogoda wiosną, ciepłe noce i obfitość deszczu spowodowały, że wszędzie jest zielono. Pełne ręce roboty mają właściciele ogródków działkowych, do których się zaliczam.


Ale koszenie trawników i wszystkie inne zajęcia na łonie natury mają swoją dodatkową wartość. Człowiek znajduje czas do spokojnych, niczym nie zakłócanych rozmyślań. Nie ma tu prasy, radia, telewizji, komputera, książek. Jest świeże powietrze, ciepło, cisza i wspaniała wokół przyroda. Jest zieleń w swych „udatnych powieleniach” i odcieniach. Jest naturalna egzemplifikacja tego co mieści się w najważniejszym pytaniu człowieka, skąd się wzięło życie na ziemi. Jak to się dzieje, że z maleńkiego nasionka wyrastają duże, dorodne rośliny, że korzonkami drzew i krzewów przenikają soki glebowe w górę aż do korony, zapełniając gałęzie gąszczem liści, kwiatów, a nieco później owoców? Jaka siła witalna to powoduje i skąd się ona bierze? A proces ten powtarza się jak wedyjska mantra co roku, nieprzerwanie, od zarania dziejów?

Jeśli poprzez obserwację życia przyrody i życia człowieka dojdziemy do przekonania, że wszystko co nas otacza jest dziełem niepojętej dla nas istoty, Stwórcy, czyli Boga, oznaczać to będzie, że jesteśmy niewierzący, bo przecież wiara jest wtedy, gdy czegoś nie jesteśmy pewni. Istotą religii jest wiara w Boga, ale jeśli to że Bóg jest twórcą wszystkiego uznamy za pewnik, za rzecz oczywistą, bezdyskusyjną, to znaczy, że odrzucamy wiarę. Czy w takiej sytuacji potrzebna nam jest religia? To tylko jedna z ogrodowych refleksji.

Czytając religijne książki lub słuchając niedzielnych kazań próbujemy w gąszczu słów uczonych i ważnych, w potoku mowy giętkiej i składnej  znaleźć sens naszego bytowania na tym „padole płaczu”, jakim jest ziemia nasza maleńka w makrokosmosie wszechświata. I byłoby znacznie spokojniej, gdyby nie wciąż nowe odkrycia naukowe. Jedno z najnowszych zasiało w poukładanym jako tako świecie kompletny niepokój, elektryzując naszą wyobraźnię magicznym kodem genetycznym. W 1953 roku dwóch młodych uczonych stworzyło model DNA, podstawowej substancji decydującej o dziedziczeniu cech osobniczych wszystkich żyjących organizmów.

To właśnie Anglik - Francis Crick (36 lat) i Amerykanin - James Watson (25 lat), dokonali jednego z największych odkryć w historii nauki. Opracowali model DNA, czyli kwasu deoksyrybonukleinowego, czyli nośnika informacji genetycznej. Ich odkrycie stało się jedną z największych sensacji XX wieku.
 I wszystko przewróciło się do góry nogami. To kolejne odkrycie  daje nam do zrozumienia, że nie ma czegoś takiego, jak biblijny Bóg, który w tydzień czasu stworzył świat, a potem  Adama i Ewę i zesłał ich na ziemię, wskazując jednocześnie drogę do nieba,  bo przecież istnieją tajemnicze DNA i one decydują o świecie i człowieku, w ich powstaniu kryje się zagadka istnienia, której normalny człowieczek nie jest w stanie pojąć .
Nie mam innego wyjścia, jak szukać remedium dla naszych porażonych głów. Nie wiem, czy to co proponuję, to wystarczy, ale może choć odrobinę złagodzi nasze skołotane umysły i serca. Taki cel miał zapewne poeta, niezastąpiony w trudnych momentach życia  -  Konstanty Ildefons Gałczyński, a co napisał, poczytajmy:

„Ileż to lat, ileż to lat trzeba chodzić
po dniach, po nocach, po piętrach,
do ilu łomotać drzwi, w ilu szukać
książkach, światłach, muzycznych instrumentach,
po jakich drogach, co się w deszczu mylą,
zaplątują w niebieskich zachmurzeniach,
w ilu miastach z latarniami ! O, i w ilu
nieskończonych próbach, oczekiwaniach, doświadczeniach –

ażeby znaleźć jakieś jedno zdanie,
które do serca komuś wejdzie i zostanie,

parę słów ułożonych w dziecinny gwiazdozbiór,

Bo trudno jest za włosy chwycić treść wzburzoną,
rytm odmienny jak księżyc, ten sam księżyc który
Beethoven z nieba zerwał i w sonatę wepchnął…

Nad tym oknem, nad tą lampą nie zagasłą,
rozgadane jak jesienna plucha  - 
jakich „Trenów”, jakich „Ballad i romansów”
można by się jeszcze w nas dosłuchać ?”

Żywię taką niepłonną nadzieję, że nie damy się zakneblować w poczuciu zwątpienia i bezradności wobec osiągnięć nauki, która odkryła bezsens naszego istnienia z powodu DNA. Wręcz odwrotnie. Będziemy głosić wszem i wobec, że żadne geny nie są w stanie nam odebrać wiary w sens życia, w którym istnieje poezja, sztuka i kultura, a obok niej cudowny świat natury i ludzie wrażliwi na piękno i dobro. I pokąd stać nas na miłość, przyjaźń, współczucie,  pokąd „nad tą lampą nie zagasłą” możemy jeszcze posłuchać sonaty Beethovena lub pobłądzić z zafascynowania w tajemniczym świecie „Ballad i Romansów, potąd jesteśmy wolni od jakichkolwiek naukowych zaszufladkowań.  Tak nam dopomóż Bóg (Twórco DNA) i Wszyscy Święci! Amen !

P.S. Zenek Martyniuk piosenką "Zielone oczy" podbił Białystok, którego klub piłkarski "Jagiellonia" sięga po tytuł mistrza Polski. "Zycie to są chwile tak ulotne jak motyle" - śpiewa w swoim szlagierze Martyniuk, a stadion wypełniony kibicami szaleje z zachwytu. Oto co potrafi zieleń...

czwartek, 26 kwietnia 2018

Lesk, taka sobie rzeczka



Jest jeden z warunków do spełnienia by móc o sobie powiedzieć – jestem patriotą lokalnym ziemi wałbrzyskiej, bo ją poznałem wzdłuż i wszerz. To dzięki temu, że udało mi się przemierzyć trasy wycieczkowe dolinami trzech największych rzek – Bystrzycy, Ścinawki i Lesku.
O Bystrzycy i Ścinawce pisałem już wcześniej. A dziś kolej na mniej znany, ale nie mniej atrakcyjny  -  Lesk.

Drogę z Głuszycy przez Rybnicę Małą i Leśną, Unisław Śląski, Kowalową do Mieroszowa, mogę powiedzieć, znam jak własną kieszeń. Zjeździłem ją  wzdłuż i wszerz powoli utwierdzając się w miarę upływu czasu, że jest to jedna z najpiękniejszych dróg w naszym regionie. Oczywiście, myślę o tym, co można zobaczyć po drodze, a nie o samej drodze. O katastroficznym stanie jezdni na odcinku Grzmiąca – Rybnica Mała wspominałem już w innym poście mojego blogu.

Tą drogą jechałem wiele razy modląc się w duchu, by nie było wielkiego ruchu. I na szczęście nie było. Mogłem więc kątem oka obserwować co się dzieje w przyrodzie, gdy nastąpiła gwałtowna odwilż, jak zmieniły się przydrożne potoki w rozszalałe żywioły. W Unisławiu widziałem z okien samochodu pędzącą z zawrotną szybkością, wzburzoną wodę wiosennej Ścinawki i uzmysłowiłem sobie, że tu właśnie nieco wyżej w kierunku Wałbrzycha, znajdują się źródła jeszcze jednej z rzek, na którą warto zwrócić uwagę moich Czytelników. To  Leśna Woda, która później zamienia się w Lesk. Ta sama rzeka, która płynie dalej przez Kuźnice Świdnickie, Stary Lesieniec, gdzie kiedyś moczyłem w niej nogi, bo przepływała w bezpośredniej bliskości mojego ówczesnego miejsca zakwaterowania w lesienieckiej starej szkole. Nie miałem wtedy pojęcia, że źródła tej rzeki znajdują się w pobliżu Unisławia Śląskiego, o którym myślałem, że jest zupełnie na  końcu świata. Wtedy też nie miałem zielonego pojęcia o tym, że w niedalekiej przyszłości przyjdzie mi przez parę lat cotygodniowo dojeżdżać niezawodną „ładą” z Głuszycy do Mieroszowa, mijając po drodze tajemnicze Pasmo Lesistej w Unisławiu. Kto mógł przewidzieć, ze kiedyś będę miał przyjemność udzielać nauk sympatycznym „studentom” w mieroszowskiej szkole dla dorosłych, filii Zespołu Szkół Rolniczych w Mokrzeszowie k. Świdnicy.

„Rzeka tak samo jak obłoki przepływa przez miejsce, gdzie kiedyś było nam dobrze” – napisał w swej książce „Śmierć pięknych saren” czeski pisarz Ota Pavel. Zapamiętałem tę sentencję tak samo jak dowcipną dedykację jego książki: „Mamusi, która miała za męża mojego tatusia”, a także parę innych znakomitych stylistycznie i myślowo paradoksów.

Właśnie Lesk jest tą rzeką, którą wspominam dobrze. W górnym biegu rozdziela ona Pasmo Lesistej  od Gór Wałbrzyskich, a dalej płynie przez Stary Lesieniec, Czarny Bór, Witków, Jaczków  w  Kotlinie Kamiennogórskiej, topiąc swe wody w rzece Bóbr w Debrzniku kolo Sędzisławia.
Rzeka ma 23 kilometry długości. Odwadnia znaczną część Gór Kamiennych.

Dolina Lesku jest jednym ze starszych ciągów komunikacyjnych w Sudetach, prowadził nią trakt handlowy z Czech przez Kamienną Gorę, Bolków, Jawor, Legnicę do Wrocławia. Prawie na całej jej  długości rozpościerają się  stare wsie z licznymi zabytkami, pozostałościami młynów wodnych, tartaków i innych urządzeń wodnych.

Podróż turystyczna doliną Lesku może dostarczyć wielu wrażeń, bo każda miejscowość wzdłuż jej biegu kryje w sobie atrakcje turystyczne, znajdujemy tu jednocześnie prawdziwe  bogactwo rozmaitości krajobrazów i przyrody.

Wspomnienia z lat młodości mają swą siłę potęgującą się w miarę upływu lat. Dostrzega się wtedy dopiero jak wiele można było zrobić, by lepiej, dogłębniej poznać i docenić miejsca swego pobytu. Po latach człowiek uświadamia sobie jak wiele rzeczy zaniedbał, jak mało wiedział o istocie życia i wartości jego doznawania:

„Nie wiedziałem wtedy, że te zioła,
będą w wierszach słowami po latach,
i że kwiaty z daleka po imieniu przywołam,
zamiast leżeć zwyczajnie nad wodą na kwiatach.


Nie wiedziałem, że się będę tak męczył,
słów szukając dla żywego świata,
nie wiedziałem, że gdy się tak nad wodą klęczy,
to potem trzeba cierpieć długie lata…”

                                 (Julian Tuwim, Sitowie”)

Nie wiedziałem wielu jeszcze innych rzeczy. A dziś mogę powiedzieć, za znanym starogreckim myślicielem Sokratesem  -  „wiem, ze nic nie wiem”. Niestety…