Druga połówka Romka G

 „Przestały bić dzwony

ci od sznurów też w końcu

poszli na wódkę

Będą w gospodzie

obraz nieba upraszczać

Niczyj już bóg

zasnął w powietrzu

Aniołowie wreszcie mogą

pozałatwiać z diabłami

swoje ziemskie interesy

Przed gospodą chuda kobyła

ludziom w oczy patrzy

porozumiewawczo

Też się wyprzęgła”

„Niedziela w…” Henryk Król

Napisałem o Romku Gilecie, „przaśnym wypieku” środowiska kulturalnego Wałbrzycha, który odżył na nowo, wskrzeszony publikacjami „Tygodnika Wałbrzyskiego” Wydawało mi się, że wszystko gra. Oddałem Romkowi należną mu cześć i chwałę.

Ale od samego początku czułem podskórnie, że coś jest nie tak. Dziś gdy zajrzałem ponownie do tamtego postu, zrozumiałem. Nie można o Romku napisać wszystkiego, jeśli pozostawi się w cieniu jego drugą połowę, jego alter ego. Dopiero razem z Henrykiem Królem stanowili tandem, z którym musieli się liczyć wszyscy możni tego miasta. Roman i Henryk, to był jeden duch w dwóch powłokach cielesnych. Prezes i wice Stowarzyszenia Środowisk Twórczych Wałbrzycha byli zawsze razem. Żaden z nich nie potrafił pójść samemu na piwo, bo kufelka nie godzi się pić do ściany. Nawet jeśli ktoś się trafił do towarzystwa, to żaden z nich nie poszedł bez drugiego, bo przecież nie będzie tracił czasu, by potem opowiadać mu, co się działo przy stoliku. Zresztą nie było czasu na takie ekstrawagancje. A czas był jak pieniądz, nie wolno było nim lekkomyślnie szafować.

Wysublimowany tomik wierszy Henryka Króla „Wahadło” ukazał się w 2000 roku, jako druga z kolei publikacja Stowarzyszenia (po „Karecie dam”). Dopiero w rok później Romek opublikował swoje „Profile”. „Wahadło” było wcześniej, bo Romek widział w Henryku swego mistrza (i wice wersa), ale to kto jest lepszy nie było nigdy przedmiotem sporu. Niech o tym zadecydują odbiorcy.

„Czytałem tę książkę bez znudzenia, autor jest wybredny i sporo wierszy po prostu wyprosił, niech pokazują swoje maski za drzwiami: tu nie ma miejsca na utwory bez twarzy, bez pomysłu, koncepcji, wyrazistego obrazu, czy oryginalnej metafory’  -  pisał we wstępie  „Wahadła” znakomity Karol Maliszewski.

Tomik wierszy Henryka Króla spotkał się z uznaniem nie tylko wybitnego krytyka Karola, pisali o nim z podziwem inni znawcy poezji, ale też wielu zwykłych czytelników. Cytowana na wstępie „Niedziela w…” spotkała się z II nagrodą na „Wałbrzyskich Ścieżkach Literackich” w Książu w roku 1990..

A oto jeszcze inny wiersz z tego tomiku:

Pośpieszny

Ten pociąg jest pospieszny

do ostatniej śrubki

Zobacz jak łatwo przeskakuje

szare poematy stacyjek

nieistotnych dla pędu

Żyjemy pędem

wyrwani  wyższymi racjami

z prozaicznych krajobrazów

Zdajemy się na grzywny

byle tylko nie przeoczyć

węzłowych stacji

Miłość niełatwy bagaż

cięższy niż nienawiść

pośpiesznie wiązana

rozlatuje się w przesiadkach

Nie pytaj dlaczego nie mówię ci

kocham

Nie nadążam !

Henryk Król, to ważna postać w historii kulturalnej miasta Wałbrzycha. Podobnie jak Roman współpracował z „Tygodnikiem Wałbrzyskim”, publikował tam słynne swoje „szopki noworoczne” i inne artykuły. Utwory literackie drukował w almanachach. Zdobywał nagrody i wyróżnienia w konkursach poetyckich. Nie wiem, czy do dziś z Romanem organizują wieczory  grillowe na ogródkach działkowych na Podzamczu by powspominać dawne dobre czasy, jeśli tak to bardzo dobrze. To były jedyne momenty, kiedy „pospieszny” musiał nieco zwolnić. Ach, jak przyjemnie kołysać się wśród róż i niezabudek !

Na fotografiach zabytkowy kościółek w Rybnicy Leśnej, rzeźby Jerzego Marszała z Łomnicy i fotografia z kolekcji własnej.