Epitafium

 

 „Atramentem z serca mojego

literką rzymską i grecką

wypiszę trzciną na śniegu:

twarz twoja jest jak słoneczko

A wiosną  -  jaskrem wzdłuż drogi.

A w lecie  -  chmurami w lecie,

Przeczytają pisanie ptaki.

I rozniosą.  Po całym świecie.

A może i w inny czas

w inne serca i w inne okna,

w czyjąś noc sierpniową brzmiącą jak bas,

w księżyc, w księżyc, rozśpiewany jak sopran.

                             (K. I. Gałczyński, „Sanie”)

Nie potrafię coś sensownego robić, o czymś rozsądnym myśleć, zająć się jakąś czynnością, która pozwoli stłumić smutek i żal, i krzyk protestu wobec okrucieństwa losu. Wpadł mi w ręce tomik „Poezji” Gałczyńskiego, a w nim końcowe strofy wiersza. Pomyślałem, że warto dedykować je Monice. Monice, która jeszcze parę dni temu  w czasie miejskiego festynu próbowała wciągnąć dzieciarnię w Ogródku Jordanowskim do wspólnej zabawy  -  z kartonu, kolorowych papierów, kleju konstruowano kostki Rubika, później pokazano je na scenie jako przykład zdolności plastycznych dzieci i pożytecznego wykorzystania czasu.

Monika miała przed sobą całe życie. Dopiero wkraczała w nie z nadzieją, że wreszcie znajdzie swoje miejsce, by realizować mnóstwo pomysłów i ambitnych planów. Niestety, nawet w ostatnich momentach uciekającego życia nie mogła się zmartwić tym, że może utracić upragnioną  pracę, bo jej wciąż nie miała Ale Ona wtedy myślała zapewne tylko o jednym  -  o swym małym, jasnowłosym syneczku, Stasiu. Czy możemy sobie wyobrazić, co się dzieje w duszy ludzkiej wyrywanej tak nagle z codzienności bytowania na ziemi?

Wciąż nie mogę w to uwierzyć, że Monika odeszła. Była po studiach dziennikarskich w Opolu. Wspólnie redagowaliśmy lokalną gazetę na zasadzie pełnego wolontariatu. Miała ambitne plany organizowania ruchu obywatelskiego na rzecz rozwoju miasta. W tym celu była inicjatorką utworzenia Stowarzyszenia Twórczy Łącznik Umysłów („Tłum”), którego została Przewodniczącą.

Wieść o tym, że zniknęła tak nagle nie daje spokoju. Nie wiemy jak to się stało, dlaczego nie udało się Jej uratować w szpitalu, czy był to tak głęboki zawał?

To się wszystko okaże z czasem, ale to nic nie zmieni. Jej już nie ma. Pozostały wspomnienia

Moniki zafrasowanej, zagonionej, koleżeńskiej, aktywnej i mimo kłopotów często uśmiechniętej.

„Twarz Twoja jest jak słoneczko” I niech tak zostanie.