Niezawodny druh

Dziś maleńki wątek refleksyjny dla pokrzepienia serc, no i zdjęcia mojego niezawodnego druha.

U wielu starszych Czytelników mojego blogu ten wierszyk spotka się nie tylko z pełnym zrozumieniem, ale i wzruszeniem. Jest w nim, niestety, głęboka prawda o starszym człowieku, jego przemijającej roli w rodzinie, w środowisku sąsiadów, znajomych, dawnych współpracowników. Kiedy kończy się czas aktywności zawodowej, społecznej, domowej, kiedy człowiek się zestarzeje, staje się nikomu niepotrzebny. Czy może liczyć na przyjaźń jakiejś bliskiej istoty?

W omszałym sekretniku jednego z dworków ziemiańskich w I połowie XIX wieku znaleziono anonimowy wiersz. Warto go zapamiętać i przechować w sekretarzyku swego serca:

Mój Przyjaciel

Kiedy dla mnie na świecie nic już nie zostało,

co by mi drogim było, co by mię kochało;

kiedy ojciec i matka, i rodzina cała

do nadziemskich wieczności krain uleciała;

kiedy ci co się niegdyś przyjaciółmi zwali,

w innych kolejach losu zmiennymi zostali;

jeden tylko przyjaciel pozostał mi stały;

lecz nie był to już człowiek  -  był nim piesek mały.

A w ogóle taki niezawodny druh jest nam potrzebny nie tylko na stare lata.