Boguszowski człowiek autorytetu

 Dziś przy niedzieli będzie o poezji, może nie o tej wychodzącej spod ręki znanych, sławnych na cały kraj twórców, ale tej przez małe „p”, zrodzonej z potrzeby serca przez zwykłych „zjadaczy chleba”. Takie pisanie lokalnych poetów-amatorów  ma moim zdaniem nie mniejszą wartość, zwłaszcza gdy spełnia jeden warunek, że ich wiersze potrafią zachwycić i wzruszyć równych autorowi odbiorców.

Ma Głuszyca swoich lokalnych poetów, o których wspomniałem w czerwcowym poście „Pisać wierszem”, ma ich również Boguszów-Gorce.  Zdzisław Władysław Żurek stał się dla Boguszowa symbolem lokalnego pisarza i patrioty.  Obok niego podejmuje nieśmiałe próby inny boguszowski twórca. 

Zanim zdradzę jego nazwisko, poczytajmy: 

Moje miasteczko

moje miasteczko śpi

brzęk

wybijanej szyby

zawodzenie obudzonego

alarmu

za zasłonami okien

bezimienne twarze

krzyk napadniętego

cienie rabusiów

na ścianach

śpiących domów

za zasłonami okien

bezimienne twarze

cisza

bezimienne twarze

wtuliły się w poduszki

świta

i znów życie przeszło

obok nich

Oczekiwanie

coś zawodzi i woła

za oknem

może to ty mnie wzywasz

nie
to tylko jesienny wiatr

przedziera się przez szpary okien
to tylko jesienny wiatr

ugania się pośród
okrytych wstydem

nagich drzew

stuk w drzwi

może to ty

nie

to tylko

inkasent z rachunkiem

za życie


Uleciałem w niebo

uleciałem w niebo
w gwiazd odległe światy
drobiną
kosmicznego pyłu
najprawdziwszą cząstką
mnie samego

nie wysyłajcie za mną
gończego listu

 Herb

liść chmielu

poszarpany

wichrami dziejów

mojego miasta

opadł

na złoto jesieni

zerwany z biało-czerwonej

szachownicy

boguszowskich pól i łąk

okalających Dzikowiec

poświatą czerwieni

Swoje refleksje „ukrył” Andrzej Niżewski w tomiku  wierszy „Kamuflaże” wydanym w 2003 roku przez Stowarzyszenie Środowisk Twórczych w Wałbrzychu. O tym tomiku napisał Krzysztof Żółtański znakomite słowo wstępne:

„Nade wszystko, bo w sposób estetycznie najciekawszy, jest Andrzej Niżewski poetą regionu wałbrzyskiego, krainy przedziwnych zestawień i przewróconej hierarchii, gdzie po sztucznych górach wędrują sarny, górnik chodzi po węgiel do lasu, a kadłuby kopalń grają rolę pomników przyrody…Atoli nie ta konwencjonalna, lansowana w folderach urokliwość budzi natchnienie poety… Człowiek autorytetu i służby, a zarazem poeta, malarz, wolnomyśliciel, nawykły tyleż do metodycznej rejestracji faktów, co do ich artystycznego przetwarzania, potrafi dowieść swej szczególnej kompetencji do szczególnego idiomu, jakiego domaga się ta ziemia – pulsująca dialektyką, a tak niechętna definicjom, które gdzie indziej skutecznie porządkują świat.”

Kim jest Andrzej Niżewski, ten „człowiek autorytetu i służby, a zarazem poeta”? Otóż jest Boguszowianinem od urodzenia w roku 1947. Ukończył prawo na Uniwersytecie Wrocławskim. Do czasu przejścia na emeryturę był zastępcą komendanta rejonowego Policji.

Wiersze pisał od czasów młodości, drukiem zaczęły się ukazywać pod koniec lat 90-tych w Wałbrzyskim Informatorze Kulturalnym. Zdobył wyróżnienia w konkursach poetyckich „O Srebrny Liść Chmielu” w 1999 i „O Złotą Lampkę” w 2001. Poza twórczością literacką zajmuje się malarstwem (olej, akwarele, pastel, piórko) Brał udział w różnych wystawach i plenerach malarskich w kraju i za granicą. Aż się wierzyć nie chce, policjant, takim artystą. Ale Andrzej Niżewski cieszy się i w Boguszowie, i w Wałbrzychu szacunkiem i uznaniem, bo jest to człowiek wyjątkowo ciepły, serdeczny, skromny, właśnie taki jak jego sympatyczne, wzruszające wiersze w tomiku „Kamuflaże”. Zachęcam do zapoznania się bliższego z jego twórczością.