Brałem udział w Tour de Pologne

górą nasi - ucieczka z peletonu na samym początku etapu

peleton się aż tak nie śpieszy,  w Głuszycy trochę ciasno

 Od razu się zastrzegam. W Tour de Pologne brałem udział jako widz. A stało się to zupełnie przypadkowo. Szczęśliwy traf sprawił, że byłem akurat „na mieście” i zdziwiłem się, skąd tyle ludzi na chodnikach. Pomyślałem, podziwiają dzieło naszych drogowców. Dzień wcześniej( a nawet jeszcze dziś do południa, a piszę to „na gorąco” w środę 11 lipca)) mieliśmy w Głuszycy taki ruch, jakiego świat nie widział. Zakorkowane ulice z obu stron „arterii” miejskiej, jedynej zresztą drogi, prowadzącej z Wałbrzycha do Nowej Rudy i Kłodzka. Ruch wahadłowy wolniutki jak ongiś na przejściu granicznym w Zgorzelcu. Ale nikt nie protestował, bo na drogę lał się asfalt. Zwiastowało to rychły koniec robót drogowych, które wloką się od kilku tygodni. No, no, pomyślałem sobie, przecież dziś nie ma chyba w tym biednym mieście takich, którzy nie jeżdżą samochodami. Dla nich nowy asfalt, to poprawa komfortu i bezpieczeństwa jazdy, to urzeczywistnienie wieloletnich, wydawało się niemożliwych do spełnienia  marzeń.

Dopiero mój znajomy sprowadził mnie na ziemię. Ludzie stoją na chodnikach, bo za chwilę przez miasto pojedzie Tour de Pologne. To co działo się wczoraj, to dlatego że dziś przez Głuszycę jadą kolarze. Trzeba było nadzwyczajnym wysiłkiem uczynić drogę przejezdną.

cudowni chłopcy Tour de Pologne  i "polskie drogi"

Boże, jaki jesteś łaskawy, że zesłałeś na naszą ziemię Czesława Langa. To uśmiech losu, iż poprowadził on trasę wyścigu przez naszą Głuszycę. Choć był to krok desperacki, ale jak pokazuje praktyka, ryzyko jest naszą cechą immanentną. Jeśli mają miejsce szczególne okoliczności, to wtedy dokonujemy cudów operatywności i sprawnego działania. I taki cud się spełnił, choć nie do końca, bo przez kawałek drogi prowadziła tylko jedna nitka, co widać na fotografiach.

Ostatnią część autostrady A-2 do Warszawy oddano do użytku na dwa dni przed Euro 2012. Drogę krajową przez Głuszycę wyasfaltowano na dzień przed wyścigiem. Gdyby kolarze biorący udział w wyścigu o tym wiedzieli, dopiero cisnęliby w pedały z całą mocą energii, by w ten sposób wyrazić wdzięczność drogowcom za ich nadzwyczajny trud. ( a zarazem cud).

taki kibic się liczy podwójnie

Pomyślałem sobie, że mogę relację z  wyścigu obejrzeć w telewizji. To jest nawet lepiej i wygodniej niż czekać na chodniku w mieście na moment, kiedy pojawią się dziesiątki samochodów, motocykli i zwarta grupa peletonu, która mignie mi przed oczyma jak kłodzki szynobus na widocznym z mojego tarasu nasypie kolejowym. Ale ta myśl wydała mi się zupełnie nieetyczna. Jak to w okienku telewizyjnym, kiedy mamy wyścig tuż pod ręką. Przyzwoitość nakazuje być tam ze wszystkimi tak samo wdzięcznymi mieszkańcami, oddać cześć pedałującym chłopakom, którzy nawet nie zdają sobie z tego sprawy, ile szczęścia i radości przywożą na swoich rowerach nam, zwykłym zjadaczom chleba w peryferyjnym miasteczku.

ta czwórka prowadziła wyścig ponad 200 km, to też cud, bo jest tam dwóch Polaków

Odtąd Tour de Pologne kojarzyć mi się będzie na zawsze z równą jak stół asfaltówką, wiodącą przez moje miasto. Mieszkam w nim ponad pół wieku, ale takiej drogi nie widziałem. A pojawiła się tak nagle jak błysk peletonu. Szkoda, że trasę wyścigu nie poprowadzono przez Głuszycę Górną do czeskich Janoviczek. A może uda się nam jeszcze wskrzesić Wyścig Pokoju, przynajmniej na trasie Warszawa – Praga, z etapem: Wałbrzych - Głuszyca Górna – Janoviczki - Hradec Kralove. Natychmiast wezmę w nim udział na wyasfaltowanym przejściu granicznym. Nadzieja jest matką optymistów.

Fot. Viola Torbacka.