Poranne pieskie impresje

 Piszę to po porannym spacerze z moim nieodłącznym od lat czworonożnym przyjacielem „Tomciem”. To imię nadała mu przyjaciółka  naszej Marzeny, Marta, kiedy był bardzo, bardzo mały. To ona obdarzyła naszą córkę tym „skarbem”. Przywiozła więc go córka z radością znad Morza Bałtyckiego, a ponieważ były to wakacje, więc Tomciem miał się kto zaopiekować. Kiedy rozpoczął się rok szkolny, a córka jest nauczycielką, Tomcio zostawał sam w domu i wyrażał swe niezadowolenie z tego powodu rozszarpywaniem wszystkiego, co było dostępne: obuwie, odzież, chodniki, firany, zasłony. Aby temu zapobiec zabieraliśmy Tomcia do siebie. I tak już zostało. Tomcio poczuł się całkiem dobrze w nowym otoczeniu, z ochotą wskakiwał wieczorami do pościeli obojętnie którego z domowników. Gdy powracał do mieszkania córki czuł się całkiem nieswój. Trzeba było go zabierać z powrotem.

I w ten oto sposób staliśmy się „rodziną opiekuńczą” Tomcia, który rozpanoszył się już tak na dobre, że nie ma mowy o powrocie. To już zresztą minęło circa 8 lat. Tomcio jest  „dojrzałym” członkiem rodziny i korzysta  konsekwentnie z wszystkich przysługujących mu przywilejów objętych przepisami konwencji europejskiej.

Ale nie o tym chciałem napisać w ten niedzielny poranek, w którym wybrałem się z Tomciem na spacer. W pewnym momencie uderzyła mnie swoistość sytuacji. Niedzielne rano, raniutko. Trochę chłodno, ale słonko przedziera się przez chmury. Jest pięknie. Idziemy na Osiedle stałą trasą spacerową.. Cisza, absolutny spokój. To niedzielny poranek. Rozglądam się wokoło. Oczywiście nie jesteśmy z Tomciem sami. Co rusz pojawiają się podobni do nas „spacerowicze”. Muszę być czujny. Większość z nich prowadzi na smyczy olbrzymów, wobec których mój jamnik na wysokich nóżkach zachowuje się co najmniej idiotycznie. Straszy zwariowanym warczeniem, szczekaniem i „stroszeniem piór”, których nie ma. To on okazuje się bardziej agresywny i prowokuje do reakcji nawet najspokojniejszego olbrzyma. Ale znam już swego Tomcia, wiem jak unikać bezpośrednich spotkań z „tytanami”. Muszę tylko być czujny. 

Jest niedziela. W pewnym momencie zdaję sobie sprawę z tego, że znalazłem się w wyjątkowo komfortowej sytuacji. Słoneczny poranek, świeże powietrze, piękne widoki  roztaczające się z położonego na górce Osiedla, spokój, cisza. Miasto śpi, a przecież to jest cudowna chwila. Trudno znaleźć taką drugą. Ludzie obudźcie się! Postarajcie się o pieska, który nie da wam spać, pociągnie na poranny spacer, zachęci do innego niż w nawale codziennych obowiązków spojrzenia na otaczający nas świat. Świat jest piękny, także ten najbliżej nas. Nie wierzycie, zapraszam w kolejny niedzielny poranek na spacerek. Do zobaczenia na najlepszej „ścieżce zdrowia”.

Fot. z domowego albumu.