Na niedzielę

Od czwartkowego wieczoru (przypominam  -  0:0 w meczu Polska- Niemcy na Euro 2016) nie opuszcza mnie słoneczny nastrój. Nie ważne, że za oknem pochmurne niebo i siąpi deszcz, a w kościach strzyka, bo smętna pogoda tak właśnie daje o sobie znać na starte lata. Ważne, że nie przegraliśmy meczu z mistrzem świata i że możemy iść dalej z orłem na piersi, czując w sercu radość, że  mamy  takich dzielnych chłopaków. Kopią piłkę, że mucha nie siada.

Nie mogę więc zrobić nic innego, jak tylko do tego pogodnego nastroju dołożyć cegiełkę poezji i w ten sposób spowodować, by przedostatnia niedziela czerwcowa stała się dla nas „rajską dziedziną ułudy”. Jest to oczywiście wiersz liryczny o znamiennym tytule – Być szczęśliwym:

Rozszumiały się wierzby jak co dzień,

bo je wicher obudził dobrodziej

i po listkach się plątał od rana

wyśpiewując dziękczynne hosanna.

Usłyszały ten koncert poranny

lśniące rosą złociste dziewanny,

więc zwróciły się twarzą do słońca,

by nasycać się ciepłem bez końca.

Tylko łopian się skulił zaspany,

w  kroplach rosy srebrzystych skąpany,

lecz wicherek go suszył powiewem,

czemu łopian był smutny, ja nie wiem.

Wystarczyło obejrzeć się wkoło

 i od razu się poczuć wesoło,

bo oplotły źdźbła traw niczym wata

pajęczyny „babiego lata”.

Gdy tak łąką idziemy do lasu

oszronieni jedwabiem czasu,

złote słońce wychyla się z nieba,

co nam jeszcze do szczęścia potrzeba?

Napisałem ten wierszyk nie tak dawno, by zachęcić do zabawy w pisanie wierszy w internecie.  Wiem, że są wśród nas osoby którym nie wystarczy to, co oferuje nam matka-natura. Nie wystarczy im patrzeć, czuć, oddychać. One muszą o tym wszystkim napisać. No i dobrze, siadajcie przy klawiaturze (ongiś siadało się przy stole) i piszcie. To naprawdę przednia zabawa. A dziś łatwo się podzielić z internautami swoimi osiągnięciami, bo przecież mamy portale społecznościowe, chociażby facebook. Zachęcam do takiej twórczości, kosztuje trochę czasu i wysiłku intelektualnego, ale przynosi wiele satysfakcji.

Mój wiersz podnosi na duchu, nastraja optymistycznie. Myślę sobie – przy niedzieli,  po czwartkowym meczu, który przyniósł nam tyle radości, warto jeszcze poszukać czegoś równie pozytywnego, ale już u znanych poetów. Sięgam na półkę, wpada mi do ręki tomik poezji Natana Tenenbauma „Chochoły”, a w nim  czytam wierszyk:

Plebiscyt (Na melodię ballady z filmu „Ewa chce spać”)

Kłócą się w Kłaju, kłócą w Warszawie

Kłócą od Bugu do Nysy…

Kto dziś największy w Polsce szubrawiec?

Kto dziś największy skurwysyn?

                                                 … hej, największy skurwysyn…

Wszak pretendentów licznych jest grono

A zasłużeni są wszyscy

By rzecz rozstrzygnąć, postanowiono

Zorganizować plebiscyt

                                     … hej, plebiscyt

Idą kanalie, walą kołtuny  -

w równy stawiają się szereg

kwiat najprzedniejszej „endokomuny”

Kępa, Strzelecki i Gierek

                                       … hej, i Gierek

Cóż to za mendy, bodaj ich grypa

Czemu pod flek biorą słabych?

To żurnalistów liczna ekipa

Rej wiodą Gontarz i Hrabyk

                                            … stary Hrabyk

Przerywam wiersz, myślałem że to będzie humorystyczna pogodna satyra, którą można przy niedzieli ubawić Czytelnika, a tu z wiersza wyłania się ponury obraz naszej nie tak dawnej rzeczywistości. I co najgorsze - przecież od 1992 roku(data wydania tomiku wierszy) u nas nic się nie zmieniło. Wystarczy tylko do wiersza wpisać nowe nazwiska. Spójrzmy na dwie ostatnie zwrotki:

Coż to za postać, jakaż sapiencja

Coż to za skurwiel, czy wie kto?

Przecież to Jego Magnificencja

Zygmunt Rybicki, prorektor

                                            …hej, prorektor

Wtem dziad się jakiś podnosi z krzesła

Ramol i prawie łysy

Wszyscy powstali skandują: Wiesław ! Wiesław! Wiesław !

Ten jest największy skurwysyn

                                               …hej, skurwysyn

Oczywiście, możemy z całą odpowiedzialnością powiedzieć, że w naszym kraju nastąpiła jednak zasadnicza dobra zmiana. Dzisiaj dwie ostatnie zwrotki brzmiałaby nieco inaczej:

Cóż to za postać, jakaż sapiencja,

Cóż to za wampir, czy wie kto

Przecież to Jego Magnificencja

Niejaki Ojciec Dyrektor

                                       … hej, dyrektor

Jakaś tam fanka wlazła na barek

Rozdarła gębę i krzyczy:

Moim idolem jest Jarek, Jarek !

Ten jest największy   -   motorniczy !                                               

                                                … hej, motorniczy !

Pilny Czytelnik dostrzegł tę dobrą zmianę, bo w mojej współczesnej wersji unikam wyrazów uznanych powszechnie za nieprzyzwoite.

A przed meczem naszej zwycięskiej husarii z Ukrainą proponuję powtarzać sobie po cichu jak zaklęcie następujący limeryk:

Na zielonej Ukrainie, dziewkom łza z oczu popłynie,

gdy po meczu jej sokoły, zaczną pakować toboły

i powtarzać będą z werwą: żegnaj Euro, żegnaj Euro…

A w Warszawie krasnolice zapalają euro - znicze,

co dzień grille, co noc bale, wnet znajdziemy się w finale !

No właśnie, udało mi się wymyślić jednak coś optymistycznego by nie zniesmaczyć niedzieli.

Wszystkim moim łaknącym pocieszenia Czytelnikom – Wesołego Euro 2016 !