Czas na osobistą refleksję

Nie myślałem nigdy o tym, ze mój komputer pokaże liczbę 400 tysięcy wyświetleń mojego blogu. Nie wiem, czy to dużo, czy mało. Nie każde wyświetlenie oznacza przeczytanie  mojego postu, bo można go w ogóle nie czytać lub przerwać czytanie. Można też przeczytać przy każdym wejściu kilka innych wcześniejszych postów.

 W blogu prowadzonym od maja 2011 roku uzbierało się  1002 postów, czyli średnio ok. 200 w każdym roku, no i przez te 5 lat -  3270 komentarzy. Oj byłoby co poczytać, gdyby tak zebrać to wszystko do kupy. Trudno się dziwić, że na tej opoce udało mi się zbudować kilka książek.

Rejestrator gogle+ w moim profilu informuje, ze mam już 1.478 745 wyświetleń i 73 stałych obserwatorów. Oczywiście w goglach. To przerasta moje wyobrażenia, lecz pokazuje dobitnie co jest w stanie czynić internet. Jest to tym dziwniejsze, że nigdy nie robiłem żadnych zabiegów w sprawie promocji mojej osoby i nie jestem w tej dziedzinie zbyt  nowoczesny. Nie robię interesów na reklamach. Piszę dla swoich znajomych i cieszę się z tego, że mam stałych, wiernych Czytelników.

No cóż mój świat się kręci od paru lat wokół tego co się dzieje na ekranie monitora i to dość ekspansywnie, że nie raz dostaję zawrotu głowy.

Stało się to szczególnie odczuwalne, gdy mój przesympatyczny przyjaciel, Zbyszek Dawidowicz z Warszawy zaczął robić mi nadzwyczajną promocję, publikując obrazki, od których jak to napisałem w ostatnim komentarzu, poczułem wreszcie, że jestem na topie i zaczynają rosnąć mi skrzydła. Jako corpus delicti zamieszczam je w tym poście.

To już nie ma żartów. Stałem się osobą publiczną, rozpoznawalną od Warszawy, poprzez Wałbrzych do mojej Głuszycy, która dorobiła się w ten sposób nowego herbu:

Chciałem napisać – że stałem się celebrytą, ale nie mam najlepszego zdania o wielu naszych przesławnych celebrytach telewizyjnych, zwłaszcza gdy pomyślę o politykach. Kiedy jest to konieczne wolę być tylko na obrazku, zwłaszcza odkąd to moja ślubna powiedziała mi, że co innego jak byłem młodszy, a teraz publicznie to mogę się pokazywać, ale w radiu. Codziennie jak patrzę w lustro, to stwierdzam, że ma rację. Dlatego nie złożyłem jeszcze broni w wałbrzyskiej rozgłośni radia „złote przeboje”, gdzie można  słuchać  od paru lat moich porannych sobotnio-niedzielnych felietonów w audycji „to był tydzień w Wałbrzychu”. Próbuję od ponad roku moich sił  na łamach  wałbrzyskiego  tygodnika  DB 2010, nie mówiąc o naszej gminnej gazecie "Kurier Głuszycki", no i oczywiście mam swój blog o tematyce głównie regionalnej –„tu jest mój dom”, w którym nie potrzeba mnie oglądać, wystarczy poczytać dla relaksu, choć kiedy biorę się za politykę, trudno mówić o relaksie.

Tak sobie nieraz myślę, jaki świat byłby lepszy, gdyby nie polityka. Przypomina mi się dwuznacznie dziś brzmiące życzenie żydowskie – „obyś żył w ciekawych czasach”. No właśnie, dożyłem takich czasów, że włos się na głowie jeży, chociaż nie wiele go już pozostało.

Ale dziś odrzucam politykę w kąt. To resume, którego dokonałem wskazuje, że jest to okazja do refleksji. Dzisiaj przy niedzieli może się to okazać szczególnie podniosłe. „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił”- zapamiętałem z lekcji religii. Już to robię. Gaszę komputer. Idę świętować !