Pokemon i HDR, z czym to się je

Od wczesnego rana w poniedziałkowym dniu po świętowaniu niedzielnym mam szum w głowie i czuję niepokój, a serce bije mi jak dzwon.

Postanowiłem od wczoraj nie zajmować się polityką, bo ordynarne targowisko próżności i pospolitego chamstwa jakim jest sala Sejmu Rzeczpospolitej, przestało mnie bawić. Przyjąłem więc z największą ulgą, że będzie miała miejsce wakacyjna przerwa w tym, co z niewiadomych względów określane jest nadal w mediach jako obrady Sejmu.

Tyle się przecież dzieje w dzisiejszym świecie wirtualnym, czas pójść za nowoczesnością do przodu, a nie tkwić w parszywej przestrzeni PiS-owskiej „dobrej zmiany”, która na samą myśl powoduje odruch wymiotny.

No i stało się. Jestem na standardowych stronach internetowych Onet, Interia, wirtualna polska, gazeta pl. i wyławiam jak nadmorski rybak najprzedniejsze okazy medialnych newsów, które nie mają nic wspólnego z polityką, a ukazują w sposób jak najbardziej pragmatyczny, że istnieje i funkcjonuje z rozmachem realny świat cyberprzestrzeni i nowoczesnej techniki, a młodzi ludzie czują się w tym świecie jak ryba w wodzie, a to co się dzieje na Wiejskiej jest dla nich przeżytkiem przemijającej, właśnie wsiowej, chamskiej rzeczywistości.

A oto najprzedniejsze dowody istnienia świata „wirtualnej przestrzeni”, który zawładnął młodymi.

Przypominają się prorocze słowa poety, Adama Asnyka:

„trzeba z żywymi naprzód iść, po życie sięgać nowe,

a nie w uwiędłych laurów liść, z uporem stroić głowę…”

Przechodzę jednak do rzeczy:

Pokemon GO jest dostępny dla posiadaczy smartfonów z Androidem oraz iOS na pokładzie. Z ostatnich informacji udostępnionych przez Apple wynika, że gra zanotowała najwyższą liczbę pobrań w pierwszym tygodniu od premiery i to w całej historii sklepu. Dotychczas żadnej innej aplikacji i grze w App Store nie udało się wzbudzić tak ogromnego zainteresowania. O ile samo Apple nie udostępniło dokładnej liczby pobrań, z danych firmy Sensor Tower specjalizującej się w analityce aplikacji mobilnych wynika, że Pokemon GO na iOS w pierwszym tygodniu od premiery pobrano ponad 7 mln razy. Dla porównania Angry Birds 2 zanotowało w takim czasie 2,2 mln pobrań, a Crush Jelly Saga - 1,8 mln. Łączna liczba pobrań gry z App Store i Google Play według Sensor Tower przekroczyła już poziom 40 mln. Użytkownicy w Stanach Zjednoczonych spędzają więcej czasu przy Pokemon GO, niż na Faceboku lub WhatsAppie.

Według Laury Martin, głównego analityka Needham & Co, to właśnie Apple może zarobić najwięcej na sukcesie Pokemon Go. Najdalej za dwa lata przychody koncernu z gry dostępnej w App Store mogą osiągnąć poziom 3 mld dolarów. Jak to możliwe, skoro Pokemon GO jest dostępny bezpłatnie? W grze przewidziano możliwość dokupowania dodatkowych opcji za wirtualną walutę o nazwie PokeCoins.

Paczkę PokeCoins można oczywiście nabyć przez AppStore. Podstawowy zestaw 100 jednostek waluty kosztuje tylko 99 centów. Najdroższy pakiet za 99,99 dolarów zawiera aż 14,5 tysiąca monet. Jedna trzecia wszystkich wydatków użytkowników związanych z grą zostaje w Apple. Według szacunków Needham & Co odsetek użytkowników płacących za dodatkowe opcje w Pokemon GO jest 10-krotnie wyższy niż w przypadku innej kultowej gry mobilnej Candy Crush Ta w latach 2013-2014 wygenerowała 1 mld dolarów przychodu z tytułu mikropłatności.

Pozostawiam do spokojnej analizy moich Czytelników grę komputerową Pokemon GO, bo  oto pojawiła się nowa jakość.

Technologia High Dynamic Range (ang. szeroki zakres dynamiki) pozwala wyświetlić obraz o dużej rozpiętości tonalnej – ukazujący detale zarówno w bardzo jasnych jak i ciemnych obszarach. Mówiąc prościej, HDR pozwala telewizorowi wygenerować obraz o jeszcze jaśniejszej bieli i jeszcze ciemniejszej czerni – bez „spłaszczania” obrazu, tak jak ma to miejsce w przypadku standardowego zakresu dynamiki (SDR).

Obecnie, dwa najpopularniejsze standardy HDR to HDR10 oraz HDR Dolby Vision. W obydwu przypadkach nasz telewizor otrzymuje pakiet metadanych, który pozwala mu wyświetlić obraz jak najbliższy oryginalnej wizji reżysera. Wśród tych danych znajdują się m.in. informacje na temat ustawień jasności sprzętu, na którym kręcono dany film. Różnica polega na tym, że o ile HDR 10 narzuca jedną wartość jasności reżyserskiej dla całego filmu, o tyle Dolby Vision przypisuje te dane poszczególnym scenom i klatkom filmów, dzięki czemu obraz ma być bardziej dynamiczny.

Rozochocony wizją oglądania filmów i seriali „oczami reżysera”, włączyłem telewizor i zacząłem się rozglądać za treściami, które obsługują standard Dolby Vision lub choćby HDR 10. Na stronie internetowej Dolby przeczytałem, że najlepszym źródłem filmów i seriali wspierających ten standard będzie serwis Netflix.

Odpaliłem więc rzecznego Netfliksa i... mocno się rozczarowałem. Po pierwsze, treści wspierające HDR10/Dolby Vision nie zostały tu w żaden sposób wyróżnione, przez co informacji o nich musiałem szukać w Google. Po drugie, jest ich dramatycznie mało. Kilka seriali, kilka produkcji własnych Netfliksa, parę hollywoodzkich hitów. I tu lista się kończy. Filmy wspierające Dolby Vision można również znaleźć w serwisach Vudu oraz Amazon, ale i w tym wypadku mówimy dosłownie o kilku pozycjach. Poczułem się więc trochę jak dziecko liżące cukierka przez papierek.

Obejrzałem więc to, co obejrzeć mogłem (m.in. znakomitego "Daredevila"), a następnie - po wyłączeniu Netfliksa - powróciłem do szarej rzeczywistości telewizji kablowej, w której nie ma miejsca dla HDR, Dolby Vision i  4K, a rarytasem są kanały HD.

Nie zrozummy się źle, HDR10/Dolby Vision to technologie, których w żadnym wypadku nie określiłbym mianem marketingowego wabika. Powiem więcej, odnoszę wrażenie, że o ile w ostatnim czasie producenci telewizorów ścigali się na parametry i wartości mniej istotne z punktu widzenia samego użytkownika, o tyle HDR jest tu powiewem świeżości. Standardem, który sprawia, że magia kina wreszcie może zawitać do naszych domów.

Sęk w tym, że każda - nawet najbardziej rewolucyjna technologia - pozostaje wydmuszką, jeśli nie mamy okazji jej wykorzystać w praktyce. Pozostaje liczyć, że producenci i nadawcy zaczną nadrabiać zaległości, a HDR wkrótce stanie się obowiązującym standardem. To może jednak trochę potrwać. Szczególnie jeśli spojrzymy na to, jak wolno postępuje adaptacja rozdzielczości 4K.

To jeszcze nie wszystko, czym chcę zainteresować odnoszących się z nadzieją do nowoczesności moich Czytelników. Oto informacja, która może nastroić nas optymistycznie i wzmocnić poczucie bezpieczeństwa przed zagrożeniami terroryzmu, które mają miejsce w świcie multi-kulti, ale mogą się nieopatrznie przenieść także na terytorium od Odry, Wisły do Bugu:

Premier Beata Szydło podjęła właśnie decyzję  o wprowadzeniu ogólnego stopnia alarmowego ALFA oraz stopnia alarmowego BRAVO-CRP dla cyberprzestrzeni. Decyzja ta ma oczywiście bezpośredni związek ze zbliżającymi się Światowymi Dniami Młodzieży.

O ile stopień ALFA oznacza „ogólne ostrzeżenie” związane z ewentualną możliwością ataków terrorystycznych, o tyle mający wyższą rangę alert BRAVO, który od 21 lipca do 1 sierpnia, będzie obowiązywał w wirtualnej przestrzeni, oznacza zwiększone ryzyko cyberataku wymierzonego w państwowe systemy teleinformatyczne.

Co decyzja Beaty Szydło oznacza dla internautów? Niewiele. Zdecydowanie bardziej zaniepokojeni mogą być natomiast administratorzy systemów kluczowych dla funkcjonowania państwa. Są oni teraz zobowiązani do przeglądu procedur bezpieczeństwa oraz pozostawania w szeroko pojętej gotowości do działania. Dla wielu osób można to oznaczać powrót z urlopu lub wydłużone godziny pracy.

I tu pojawia się problem. W odniesieniu do stopni alarmowych CRP brakuje dziś jasnych i klarownych procedur, które funkcjonują w tzw. „realu”.  Wielu administratorów nie tylko nie wie, jak zareagować na wprowadzony właśnie alert  BRAVO-CRP, ale nie wie nawet, że ów alert ich dotyczy”. Brakuje procedur oraz organów, które zweryfikowałyby czy administratorzy kluczowych systemów teleinformatycznych rzeczywiście zareagowali na ten alert”. Choć zamysł stojący za wprowadzeniem systemu alertów dla cyberprzestrzeni jest słuszny, to jednak bez odpowiednich procedur i edukacji w tym zakresie, wydaje się być sztuką dla sztuki.

No i właśnie. Powróciłem z cyberprzestrzeni na ziemię, czyli do naszej szarej, wciąż archaicznej rzeczywistości. Potrzebna jest edukacja dla nowoczesności i to jak najszybciej, od dzieci i młodzieży poczynają do dorosłych. Ale nie ma na to czasu i przestrzeni. Przecież nas stać na to, by od nowa robić reformę systemu edukacji i tracić kolejne lata i pieniądze na zabawę, która nic nie zmieni. Ale to już jest osobny temat.