PRL cudami słynący

cuda natury

To nie żart, ani żadna kpina z wiary w cuda i z możliwości ich występowania nawet w takiej formacji społeczno-ekonomicznej, jaką była demokracja ludowa PRL-u. Cuda są ponad ustrojowe, są immanentnym zjawiskiem zbiorowisk ludzkich bez względu na ich pochodzenie, rasę, wyznanie, kolor skóry. Mówi się niesłusznie, że ktoś wierzy lub nie wierzy w cuda. Przecież cuda, to nie kwestia wiary. Wystarczy tylko rozejrzeć się wokół siebie, by przekonać się o ich realnym, materialnym, niepodważalnym funkcjonowaniu. 

Przekonałem się o tym na własnej skórze, bo należę do wcześnie urodzonych i dane mi było posmakować jakości życia w PRL-u od samego początku do końca jego istnienia. Dziś kiedy wspomnę tamte czasy wracając z wałbrzyskiego marketu Auchan własnym samochodem nie mogę zrozumieć, jak to było możliwe przeżyć tyle lat w PRL-u i nie popaść w schizofrenię. Okazuje się, że to wszystko jest sprawą cudu, nawet nie jednego, a siedmiu cudów PRL-u.

Przeczytałem o tych cudach swego czasu na ścianie sali bufetowej przydrożnej restauracyjki nazwanej „Oberżą PRL-u”, położonej na przedmieściach Jedliny-Zdroju po drodze do Głuszycy. Zapraszała ona wszystkich przechodniów i przejezdnych czerwoną planszą z napisem: „Towarzyszu, musisz jeść i pić”, a po wejściu do drewnianej  gospody można było się zachwycić wiejskimi koszami kwiatów i uciesznymi meblami, pamiętającymi czasy wczesnego Gomułki oraz obrazkami przypominającymi zdobnictwo ówczesnej gastronomii.

Jak przystało na starą karczmę można w niej było docenić walory wiejskiej kuchni serwującej  żurek, barszczyk lub grochówkę, do tego „hepe schab z jajem sadzonym, pieprzowniki lub dorsze w sosie własnym”, a także dania domowe, takie jak pierożki, naleśniki, kluski śląskie, tudzież ciasta i inne wypieki. W oczekiwaniu na te przysmaki można było podziwiać dowcipne wyposażenie sal , swego rodzaju rupieciarnię, oddającą w całej swej rozmaitości i krasie specyfikę tamtych lat. Można było w tym otoczeniu spędzić mile czas, oglądając ze wzruszeniem „najnowszy i najbardziej zaawansowany produkt na naszym rynku” – telewizor „topaz” z lat 70-tych, a przy tej okazji odświeżyć pamięć lekturą starych numerów „Trybuny Ludu” lub „Przyjaciółki”, albo kolorowych magazynów reklamowych, delektując się obrazkami  osiągnięć polskiej motoryzacji od „syrenki” do „fiata 126p”. Można też było przekartkować omszałe tomy „Encyklopedii PWN” lub poczytać „Dzieła Stalina”.

Tę lekturę polecam szczególnie jako że mamy właśnie „nową Polskę”, wytwór chorej wyobraźni Jarusia Kaczyńskiego, wypisz, wymaluj kopię demokracji w wydaniu rosyjskiego wodza rewolucji, a tam właśnie w części III na stronach 77 – 87 można przeczytać o tym, że bezpartyjni i kadeci, to największy wróg klasowy, trzeba im się  przeciwstawić wszelkimi sposobami z publicznym napiętnowaniem włącznie i dalej mamy precyzyjną wykładnię, w jaki sposób rozprawić się z opozycją używając do tego prasy i radia, a także aparatu ścigania i innych odpowiedzialnych służb.

Jak przystało na „oberżę PRL-u”  mieliśmy w niej krocie czarno-białych fotografii i obrazków z tamtych czasów, a wśród nich w „loży VIP-ów” znane twarze przywódców politycznych PRL-u, Bieruta, Gomułki, Cyrankiewicza. Ale największe wzruszenie wzbudzał znany z filmu Barei stolik barowy z blaszanymi talerzami na łańcuchu, tak by nie mogły stać się łupem jakiegoś złodzieja. Na ściance barowej znajdował się niezwykle inteligentny slogan: „Klient w krawacie jest mniej awanturujący się”. Ale awantury w tym lokalu nie miały miejsca nie tylko ze względu na łagodny, sielski klimat tamtych czasów, ale również z powodów kurtuazyjnych. Oberżę obsługiwał „klan rodzinny” sióstr Kasi, Justyny i Weroniki  pod opiekuńczymi skrzydłami mamy Romy Lewkuń. Trudno się było oprzeć urokowi osobistemu i gościnności każdej z nich z osobna, a cóż dopiero w pełnym kwartecie.

Warto było się wybrać na maleńki fajfoklok do dowcipnej „Oberży PRL-u”, bo tam czekała na nas jeszcze jedna niezwykła niespodzianka. Do niej nawiązuje tytuł dzisiejszego felietonu i mój wstęp o wierze w cuda. Na dużej planszy w oberży mogliśmy poznać  tajemnicę „Siedmiu cudów PRL-u”.

Oto cuda PRL-owskiej natury:

1         Każdy miał pracę,

2         Mimo, że każdy miał pracę, nikt nie pracował,

3         Nawet mimo tego, że nikt nie pracował, plan był zawsze wykonany w 100%

4         Nawet mimo tego, ze plan był wykonany w 100% nie można było niczego kupić

5         Nawet mimo tego, że nie można było niczego kupić, wszyscy mieli wszystko,

6         Nawet mimo tego, ze wszyscy mieli wszystko, wszyscy kradli,

7         Nawet mimo tego, że wszyscy kradli, ostatecznie nigdy niczego nie brakowało, bo każdy miał pracę !!!

Czy jasnym dla Państwa stało się to, dlaczego cała rodzinka pani Romy zatrudniła się w „Oberży PRL-u”. Liczyła na cud.

Dziś możemy powiedzieć z pełnym przekonaniem, że cud się spełnił. Oberża zmieniła lokum na znacznie większy i powabniejszy. Pozostała w Jedlinie-Zdroju, ale na jej drugim końcu, w Kamieńsku, przy drodze do Wałbrzycha. Coś tam jeszcze pozostało z antycznego wyposażenia dawnej oberży, ale świat idzie do przodu, trzeba sprostać wymogom nowoczesności. O wstrętnym PRL-u winniśmy jak najszybciej zapomnieć. Dziś mamy ponownie super demokratyczną IV Rzeczpospolitą Kaczyńskich, mówią że także, podobnie jak w PRL-u, cudami słynącą.