Mój poranny pacierz

światełko w tunelu

Modlę się do Boga o grzechów odpuszczenie choć wiem, że jest to wołanie maleńkiej mrówki o kroplę wody na piaszczystych wydmach pomiędzy Chechłem, Kluczem i Błędowem, zwanych od tej ostatniej wsi Pustynią Błędowską. Bóg stwórca wszechrzeczy, gdzie on ma czas na to, by wysłuchać drobniutkiego mikroba, który najpierw grzeszy, a potem prosi o przebaczenie. Miałeś wolną wolę, trzeba było nie grzeszyć, a jeśli dopuściłeś się wiarołomstwa, to nie licz na szczęśliwy traf, że Wielki Bóg cię usłyszy. „Miałeś chamie złoty róg, został ci się jeno… wór”, wór pełen wątpliwości. Taka jest materia rzeczy, a jednak modlę się, bo wierzę w moc modlitwy, tak samo jak wypełniając kupon totolotka. W coś trzeba wierzyć, bo inaczej życie traci sens.

 Przekonują mnie do wiary ojcowie Kościoła, głoszący z ambony słowo Boże. Robią to z taką maestrią, że człowieczek  niemy, pokorny, czołobitny, wobec wystrojonego w komżę i ornat duchownego (o tak, to jest właściwe słowo – duchownego), jest tylko pyłkiem, niewidoczną cząstką materii, drobinką, po prostu niczym. Wystarczy dmuchnąć i już go nie ma, rozprzestrzeni się w nicości, jak puch przekwitającego mlecza. Ale nic w przyrodzie nie ginie, umiera tylko to co materialne, a duch unosi się w przestworza i tam w przestworzach Nieba będzie oczekiwał na Sąd Ostateczny.

Teorie naukowe są bezwzględne, nie liczą się ze słowami bożymi głoszonymi przez protagonistów duchownych, jeśli jednak  są bardzo mocne, to z biegiem czasu znajdują furtkę w doktrynie Kościoła, tak jak to miało miejsce z odkryciem Kopernika, że Ziemia krąży wokół Słońca, a nie odwrotnie jak głosił Kościół, albo z teorią ewolucji, sprzecznej w rzeczy samej z Pismem Świętym. Sam jej twórca, Karol Darwin jest osobą wyklętą przez Kościół, znajduje się na liście ekskomunikowanych, ale ewolucyjny rozwój natury trzeba było przyjąć za prawdziwy. Tak więc prawda w Kościele jest taka, jak ją widzą w danej chwili Ojcowie Kościoła. Ważne jest by pod tym kątem odpowiednio zinterpretować teksty Starego Testamentu, które o stworzeniu świata mówią diametralnie coś innego.

No właśnie, rozpocząłem od  modlitwy o odpuszczenie grzechów, wątpiąc w to, że zostanę wysłuchany, co już stanowi grzech. I zamiast skruchy i pokory brnę dalej w wiarołomstwie wolnomyślicielstwa. Zapominam, że według niektórych Ojców duchownych już samo myślenie jest grzechem. O Boże, chyba się zapędziłem gdzieś tam w kozi róg!

Któryś z filozofów greckich powiedział: myślę, więc jestem. Próbuję myśleć, żeby być pewnym, że istnieję. Chciałbym to robić na chwałę bożą, tylko mam wciąż wątpliwości, czy to co myślę jest dobre? Czy mogę sobie pozwolić na odrobinę swobody myślenia, czy też mam dać spokój medytacjom przyjmując, że za mnie myślą o niebo mądrzejsi hierarchowie, a ja ich owieczka jaką jestem winna się zadowolić słowem  Wielebnego.

Nie wiem tylko którego Wielebnego. Oto czytam wywiad Ludwika Wiśniewskiego, dominikanina, znanego działacza opozycji antykomunistycznej w „Tygodniku Powszechnym”, który mówi dobitnie o biernej postawie Kościoła wobec wydarzeń w kraju.
Potępia mowę nienawiści, która sączy się z ust polityków, głównie partii obecnie rządzącej.

Krytykuje także zaangażowanie polityczne części duchownych: W ciągu sześciu lat wygłoszono z ambony setki dzielących naród i niegodnych Kościoła kazań - zauważa dominikanin. Przypomina, że głównym celem Kościoła jest jednoczenie ludzi oraz łączenie ich z Bogiem.

Zdaniem o. Wiśniewskiego najważniejsze czynniki, które przykładają się do umacniania muru między Polakami to eskalowanie konfliktu związanego z Trybunałem Konstytucyjnym, tworzenie absurdalnych tez na temat zamachu w Smoleńsku oraz niszczenie autorytetów. Kościół w tym konflikcie odgrywa istotną rolę.

Jego zdaniem do podstawowych zadań biskupów należy przypominanie podstawowych zasad nauki społecznej Kościoła oraz nawoływanie do dialogu. - Ktoś musi powiedzieć, jak buduje się wspólnotę, na czym polega przebaczenie i pojednanie, czym jest prawdziwy patriotyzm. Ktoś musi powiedzieć, że wielkim grzechem jest dzielenie ludzi i niesprawiedliwe ich oskarżanie. Być może trzeba także powiedzieć, jakie są warunki prawdziwej demokracji – mówi w "TP" o. Wiśniewski.

Zakonnik uważa, że jesteśmy świadkami tego, jak obecna władza "zawłaszcza" sobie Boga, by zyskać jak największe poparcie społeczne.

Niestety, ze złocistych ust wielu pomazańców bożych, biskupów i kaznodziejów słyszymy zgoła coś innego. Jeden z nich, o pięknie brzmiącym dla mojego ucha nazwisku, określił rodzący się w kraju ruch obrony demokracji mianem Targowicy. Nie wiem z jakiej książki uczył się ten biskup historii Polski, ale dzieci ze szkoły podstawowej to wiedzą, że Targowica była ruchem skierowanym przeciwko Konstytucji 3-go Maja, Konstytucji nota bene wychwalanej teraz przez Kościół, który wówczas poparł targowiczan korzystających z pomocy militarnej rosyjskiej carowej Katarzyny II, a skutkiem tej konfederacji był II rozbiór Polski. W obronie niepodległości Polski wybuchło  później powstanie kościuszkowskie.

Takie są fakty, ale biskup wie swoje, dla niego dzisiejsi obrońcy konstytucji  są zdrajcami.

No i mam problem, komu wierzyć? Jestem pewien, że Ojciec Wiśniewski ma rację. Czy w ten sposób popełniam grzech?

Muszę to wszystko jeszcze raz przemyśleć, któryś kolejny raz. Ale błagam Ojca Dyrektora i Jego podwładnych Biskupów, i niżej postawionych funkcjonariuszy w służbie bożej nie wyklinajcie mnie, ja naprawdę jestem wierzący. Wierzę w to, że nie jestem w stanie pojąć wszystkiego rozumem. Amen !