O mojej ulicy - żdziebko melancholii

Tak się dzieje od prawieków, jednych bogów zastępuje się drugimi, burzy się wcześniej postawione pomniki, by na ich miejsce postawić nowe, depcze się dotychczasowe autorytety, by zastąpić je kolejnymi. Przed reformatorami „dobrej zmiany” nie ustrzeże się nic. Przyszła więc kolej na ulice. Rzecz znamienna. Dla mieszkańców nie ma to szczególnego znaczenia. Większość z nich nie przywiązuje do tego wagi. Zmiana nazwy ulicy pociąga za sobą różne komplikacje. Lepiej byłoby, gdyby pozostało tak jak dotąd. Ale przecież ci u góry wiedzą lepiej co dobre, a co złe. „Ręka sprawiedliwości” dosięgła także mojej ulicy. Trzeba było wykreślić z nazwy ulicy imię złe. 

Na szczęście radni gminy doszli do wniosku, że najlepiej nazwać ulice tak, by już nikt nie musiał się do nich przyczepiać. I w ten sposób moja ulica otrzymała nową nazwę – Lawendowa. Powodowany pozytywnym uczuciem  aprobaty dla tej nowej nazwy ułożyłem wierszyk ku zadowoleniu moich sąsiadów i do poczytania przez wspaniałomyślnych Czytelników mojego blogu.

Ulica jak nowa  -  zwie się Lawendowa

Dotąd byłaś ulicą Warskiego,

ale przecież przyszła „dobra zmiana”,

za malutka dla Jarusia Kaczyńskiego,

wonnym kwiatem zostałaś  nazwana.

Zapachniałaś wodą kolońską,

zajaśniałaś barwami błękitu,

jesteś dla nas kolumną jońską,

synonimem porannego świtu.

Kwiat lawendy – cudowne misterium,

osrebrzony kroplami rosy.

Chce się wołać dziękczynne Te Deum

i hosannę śpiewać wniebogłosy.

Dla postronnych to zwykle słowa,

rzędy domków strojnych jak pannice,

taka sobie – ulica Lawendowa,

choć lawendy tutaj nie ujrzycie.

Bo lawenda, wczesnej wiosny tchnienie,

bo lawenda, wciąż tylko marzenie,

od tych marzeń pękają nam głowy

promieniując zapach lawendowy.

Ta ulica stanie się w Głuszycy

jak Aleje Ujazdowskie w stolicy,

będzie zawsze do zwiedzania pierwsza,

bo tu mieszka autor tego wiersza !

Fot. Zbigniew Dawidowicz .