Wiara czyni cuda

Wprawdzie miałem się nie odzywać  aż po świętach, ale  po niepokojących wieściach o postawie naszych hierarchów, oderwanych chyba od rzeczywistości i zupełnie zagubionych w interpretacji słowa Bożego zawartego w Biblii ( passus z księdzem prof. Alfredem Wierzbickim z lubelskiego KUL-u) przypomnę wierszyk napisany przeze mnie z okazji nominacji  papieża Franciszka w stolicy Piotrowej:

Śpiew motyli

tu w  biskupim pałacu jest moje królestwo

a przez okno się ścieli dal sina

dobrze jest patrzeć z góry

mieć świat u stóp niepodległy

a jednak przecież zawisły

niezdolny ulecieć w przestworza

dobrze jest być motylem

zawieszony w strzelistej framudze

rozpościeram skrzydełka motyle

było nie było polecę

bo czuję tak mocne jak nigdy

fizyczne przyciąganie ziemi

wiem, ona chce mnie przygarnąć,

przyroda umiera bez motyli

to nic, że tu jest mój azyl

siedzę sobie jak władca na tronie

pełzające po ziemi robaczki

zadzierają do góry głowy,

by się kornie mogły pokłonić

nie potrafią oderwać oczu

od mozaiki motylich kolorów

nie, nie mogę już dłużej czekać

czuję -  nadeszła pora

prosto z Rzymu od motyla Franciszka

dość bujania w obłokach pychy

zadufania w swej omnipotencji

gdy na dole zagubione kwiaty

oczekują, by je zapylić

wiem że mogę

motylem jestem !

Pomarzyłem sobie w świątecznej aurze o idei, choć wiem, że marzenia o tym, że hierarchowie  będą zdolni zbliżyć się do ludu, zacząć mówić ich językiem, potraktować jak  równorzędnych partnerów, wznieść się ponad podziały partyjne, nie dzielić wiernych na kategorie lepszego i gorszego sortu, to tak samo, jak śpiew motyla. Trzeba czekać na cud. Mówią, że wiara czyni cuda !

Fot. Zbigniew Dawidowicz