Ideologiczny stan krytyczny

świat się kręci

 Kiedy zawrzało w naszych mediach skutkiem popisów krasomówczych minister edukacji w PiS-owskim rządzie na temat antysemityzmu Polaków, przypomniałem sobie mój parodniowy pobyt w szpitalu sprzed kilku lat, który utkwił mi w pamięci z kilku powodów.

Pozwolił on oderwać się od codzienności, skoncentrować  na nowej sytuacji, doświadczyć na własnej skórze  „komfortu” leczenia szpitalnego. A w rezultacie otworzyć szerzej oczy na  świat. Dostrzegłem, że jest on  znacznie bardziej niż dotąd kolorowy, jaśniejszy i wyrazistszy i to nie tylko skutkiem udanego zabiegu operacyjnego na mojej gałce ocznej. Po powrocie do domu zorientowałem się wyraźnie, że to co przez ostatnie lata oglądałem było  mdławe, nieprzejrzyste, zaciemnione. Teraz wszystko lśni blaskiem, także moje rozeznanie w postawach i poglądach Polaków, ich stosunku do Żydów, do imigrantów i do mocarstwowych ambicji Putina. A stało się to nieomal w mgnieniu oka.

Nie pamiętam już kto mnie zachęcił, by zapisać się na listę świdnickiego „Latawca”. Na zabieg operacyjny czekałem dwa i pół roku. Niektórzy pacjenci mówili, że to wcale nie tak długo. W Wałbrzychu na usunięcie zaćmy ocznej czekało się nawet pięć lat. I tak się stało. Dostałem telefon, że mogę przyjeżdżać. W ciągu trzech dni zaliczyłem wszystkie procedury zabiegowe i wróciłem do domu czując się jak młody Bóg.

Nie, nie mam zamiaru dzielić się swoimi uwagami na temat naszego szpitalnictwa. Niech to robią znawcy przedmiotu. Powiem tylko, że jestem pełen podziwu dla perfekcji lekarza, który wykonuje kilka takich operacji dziennie. Oko, to niezwykle wrażliwy organ. A jego znaczenie w życiu każdego człowieka nie da się przecenić. Tymczasem drobny błąd, nieuwaga, zachwianie ręki mogą,  pogrzebać wszystkie nadzieje pacjenta. Jestem szczęśliwy, że wyszedłem ze szpitala tak szybko z nową soczewką, choć nie potrafię sobie tego wyobrazić jakim cudem to się stało.

Gdy wybierałem się do szpitala Krym jeszcze był ukraiński, gdy powróciłem do domu Rosjanie pełni euforii i podziwu dla swego nieustraszonego prezydenta Putina fetowali sukces ponownego zbrojnego zagarnięcia tego półwyspu. Wcześniej, bo 230 lat temu zrobiła to carowa Katarzyna I wydzierając go z rąk Chanatu Krymskiego.

Zalany słońcem - i strategicznie co najmniej bezcenny – Półwysep Krymski, to perła Morza Czarnego. Rosja zawsze chciała mieć ją dla siebie. Nie wypuści jej i teraz. Teoretycznie rzecz biorąc, od 1991 r. Krym jest częścią niepodległej Ukrainy. Jeśli jednak istnieje gdzieś jakaś ukraińska enklawa, która poczuła się rosyjską, to jest nią właśnie ten półwysep. Ukraina zajęta bez reszty wewnętrznymi sporami politycznymi, korupcją i łapownictwem, nie potrafiła docenić tego daru, który hojną ręką sprezentował jej Nikita Chruszczow. Nie potrafiła zjednać i przyciągnąć do siebie rosyjskich, a w gruncie rzeczy tatarskich mieszkańców Krymu. Teraz znalazł się jednak prawdziwy potomek Iwana Groźnego,  Piotra Wielkiego i carycy Katarzyny, a jego imię Władimir Putin.

 

Gdyby żył poeta chilijski Pablo Neruda zapewne dziś by napisał to samo, dokonując zamiany nazwiska swego bohatera:

„W trzech pokojach starego Kremla

mieszka człowiek, którego imię Stalin (dziś napisałby - Putin)

 światło późno gaśnie w jego pokoju,

 świat i ojczyzna nie dają mu spocząć...”

Ten wiersz zapamiętałem z lat dzieciństwa, był mottem podręcznika do polskiego w szkole podstawowej.

W szpitalu mężczyźni nie mówili o niczym innym, jak tylko o wojnie. Nasłuchałem się tych mądrości powyżej uszu. Mój sąsiad z łóżka wyglądał jakby właśnie z niej wrócił. Chodził o lasce zgięty wpół, okazało się że niedosłyszał i niedowidział, a w dodatku chorował na cukrzycę. O wojnie krzyczał, bo on nie potrafił mówić normalnie, że to sprawa międzynarodowego żydostwa. Putin jest Żydem, tak samo jak był nim Stalin, a Murzyna Obamę prezydentem zrobili amerykańscy finansiści pochodzenia żydowskiego, żeby go owinąć sobie wokół palca. Żydzi rządzą światem. Obama nie zrobi Putinowi nic złego. Żydzi są wobec siebie solidarni, w przeciwieństwie do Polaków. U nas niech jeden z sąsiadów się wzbogaci, zaraz ma we wszystkich wrogów.

Wtórował mu drugi z pacjentów, przewidując co będzie dalej. Putin połknie pół Ukrainy, Mołdawię i państewka nadbałtyckie. Nas nie ruszy, bo w Polsce też rządzą Żydzi, a oficjalnie powie się, że w naszej obronie stanęło NATO do reszty żydowskie.

Kiedy dowiedziałem się jeszcze, że religię katolicką też podrzucili nam Żydzi, żeby nas zniewolić i otumanić, bo przecież Jezus był Żydem i tylko arabscy Palestyńczycy są bohaterami, bo potrafili się postawić Żydom, coś we mnie zadrżało. Powiedziałem, że tak tylko mogą myśleć i mówić antysemici, ale wtedy rozległ się krzyk. Oni nie są przeciwko narodowi żydowskiemu, prostych biednych Żydów szanują jak wszystkie inne narody, tylko nie mogą patrzeć na tych żydowskich burżujów, którzy okradają cały świat z pieniędzy i kosztowności.

Pomyślałem, że to chyba z powodu tej zaćmy w oczach i że po zabiegach może spojrzą na świat inaczej, ale w głębi duszy poczułem niepokój jeszcze mocniejszy niż ten, z którym tu przyjechałem. Niepokój, że mijają całe wieki, a w człowieku nic się nie zmienia. Skąd  się bierze, ta zawiść i  obsesja narodowościowa, rasowa, religijna, co sprawia, że tak łatwo ulegają jej ludzie?

Wychowany w szkołach PRL- owskich byłem przekonany, że Polacy w swej przeważającej masie nie są antysemitami ani rasistami, że obcy nam jest nacjonalizm. Po przemianach ustrojowych kiedy weszliśmy do NATO, a potem Unii Europejskiej sądziłem, że wszelkiego rodzaju zapędy imperialne pójdą wniwecz, a naszą ideą stanie się bliska współpraca i braterstwo między narodami naszej planety.

Skąd się biorą tacy przywódcy państwowi, jak Putin, przypominający bez reszty Hitlera, albo też perfidny złodziej Janukowycz i inni oligarchowie ukraińscy i rosyjscy, i białoruscy tworzący fortuny na krzywdzie ludzi pracy. Dlaczego ci ludzie ich wybierają?

Chciałem jak najszybciej powrócić do domu, do mojej strefy internacjonalistycznej i zdemilitaryzowanej, by otrząsnąć się z tej infekcji żydowskiej i wojennej.

Niestety, nasze media zachłysnęły się osobą Putina. Wciąż na ekranie oglądałem jego triumfującą twarz i rzesze rozentuzjazmowanego tłumu na Placu Czerwonym. Powróciło sowieckie, historyczne pragnienie „wielikiej Rasiji”,  bezkresnego imperium trzęsącego światem. A bożyszcze Putin właśnie je urzeczywistniał, póki co zawładnął maleńkim Krymem, o którym mówi, że był przez całe pokolenia rosyjskim. Z historii wiemy, że od 1427 roku po rozpadzie Złotej Ordy podbiły go czambuły Chanatu Krymskiego i bez względu na późniejszą rosyjską, a następnie ukraińską przynależność państwową był i jest zamieszkały przede wszystkim przez Tatarów.

Jest taka wzniosła i budująca idea mówiąca o tym, że to naród powinien stanowić sam o sobie, zarówno o przynależności państwowej jak i ustrojowej. Niestety, jesteśmy wciąż dalecy od jej spełnienia, mimo że świat się rozwija w gospodarce i technice i rzekomo idzie z postępem. W sferze ideologicznej jesteśmy wciąż na przełomie starożytności i  średniowiecza zwanego w historii wędrówką ludów.

To zaledwie garść refleksji, które nasunęły mi się w związku z próbami pisania nowej historii Polski przez PiS-owskich politruków. Próbują nacjonalizm nazywać patriotyzmem, a Polskę czynić pawiem narodów, mieszają ludziom w głowach, potęgują ideologiczny i moralny stan krytyczny. Czy z niego wnet wyjdziemy? Bardzo wątpię!