Przy sobocie po robocie

 

Sobota to dzień sprzątania domu. Wziąłem się za to od samego rana zaczynając od własnego pokoju. Jakoś dotąd nie zwracałem na to uwagi, że mój pokój się kurczy, bo zapełnia się coraz to nowymi rzeczami. Oczywiście nie chodzi o meble, nie chodzi też o odzież czy bieliznę. W mojej szafie ubraniowej jest zawsze trochę luzu. Dokonuję na bieżąco selekcji. Co się nie nadaje wyrzucam ze smutkiem  na śmieci. Nie chodzi też o sprzęt audiowizualny. Nie mam go w nadmiarze. Monitor, drukarka panują na biurku, pod biurkiem skrzynka komputera i cała dżungla przewodów, największa wytwórnia kurzu. Skąd on się bierze, to dla mnie rzecz niepojęta. Do pokoju wchodzę obowiązkowo w kapciach. Z ulicy się nie kurzy nawet przy otwartym oknie, bo pokoik jest na drugim piętrze. Ale kurz to osobny temat.

Co więc powoduje, że z trudem się mieszczę w moim królestwie? Otóż to. Dorobek całego mojego życia. Można by go określić jednym słowem – papeteria. Póki co niezniszczalna. Tysiąc razy brałem się za to wszystko i każde podejście kończyło się tą samą konkluzją. To się jeszcze może kiedyś przydać. To nie są znoszone ciuchy. Każda  z książek, albumów, folderów jest cząstką mojego życia. Pękate segregatory,  kartonowe teczki, notatniki, zeszyty, stosy gazet, czasopism, tekturowe pudełka pełne fotografii i innych różności. No przecież nie wolno tego wyrzucić.

W sobotę od rana zacząłem przyglądać się własnemu życiu. Okazuję się, że cały mój  dorobek mieści się na półkach i w szufladach mebli, a wszystko pęka od obfitości. Co by nie powiedzieć – jestem bogaty. Dość sporo pamiątek, rzeźby, obrazki. Uzbierało się dziesiątki dyplomów, listów gratulacyjnych, odznaczeń i podziękowań. No i rzecz najważniejsza – książki. Książki i foldery turystyczne. Najwięcej z mojej ziemi wałbrzyskiej i Dolnego Śląska, ale także z wielu innych regionów w kraju i za granicą. Każdy z nich budzi wspomnienia i refleksje. Ale by się tym nacieszyć potrzeba czasu i dobrej woli.

Życia było za dużo, stąd te stosy biblioteczne. Teraz poupychane gdzie się tylko dało szczerzą zęby i śmieją się do rozpuku. No i po ci to było? Jaki pożytek z tego chomikowana? Przyjdzie moment będziesz musiał wszystko zostawić. Można tylko współczuć tej osobie, na którą spadnie konieczność zrobienia tutaj porządku.

Tak gromadziłem z uporem przez lata wszystko to, co wydawało się potrzebne, by nie wyglądało, że to życie poszło na marne. Dopiero teraz pojawiają się wątpliwości. Przecież potrzeba drugie tyle życia, by to wszystko przejrzeć, poczytać i posegregować. Mój dobytek podobnie jak ja też się postarzał i z dnia na dzień staje się mniej wartościowy. Spoglądam właśnie na pamiątkę po moim ojcu – zegarek kieszonkowy marki Omega na łańcuszku. Wiem że dla ojca był prawdziwym skarbem, pilnował go jak oka w głowie. Dlatego właśnie uchroniłem go przed wyrzuceniem, ale przecież jest już nikomu niepotrzebny. Uzbierałoby się podobnych reliktów znacznie więcej, wiele z nich jest pochowanych tak skrzętnie, że nie wiadomo gdzie ich szukać.

Absurdalność mojej pasji zbieractwa daje się dostrzec teraz, gdy najważniejszą rzeczą w moim pokoju stał się komputer z internetem. Przy nim spędzam gros wolnego czasu, w nim gromadzę to wszystko, co uda mi się napisać i to co otrzymuję pocztą mailową. Telewizja od dawna jest na drugim planie, ale pochłania też sporo czasu, bo jestem kibicem sportowym. W sumie moje książkowe zbiory stają się coraz bardziej zbędnym balastem. Na korzystanie z mojego życiowego dorobku mam wciąż zbyt mało czasu.

I takie właśnie poważne rozterki owładnęły mnie w sobotnie popołudnie po rannym sprzątaniu. Wniosek nasuwa się jeden – trzeba się wziąć za segregację dorobku życia. Dokonać solidnego remanentu. Pozostawić tylko to, co może się przydać potencjonalnym spadkobiercom. Ale oczywiście odkładam to na zaś, bo póki co nie mam czasu. Muszę przecież napisać coś nowego do blogu… Samo życie!