Pieskie życie

Nie chcę nikogo zanudzać kłopotami, których przysparza mi życie. Jestem sobie zwyczajnym  „zjadaczem chleba”, takim samym jak miliony Polaków. Mam zawsze tę świadomość. że nie trzeba wynosić się ponad innych tylko dlatego, iż się udało założyć blog internetowy. Blog jest czymś w rodzaju kroniki zresztą w tej chwili rzeczą tak pospolitą, że nie daje to żadnego tytułu do sławy.

Od czasu do czasu zdarza mi się napisać coś wyraźnie osobistego. I mam wtedy wyrzuty sumienia, bo nie jestem pewien, czy te refleksje  blogowe moi Czytelnicy odbierają tak jak dawniejszy dziennik, pamiętnik, sztambuch. To pierwsze określenie najbardziej mi się zresztą podoba.

W blogu staram się pisać od  siebie. Wyrażam własne odczucia i opinie, starając się przekonać do nich moich Czytelników.

Ten dość przydługi wstęp jest mi potrzebny jako alibi, gdyby ktoś  zarzucił mi, że próbuję swoimi osobistymi problemami ekscytować Czytelników.

A ja po prostu przeżyłem coś, co nie daje mi spokoju. Muszę po prostu, muszę się wyżalić i poszukać spokoju sumienia.

Napiszę o tym jak najkrócej.

Przeżyłem zupełnie nieprzewidywalny szok w związku z utratą mojego wiernego domownika  -  był nim nasz jamniczek „Tomcio”.  Minęło 14 lat, od momentu kiedy „Tomcio” trafił do naszego domu jako malutki szczeniak. Od samego początku stał się „osobą” wokół której obracało się nasze życie domowe. „Tomcio był najważniejszy”. Dla mnie stał się niepostrzeżenie absolutnym liderem domowym, który decydował o życiu rodzinnym. Dam przykład: nie mogliśmy przez wszystkie lata tak jak dawniej pojechać gdzieś dalej na wakacje, bo przecież „Tomcia” nie można było zostawić z kimś innym w domu, czy poza domem. „Tomcio” był zawsze z nami.

„Tomcio” był zawsze ze mną. Chodziliśmy codziennie na spacery. Jeździliśmy razem na zakupy.  Od czasu gdy jestem na emeryturze „Tomcio” nie odstępował mnie od rana do wieczora. W nocy musiał być blisko  mnie lub  któregoś z domowników.

W ostatnich latach staliśmy się rówieśnikami. Kynolodzy twierdzą, że wiek psa należy liczyć tak jak człowieka, ale każdy rok mnożąc przez sześć lub siedem. „Tomcio” stał się więc starszym ode mnie, choć normalnie nie było tego widać. Niewątpliwie nie ganiał już jak zwariowany po łąkach i coraz bardziej odczuwał trudy dłuższych spacerów przy słonecznej pogodzie. Stał się statecznym domownikiem wyznaczającym nam wszystkim porządek dnia.

Wszystkie decyzje co będziemy robić i w jakiej kolejności zależały od tego, czy „Tomcio” to zaakceptuje. Oczywiście gdy była taka konieczność „Tomcio” godził się na polecenie pana domu.

Nie będę dalej rozwijał wątku – rola i znaczenie „Tomcia” w naszym życiu rodzinnym. Wiem, że nie ma w tym niczego szczególnego, bo pies w tysiącach rodzin odgrywa taką samą rolę jak w naszej.

I stało się to, co najgorsze. „Tomcio” rozchorował się na cukrzycę, zapadał coraz częściej na różne choroby. Rozregulował porządek nocny, bo trzeba było go wypuszczać z domu. No i niespodziewanie zachorował tak, że nie było już dla niego i dla nas ratunku. „Tomcio” odszedł w krainę wiecznej szczęśliwości.

Nie byłoby w tym niczego nadzwyczajnego. To się zdarza w tysiącach domów. Nie spodziewałem się tego jak mocno to przeżyję. Jak bardzo można się przywiązać do psa. Słyszałem o tym i czytałem tysiąc razy, ale teraz odczuwam to na własnej skórze. Zdałem sobie sprawę z tego, że straciłem nagle ogromnie kochaną istotę. Jest mi bez „Tomcia” bardzo źle. Wiem, że trzeba sporo czasu, by się do tej straty przyzwyczaić. A poza tym wiem, że teraz kolej na mnie. Ale to już nie będzie moje zmartwienie. Niestety, takie jest życie, obojętnie czy ludzkie, czy pieskie.