To się dopiero czyta...

„Wejście do sztolni” – pomyślała i z miejsca poczuła na plecach lodowaty dreszcz. Zdjęła z ramion plecak, zastanawiając się, czy wrzucona do niego stara latarka, którą kiedyś dał jej na wszelki wypadek Bareda, była jeszcze sprawna. Nacisnęła przełącznik i za szkiełkiem rozbłysła mdłym blaskiem malutka żarówka. Antonina skierowała wąski snop światła w głąb tunelu. Jego koniec tonął w mroku gęstym jak smoła. Czując dygotanie kolan, postawiła pierwszy krok. Z miejsca ogarnął ją wilgotny chłód, a po chwili głęboka jak otchłań oceanu cisza. Stawiała kroki ostrożnie, aby nie wydawały żadnego dźwięku, bo nie mogła wykluczyć, że Artur celowo ją wciągnął w pułapkę i gdzieś się w tych upiornych ciemnościach zaczaił.

Poświeciła na ściany i wiszący nad głową strop  -  były pokryte płytami przypominającymi beton. Powoli, krok za krokiem, posuwała się do przodu w nieznanym kierunku. W pewnym momencie przystanęła, zastanawiając się, czy nie lepiej jednak zawiadomić o wszystkim Baredę, a nie latać samej po tych sztolniach.  Co będzie jak zabłądzi?

I wówczas na końcu tunelu pojawiło się nikłe światełko, jakby gdzieś w sąsiedztwie ktoś zaświecił lampkę. Choć było daleko, to jednak wskazywało kierunek. Domyśliła  się, że to Artur włączył oświetlenie.  Zaskoczyło ją, że w tym Olbrzymie był prąd. Jak ogromne musiało być to przedsięwzięcie, skoro doprowadzono do niego elektryczność, tory kolejowe, drogi i Bóg jeden wie co jeszcze. Kempka mówił coś o wodociągach i kanalizacji.  Więc chyba mieli zamiar tu mieszkać. Tylko dlaczego?  Przed kim i przed czym chcieli się ukrywać głęboko pod ziemią?”

To tylko jeden maleńki fragmencik książki, która z kartki na kartkę coraz bardziej rozpala wyobraźnię i wywołuje emocje, sięgające na koniec jak w najlepszych kryminałach, zenitu. 

Wyobraźmy sobie samotną kobietę nocą, w lesie, wkraczającą w podziemne czeluście tunelu, zdającą sobie sprawę z tego, że tropi niebezpiecznego agenta Wehrwolfu. Mało tego. Bohaterka książki, Antonina, odkrywa w podziemiach na brązowych wrotach płaskorzeźbę, przedstawiającą ludzką głowę, z wijącymi się po bokach wężami – symbol szatana Baphometa, pogańskie bóstwo któremu naziści Himmlera oddawali cześć. To jeszcze nie wszystko, to dopiero wstęp do dalszych mrożących krew w żyłach osobliwości, które spotykają ją i dzieją się jak w onirycznym świecie fantasmagorii. Ale tego się nie da streścić. To trzeba przeczytać. Dopiero bezpośredni kontakt z powieścią „W cieniu Olbrzyma” Jolanty Kalety potwierdzi, że moja zachęta do jej przeczytania nie jest na wyrost.

Przeczytałem w życiu sporo książek. Wiele z nich cenię sobie do dziś, a niektóre  stanowią ozdobę mojej podręcznej biblioteczki. „W cieniu Olbrzyma” otrzymałem w darze z rąk autorki na spotkaniu w Bibliotece pod Atlantami w Wałbrzychu. Przyznam się, że już dawno nie czytałem książki z takim zaciekawieniem i wypiekami na twarzy. Nie dziwię się temu, bo przecież to jest pierwsza książka, której akcja rozgrywa się w najbliższych mi miejscach – w Jedlinie-Zdroju i Głuszycy, a dotyczy tematu, którym pasjonuję się od paru lat – zagadką Kompleksu „Riese” w Górach Sowich.

O tym wszystkim naczytałem się w książkach i artykułach prasowych. Sam napisałem broszurę „Niezwykłości Osówki”, a także wiele feletonów prasowych i radiowych. To wszystko mieści się w ramach popularno-naukowych lub publicystycznych. Po raz pierwszy mamy do czynienia z formułą beletrystyczną, ale pozwalającą wiele się dowiedzieć i nauczyć.

Oto co napisała o tej książce jej recenzentka, Wioleta Sadowska:

„Wrocławska pisarka znana jest wśród czytelników z tego, że potrafi umiejętnie, z widocznym rozmachem i zarazem nutką przygody, połączyć fakty historyczne z teoriami, jakie na przestrzeni lat wykształciły się wśród różnorakich badaczy i amatorów tajemnic przeszłości. Fikcja fabularna, która dzięki temu powstaje, jednocześnie intryguje, wciąga i po skończonej lekturze, jeszcze długo pozwala rozwodzić się nad tym, jak było naprawdę. A jest nad czym, bowiem Jolanta Maria Kaleta podjęła się tematu, który rozpala wyobraźnię wielu poszukiwaczy skarbów, a mianowicie kompleksu Riese, który do dzisiaj do końca niezbadany, może kryć jeszcze w sobie wiele tajemnic, czekających na odkrycie. Autorka po przetłumaczeniu słowa "Riese", nazywa to miejsce "Olbrzymem" i konstruuje wartką akcję, umieszczoną w latach powojennych, w których echa wojny było jeszcze widoczne.

Muszę przyznać, że tajemnicze budowle w Górach Sowich i liczne teorie, jakie w związku z nimi powstały, od dawna mnie interesowały, dlatego też byłam ciekawa, jaki pomysł zaserwuje czytelnikom autorka. Podczas lektury nie spodziewałam się takiego rozwoju akcji, a scenariusz jaki wykreowała pisarka, do końca trzymał mnie w niepewności. Myślę, że wielu czytelników historia ta może zainspirować do dalszego zgłębiania historii Riese, a nawet do odwiedzenia całego kompleksu, by zobaczyć na żywo sztolnie, w których zginęło tylu istnień ludzkich i do dzisiaj nie wiadomo, do czego miały służyć wielkie sieci tuneli. Warto podkreślić także fakt, iż fabuła tej książki zaskakuje, co przy tego typu powieściach przygodowych, jest jej niezaprzeczalnym atutem.

"W cieniu Olbrzyma" to także oprócz warstwy sensacyjnej, okraszonej lekkostrawnym, historycznym sosem, książka ukazująca trudną, powojenną rzeczywistość. Autorka pokazuje bowiem, że po oficjalnym zakończeniu wojny, nagle nasz kraj nie stał się niestety oazą spokoju i dobrobytu. Otóż w lasach nadal spotkać można było żołnierzy SS, z których niektórzy dosłownie wtopili się w niemieckie społeczeństwo, a jeszcze inni współpracowali z niemieckimi obywatelami, by zemścić się na Polakach. To był niezwykle trudny czas, a Jolanta Maria Kaleta niewątpliwie stara się tę prawdę historyczną uzmysłowić swoim czytelnikom.

Od książek mojej ulubionej wrocławskiej pisarki wymagam dobrej rozrywki, ale także szczypty wiedzy historycznej i tego, co najważniejsze, czyli pomysłu na rozwiązanie zagadki przeszłości. "W cieniu Olbrzyma" to książka, w której wszystkie te elementy odnalazłam, mogę więc wam z czystym sumieniem polecić jej lekturę. To dobra literatura sensacyjno-przygodowa”.

I nic dodać, nic ująć. Zachęcam do przeczytania, a najlepiej nabycia książki Jolanty Kalety „W cieniu Olbrzyma”, bo stanowi to niejako wprowadzenie do ważnego wydarzenia w życiu kulturalnym Głuszycy, jakim stanie się zaplanowane w niedzielę 9 października spotkanie promocyjne Jej nowej książki, która stanowi kontynuację tematu i rozgrywa się w naszym mieście.

Ale o tej książce, jej autorce i spotkaniu promocyjnym napiszę nieco więcej w kolejnym poście.