Bibliofil - to brzmi dumnie

„Pogranicze literatury musi rozszerzać się w kierunku nauki, gdyż w przeciwnym razie świat się stanie niewyrażalny dla tradycyjnych gatunków pisarskich. Istotną cechą humanizmu jest wszechstronność zainteresowań i dlatego właśnie, niestety, dzisiaj rzeczownik „humanista” – na dobry ład trzeba by za każdym razem ujmować w cudzysłów. Termin ten nabrał bowiem sensu negatywnego i potrafi u nas oznaczać „intelektualistę” (cudzysłów również niezbędny), który się nie interesuje biologią, geografią i medycyną, którego technika, ekonomia, a nawet historiografia właściwie nie obchodzą” – pisał Paweł Jasienica w lipcu 1956 roku.

Drogowskazem w mojej zabawie, którą ośmielam się nazywać pisarstwem, jest właśnie sentencja wyrażona przez wielkiego pisarza-historyka, Pawła Jasienicę. Staram się by moja „twórczość” mieściła się na pograniczu dobrej literatury i nauki. Myślę, że nie jest tak źle, jak suponuje Paweł Jasienica i są wśród nas humaniści - intelektualiści w pozytywnym znaczeniu tego słowa, czyli wszechstronnie zainteresowani tym co się wokół nas dzieje,czyli bez potrzeby używania cudzysłowu. Mógłbym wskazać na wielu komentatorów moich postów, którzy dość często zaskakują mnie swoją wiedzą i wszechstronnymi zainteresowaniami.

Żyjemy w erze kultury obrazkowej, czytanie jest niemodne, książka stała się eksponatem muzealnym, a ponieważ umieszczamy ją na regale, to zdarza się, że trafia do naszych rąk przy okazji odkurzania półek. Obiecujemy sobie w tym momencie, że trzeba znaleźć wreszcie czas by ją przeczytać, ale w programie TV Kurski tego wieczoru są PiS-owskie wiadomości, sensacyjne seriale, mrożące krew w żyłach filmy, a przecież trzeba zajrzeć na portale internetowe, na you tube i do facebooku.  Kolejnego dnia jest to samo i tak co dzień, a czas ucieka. Tymczasem książek nam przybywa, bo byliśmy wychowani w kulturze słowa i  w głębi ducha odnosimy się do nich z szacunkiem i sentymentem, więc poddajemy się zbiorowej sugestii i nabywamy kolejne nowości wydawnicze ze szczerym postanowieniem zgłębienia ich od deski do deski. Póki co  umieszczamy nowy nabytek w eksponowanym miejscu na półce i siadamy przy komputerze lub telewizorze.

Wiemy o tym i  pocieszamy się, że starsza generacja ma w sobie nie wykorzenionego do reszty bakcyla bibliofilskiego, który wcześniej, czy później da o sobie znać, a młodzież jak się znudzi komórką Phone 5,  czy Google Nexus 4 lub HTC Windows Phone 8x, to wróci do dawnych tradycji. Książka jest więc wciąż pożądanym produktem. I skutkiem tego pisanie książek nie zamiera. Wręcz odwrotnie, liczba frustratów-autorów jest odwrotnie proporcjonalna do liczby frustratów - czytelników.

Po co ja o tym mówię w internetowym blogu? Przecież to są, przynajmniej u mnie, przede wszystkim teksty do czytania, a nie oglądania. Czy uda mi się tym sposobem zachęcić video-internautów do czytania mojego blogu?  Czy ich  przekonam, że bibliofil to brzmi dumnie, nie będąc pewnym, że skuszą się na przeczytanie tego posta?

Otóż to... Należę właśnie do tej plejady blogerów, którzy nie stracili wiary w znaczenie i wartość słowa pisanego. Hołduję więc zasadzie, że kolorowy obrazek jest tylko oprawą zdobniczą do zamieszczonego tekstu. Tekst jest dla mnie najważniejszy. Najlepsze fotografie bez opisu tracą na znaczeniu.

Oczywiście mam na uwadze to, że zajmuję się głównie tematyką regionalną, piszę o naszej ziemi wałbrzyskiej, wskazując na jej walory krajobrazowo-turystyczne oraz bogatą historię, stąd też pocieszam się tym, że znajduję Czytelników przede wszystkim wśród osób, które interesują się miejscem swego urodzenia lub zamieszkania.

Żeby zaś podtrzymać dobrą tradycję bibliofilską wiele z moich postów blogowych umieściłem w książkach. Blog internetowy, podobnie jak gazeta jest do obejrzenia i przeczytania na dziś, w danej chwili, żywotność jego zapisów jest krótkotrwała. Książka pozostaje na długie lata. Przypadkowość tego, że jednak wpadnie w ręce kogoś, kto ją przeczyta i coś wartościowego z niej wyniesie jest znacznie większa. A przecież po to w ogóle coś piszemy, by ktoś to przeczytał.

Do tych co czytają mam przesłanie: nie wstydźcie się tego, że jednak czytacie, Ani tego że półki regałów uginają się w Waszym domu od ciężaru książek. Bibliofil, to brzmi dumnie, a także biblioman, choć to drugie budzi coraz częściej u wielu ludzi odczucie pejoratywne. W każdym razie lepiej być przezywanym przez sąsiadów obojętnie czym od słowa biblio z dodatkiem fil lub man, niż każdego innego, np. tele, kino, eroto, itp.

 Fot. Zbigniew Dawidowicz