Środek zaradczy na DNA

świat jest piękny

Bardzo, bardzo poważną sprawą pozwalam sobie zaprzątnąć uwagę Czytelników, a mianowicie pytaniem o sens życia. Od lat najmłodszych próbujemy w gąszczu słów uczonych filozofów i innych ważnych naukowców lub ojców duchownych, w potoku mowy giętkiej i składnej,  odnaleźć sens naszego bytowania na tym „padole płaczu”, jakim jest ziemia nasza maleńka w makrokosmosie wszechświata. Ale od pewnego czasu odczuwamy szczególne zaniepokojenie tym, czy jakiekolwiek próby odpowiedzi na to pytanie mają rację bytu, w związku z odkryciem przez uczonych -  tzw. DNA.

Starożytni filozofowie sądzili, że dziedziczenie następuje pod wpływem boskiego lub naturalnego pierwiastka, a jego wynikiem jest dostosowanie się do harmonii przyrody (Arystoteles 384 – 322 r.  p.n.e). Impulsem do poszukiwania naukowej odpowiedzi na pytania dotyczące mechanizmów zmienności organizmów i dziedziczenia było opublikowanie ponad 150 lat temu przez Charlesa Darwina pracy „O powstawaniu gatunków”, będącej podstawą teorii ewolucji, której istotę stanowi właśnie dziedziczność i zmienność cech.

Za ojca genetyki uważa się Grzegorza Mendla, augustiańskiego zakonnika i naukowca, który w latach sześćdziesiątych XIX wieku przeprowadził obserwację dziedziczenia cech u grochu zwyczajnego. Wyniki tych badań doprowadziły do zdefiniowania podstawowych praw genetyki, zwanymi później „prawami Mendla”. Nową jednostkę dziedziczenia od 1909 roku nazwano genem.

Kluczowe znaczenie dla zrozumienia funkcjonowania komórek miał też rozwój mikroskopii, dzięki której odkryto w 1866 roku jądro komórkowe i zrozumiano jego rolę w procesach dziedziczenia. Te fundamentalne teorie zostały jeszcze bardziej rozwinięte w późniejszym czasie przez wielu uczonych w formule DNA jako immanentnym kreatorze  życia na ziemi.

Wszystko, co mieliśmy już jako tako poskładane nagle się przewróciło do góry nogami. Najnowsze odkrycia naukowe potwierdzają nieodparcie, że biblijny cud stworzenia świata to fikcja, że nie mogło być czegoś takiego, jak mityczny Stwórca, który wyrzucił Adama i Ewę z rajskiego ogrodu na ziemię, dał  im wolność poczynań, wskazując jednocześnie drogę do nieba. Naukowe badania dowodzą, że istnieją tajemnicze DNA i one decydują o świecie i człowieku, a w ich powstaniu i działaniu kryje się zagadka istnienia, której nie jesteśmy w stanie pojąć naszym ludzkim rozumem.

Nie mam innego wyjścia, jak szukać remedium dla naszych porażonych głów. Może to się wydawać dziwne, ale jest nim literatura i sztuka, a zwłaszcza bliska sercu poezja.  Nie wiem, czy to co zaproponuję, to wystarczy, ale może choć odrobinę złagodzi nasze skołotane umysły i serca. Taki cel miał zapewne poeta, niezastąpiony w trudnych momentach życia  -  Konstanty Ildefons Gałczyński, a co napisał, poczytajmy:

„Ileż to lat, ileż to lat trzeba chodzić

po dniach, po nocach, po piętrach,

do ilu łomotać drzwi, w ilu szukać

książkach, światłach, muzycznych instrumentach,

po jakich drogach, co się w deszczu mylą,

zaplątują w niebieskich zachmurzeniach,

w ilu miastach z latarniami ! O, i w ilu

nieskończonych próbach, oczekiwaniach, doświadczeniach –

ażeby znaleźć jakieś jedno zdanie,

które do serca komuś wejdzie i zostanie,

parę słów ułożonych w dziecinny gwiazdozbiór,

a ten nad czyimś oknem będzie sunął świecąc

w noc zimową i powie ktoś: „Cóż noc niebrzydka!”

Bo trudno jest za włosy chwycić treść wzburzoną,

rytm odmienny jak księżyc, ten sam księżyc który

Beethoven z nieba zerwał i w sonatę wepchnął…

Nad tym oknem, nad tą lampą nie zagasłą,

rozgadane jak jesienna plucha  - 

jakich „Trenów”, jakich „Ballad i romansów”

można by się jeszcze w nas dosłuchać ?”

Żywię taką niepłonną nadzieję, że nie damy się zakneblować w poczuciu zwątpienia i bezradności wobec osiągnięć nauki, która odkryła bezsens naszego religijnego rozumienia świata z powodu odkrycia DNA. Wręcz odwrotnie. Będziemy głosić wszem i wobec, że żadne geny nie są w stanie nam odebrać wiary w sens życia, w którym istnieje poezja, sztuka i kultura, a obok niej cudowny świat natury i ludzie wrażliwi na piękno i dobro. I pokąd stać nas na miłość, przyjaźń, współczucie,  pokąd „nad tą lampą nie zagasłą” możemy jeszcze posłuchać sonaty Beethovena lub pobłądzić z zafascynowania w tajemniczym świecie ballad i romansów, potąd jesteśmy wolni od jakichkolwiek naukowych zaszufladkowań.  Tak nam dopomóż Bóg (Twórco DNA) i Wszyscy Święci! Amen !