Ogródkowe refleksje majowe

i stało się wiosennie

„Moja poezja to noc księżycowa,

wielkie uspokojenie;

kiedy poziomki słodkie są w parowach

i słodsze cienie.

Gdy nie ma przy mnie kobiet ani dziewczyn,

gdy się uśpiło

wszystko i świerszczyk w szparze cegły trzeszczy,

że bardzo miło.

Moja poezja to są proste dziwy,

to kraj, gdzie w lecie,

stary kot usnął pod lufcikiem krzywym

na parapecie”.

Plączą mi się po głowie strofy mistrza Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, kołatają i dzwonią, gdy łopatą dotknę zagrzebanych w ziemi kamieni, by znów stać się cichymi jak pogodne baranki w chmurach, bo dzień dziś wesoły, ciepły, słoneczny. Początek maja, miesiąca nieprzewidywalnego, dla młodych -  miesiąca miłości, dla starszych – nadziei.  Ile będzie w nim uśmiechów słońca, a ile dżdżystych, pochmurnych dni, gdy nostalgia kłuje jak szpilki serce, a świat staje się ponury, obcy, niepokojący. Ale dziś jest złociście i srebrzyście, więc nie mogłem odpowiedzieć negatywnie żonie, która z promiennym uśmiechem z samego rana orzekła mimochodem: grządki trzeba  skopać, czas na zasiewy.

Niestety, tegoroczny maj nie napawa optymizmem. Pierwszomajowe święto zostało pogrzebane przez „Solidarność”, która nie potrafiła na tej tradycji zbudować czegoś nowego i lepszego. A trzeciomajowe święto Konstytucji zakrawa dziś na ironię, jeśli prezydent i premier, którzy powinni bronić jej jak źrenicy oka, zrobili sobie z niej narzędzie walki politycznej z opozycją. I to walki bezsensownej, nikomu niepotrzebnej, wyreżyserowanej przez „chorego z urojenia”  polityka.

Nie ma powodów by świętować. Jestem więc w ogródku, przekopuję w miarę pulchną ziemię, współczuję świeżym kępkom traw, które pojawiły się na ogródku mimo, że noce mroźne, a na wiosenne ciepło trzeba jeszcze trochę poczekać. Niestety, muszę je przekopać, nie pożyły zbyt długo na tym bożym świecie Świat jest zbudowany na czyimś unicestwianiu, nawet sobie z tego nie zdajemy sprawy. Na szczątkach jednych roślin spulchniających glebę rosną nowe roślinki, jedne żyjątka zjadają drugie, by stać się ofiarami trzecich. A człowiek, wielka istota myśląca, posiadająca duszę, wartości etyczne, wiedzę i doświadczenie  -  jawi się w swej istocie najbardziej okrutny. Człowiek żyje z doskonale zorganizowanego, powszechnego i wszechogarniającego unicestwiania innych istot żyjących (świata roślin i zwierząt). Postęp świata ludzkiego polega na doskonaleniu narzędzi i metod tego procederu.

Nie, dalej już nie mogę, zasypuję tę ścieżkę myślenia. Burzy ona spokój wewnętrzny. A przecież jest piękny, słoneczny dzionek. A w mej duszy zagrały strofy poezji. Tej od których rozpocząłem dzisiejsze pisanie. A poeta pisze o poezji jak o nocy księżycowej, kiedy czujemy spokój i ulgę. Pisze, że poezja to dziwy, które spotykamy wokół siebie, w przyrodzie i otoczeniu. Trzeba umieć je dostrzec i docenić.

Co to jest poezja? Do czego nam potrzebna? Czy dziś w świecie wirtualnym, w dobie techniki elektronicznej, która uczyniła świat i człowieka jeszcze mniej poznawalnym, niż dotąd, mamy czas na zabawę ze sztuką wierszowaną?

Myślę, że tak, że czas poświęcony poezji nie jest czasem straconym. Poezja to wrażliwość na ład i piękno otaczającego nas świata, to miłość do drugiego człowieka i współczucie w jego cierpieniu. To dzięki poezji stajemy się ludzcy. Poezja to zwierciadło duszy, a wiersz jest jej lustrzanym odbiciem. Dzięki poezji, a w szerszym ujęciu, dzięki sztuce, człowiek staje się lepszy. Poezja, to także najprostszy sposób na ucieczkę od świata fałszu i obłudy jaką funduje nam bez przerwy świat polityki i jego „alter ego” – współczesne media.

Chociaż jak pisał Gałczyński w innym wierszu, „sztuka jest ostro trudna”, nie trzeba się jej bać i unikać. By ją poznać, by swobodniej z nią obcować, najlepiej się jej uczyć od dziecka. W każdej szkole łatwo jest odnaleźć pokaźną gromadkę dzieci zainteresowanych sztuką poezji. Potrzebny jest tylko opiekun – nauczyciel. Przykro, że są szkoły, w których takich nauczycieli już nie ma.