Ostatni kataryniarz

Pogodna jesień nastraja nie mniej optymistycznie niż lato. W złocistych promieniach wczorajszego słońca można było oniemieć z zachwytu, bo tak olśniewające, różnokolorowe lasy pojawiają się tylko o tej porze roku i tylko wtedy, gdy uśmiechnie się do nas słonce, o którym wiemy, że to już jego ostatnie tego roku królowanie. Jeszcze może dzień, dwa i niebo znów się powlecze czarnymi chmurami, posypie zimnym deszczem, a może i śniegiem i stanie się tak jakbyśmy z błyszczącego srebrem nieba wstąpili w mroczne otchłanie Osówki.

Wiadomo, lada dzień i już listopad, jeden z najsmutniejszych miesięcy roku.

Póki co, cieszmy się słonecznym światłem i tym weekendem, który upływa w jego blasku i tą rozmaitością brązowości, żółtości i czerwoności drzew i krzewów, czyniących otaczający nas świat szczególnie fascynującym.

Nie miałbym serca, gdybym zabierał dziś więcej czasu moim wiernym Czytelnikom, którzy mimo wszystko zajrzą na stronę tego blogu. Ograniczam się więc do wstępu, załączając króciutki wierszyk mojego dobrego maga, Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. Na podtrzymanie pogodnego nastroju. I proszę nie wyciągajcie z tego wiersza w stosunku do mnie żadnych analogii:

Kataryniarz

(kręcąc korbą i przemawiając do katarynki)

Lekarstwo na moją biedę,

ty moje grające serce!

Kręcę cię jak niejeden

poeta swoje wiersze.

Dzieciom, wariatom w obłokach

ileż radości przyczyniasz,

O, jakże mam cię nie kochać,

ostatni kataryniarz.

Papuga nad piszczałkami

jak subiekt w obłędnym sklepie,

wróżby sprzedaje gapiom,

że jutro będzie lepiej.

Wiadomo ludziom potrzeba

trochę bengalskich ogni,

z papugi mam trochę chleba,

więc wołam:  - Lora, ciągnij!

Fot. Marzena Michalik, Ania Błaszczyk