Ogródkowe filozofowanie

„O zieleni można nieskończenie.

Powielając dźwiękiem jej znaczenie,

Można kunsztem udatnych powieleń

Tworzyć światu coraz nowszą zieleń.

Nie dość słowo z widzenia znać. Trzeba

Wiedzieć jaka wydała go gleba,

Jak zalęgło się, rosło, pęczniało,

Nie - jak dźwięczy, ale jak dźwięczało,

Nie - jak brzmi, ale jakim nabrzmieniem

Dojrzewało, zanim się imieniem,

Czyli nazwą, wyrazem rozpękło,

W dziejach wzrostu słowa - jego piękno”…

(Julian Tuwim, „Zieleń”)

Słowo „zieleń” ma zapewne swą genealogię, ma także nieskończoną ilość skojarzeń i  znaczeń. Moje pojęcie zieleni jest bogate w obfitość barw od jasnej do ciemnej zieleni,  ale także jest bogate w rozmaitość odniesień wizualnych. A więc może to być łąka, albo łan wiosennego zboża, albo niedaleka kępa drzew obserwowana codziennie przez okno, albo też rozległe ściany zalesionych gór zamykających horyzont. Mam ten komfort, że mieszkam w górach, a moje miasto nie różni się wiele od wsi, zwłaszcza w tym miejscu, gdzie znajduje się mój dom.

O zieleni mógłbym nieskończenie, tak jak to sugeruje Tuwim w cytowanym wierszu. Może łatwiej byłoby dać sobie z tym spokój, gdyby nie wyjątkowość tegorocznej zieleni. Dobra pogoda wiosną,  ciepłe noce i obfitość deszczu spowodowały, że wszystkie pobocza dróg, łąki i polany leśne, ogródki domowe i trawniki zapełniły się obfitością zieleni. Będą mieli co robić pracownicy porządkowi, by zdążyć z koszeniem traw w parkach, przy drogach, klombach i budynkach mieszkalnych. Warkot kosiarek spalinowych słychać już za oknami non stop. Pełne ręce roboty mają właściciele ogródków działkowych, do których się zaliczam.

Ale prace w ogródku i wszystkie inne zajęcia na łonie natury mają swoją dodatkową wartość. Człowiek znajduje czas do spokojnych, niczym nie zakłócanych rozmyślań. Nie ma tu prasy, radia, telewizji, komputera, książek. Jest świeże powietrze, ciepło, cisza i wspaniała wokół przyroda. Jest zieleń w swych „udatnych powieleniach” i odcieniach. Jest naturalna egzemplifikacja tego co mieści się w najważniejszym pytaniu człowieka, skąd się wzięło życie na ziemi. Jak to się dzieje, że z maleńkiego nasionka wyrastają duże, dorodne rośliny, że korzonkami drzew i krzewów przenikają soki glebowe w górę aż do korony, zapełniając gałęzie gąszczem liści, kwiatów, a nieco później owoców? Jaka siła witalna to powoduje i skąd się ona bierze? A proces ten powtarza się jak wedyjska mantra co roku, nieprzerwanie, od zarania dziejów?

„Nie dość słowo z widzenia znać. Trzeba wiedzieć jaka wydała go gleba” – sugeruje poeta, Julian Tuwim, zachęcając do głębszego zastanowienia nad cudami natury.

Jeśli poprzez obserwację życia przyrody i życia człowieka pomyślimy, że wszystko co nas otacza jest dziełem niepojętej dla nas istoty, Stwórcy, czyli Boga, oznaczać to będzie, że jesteśmy wierzący, bo przecież wiara jest wtedy, gdy czegoś nie jesteśmy pewni. Istotą religii jest wiara w Boga, twórcę wszystkiego co nas otacza. Jest to zarazem najprostszy sposób wyjaśnienia wszystkich wątpliwości dotyczących sensu istnienia.

Okazuje się, że bardzo bliskie są sobie – praca fizyczna na ogródku i praca umysłowa, w tym przypadku filozofowanie. To tylko jedna z ogródkowych refleksji.

Oj, rodzi się tych pytań wiele w czasie kopania grządek i koszenia trawników. Trzeba wreszcie spokojnie je sobie zadać bez wgłębiania się w uczone paradygmaty religijnych mentorów lub laickich etyków. I najlepiej jeśli odpowiedź na nie odnajdziemy w sobie, we wnętrzu własnej duszy.