Polak - Katolik, tylko to się liczy

10 kwietnia, dzień jak co dzień, ale nie na długo. Już za rok będziemy w tym dniu świętować pamiątkę przyjęcia chrztu św. przez Polskę w 966 roku. To ma być nasze największe święto państwowe.

Francuzi święcą  rocznicę zdobycia Bastylii 14 lipca 1789 roku, uznanej za początek Wielkiej Rewolucji Francuskiej, podobnie jak Rosjanie strzały z „Aurory” w 1917 roku, zwiastujące wybuch Rewolucji Październikowej. My Polacy świętujemy z okazji odzyskania niepodległości 11 listopada 1918 roku, ale jak się okazuje, to nie wystarcza. PiS postanowił sięgnąć do dalszej przeszłości i wskrzesić pamięć wydarzenia z początków państwa polskiego. Jak się okazuje to co się stało w wyniku I wojny światowej nie miało zdaniem PiS-u tak wielkiej roli historycznej, nie okazało się na tyle spektakularne, by stać się zarzewiem prawdziwej dumy narodowej. Naszym ideałem jest Polak – Katolik, sięgamy więc do tego momentu, gdy książę Polan, Mieszko I, zjednoczył ziemie Słowian nad Wisłą i Odrą w jedno państwo i ze względów politycznych zdecydował się przyjąć chrześcijaństwo jako religię państwową. Oczywiście był to proces długotrwały. Nie stało się to jednego dnia, 10 kwietnia i nie jednego roku 966. Ale cóż nam szkodzi przyjąć jakąkolwiek symboliczną datę, byle tylko fakt przyjęcia chrześcijaństwa uczynić najważniejszym.

 Wychowanie w duchu patriotycznym potrzebuje wyrazistych symboli podobnie jak dobra reklama proszków do prania lub pampersów. Muszą one działać na wyobraźnię, trafiać do przekonania prostym obrazem i językiem. Z lekcji historii o powstaniu kościuszkowskim najmocniej utkwiła mi w pamięci postać Bartosza Głowackiego jak swój czapką krakuską zatyka rosyjską lufę armatnią, a z powstania listopadowego, urodziwa Litwinka, Emilia Plater, dziewica-bohater, zaś z okresu zaborów  -  wóz Drzymały w Poznańskiem, przykład uporu i sprytu polskiego chłopa, który nie chciał się poddać pruskim naciskom germanizacyjnym. Z nowszej historii w pamięci pozostanie słynny skok Lecha Wałęsy przez płot stoczni gdańskiej by następnie stanąć na czele strajku, który przyczynił się do powstania ruchu „Solidarności”.

Mamy czym się szczycić i co podziwiać, cieszymy się, że jesteśmy Polakami, jednoczymy się razem w poczuciu jedności narodowej na meczach polskiej reprezentacji, tak samo jak kibice wszystkich innych krajów. Patriotyzm to rzecz święta.

Ale mamy wspólną Europę. Jesteśmy na drodze do utworzenia Stanów Zjednoczonych Europy, podobnie jak w II połowie XVIII wieku w Ameryce Północnej. Czy poczucie  -  jestem Europejczykiem zdominuje  - jestem Polakiem? Dziś jesteśmy pewni, że nie. Nie godzimy się z przyjęciem symbolu, którym było zburzenie muru berlińskiego, jako naszej świętości narodowo europejskiej.

Dużo, bardzo dużo wody musi popłynąć i w Tamizie, i Sekwanie, i Renie, i Dunaju i w naszej Wiśle, zanim  Europejskość weźmie górę nad patriotyzmem krajowym każdego z członków Unii Europejskiej. Europa, to nie Stany Zjednoczone Ameryki, jej historia jest starsza o kilkanaście stuleci. Jesteśmy Unią suwerennych państw i niech tak będzie dopóki nie nastąpi takie pomieszanie narodowościowe w krajach europejskich, że odrębności narodowościowe przejdą na plan dalszy. Dziś jesteśmy od tego dalej niż bliżej. Ale czy na pewno?