Takie sobie jeziorko

jeziorko Daisy

 Mieszkać w Wałbrzychu i nie widzieć Jeziora Daisy, to podwójmy dyshonor – i wobec wyjątkowej urody ukrytego w lubichowskich lasach akwenu wodnego i szacunku do słynnej księżniczki Daisy, od której imienia pochodzi nazwa jeziorka. To właśnie Angielka, Daisy Cornwallis-West, hrabina de la Warr, małżonka hrabiego Rzeszy Hansa Heinricha von Hochberga, pana na zamku Książ, szczególnie upodobała sobie to niezwykłe jezioro i z jej polecenia zadbano o jego naturalny wygląd, a jeden z wapienników przebudowano na romantyczną basztę  widokową z salą myśliwską.

Co było powodem szczególnego zainteresowania księżniczki tym właśnie zakątkiem ?

Otóż to nie jest byle jakie jezioro. Wypełniony wodą dawny kamieniołom wapieni na zboczu Witosza na Pogórzu Wałbrzyskim jest otoczony ze wszystkich stron gęstym poszyciem leśnym, można powiedzieć ukryty w lesie. Znajduje się na wysokości 400 m. npm. i jest zasilany jednym z potoków Milikówki. W podłożu jeziora tkwią soczewa wapieni kolorowych. Jest to jeden z najciekawszych i najcenniejszych wystąpień fauny kopalnej na terenie kraju. Obiekt jest przedmiotem zainteresowania geologów oraz paleontologów badających znajdowane tam skamieniałości korali, ramienionogów i liliowców. Powstały one w płytkim i ciepłym morzu. Po raz pierwszy przebadano je naukowo w 1831 i od tego czasu były tematem licznych opracowań. Jednym z pierwszych badaczy tego kamieniołomu był polski przyrodnik i podróżnik Władysław Dybowski (1838-1910).  Kształt jeziorka zbliżony jest do elipsy. Jeziorko otacza las mieszany, w pobliżu występują pomniki przyrody oraz rośliny zielne chronione, takie jak konwalia leśna, wawrzynek wilczełyko śnieżyczka, zawilec. Jezioro jest obecnie wypełnione wodą o zielonkawym odcieniu, stąd też budzi zainteresowanie turystów. Zachwyt wywołuje leśne otoczenie jeziorka, bardzo naturalne i bogate w urozmaiconą roślinność. Wszystko razem stwarza wrażenie miejsca zupełnie tajemniczego i opuszczonego, tak jakby tu nie stąpała stopa ludzka. Brzegi są urwiste, a nawet skalne, utrudniają dostęp do wody. Jedynie w części północnej, skąd wypływa potok, dostęp do wody jest łatwiejszy. Tam też znajdują się pozostałości wapienników, które były utworzone z końcem XVIII wieku. Dopiero od roku 1870 przez prawie trzydzieści lat wyrobisko wypełniało się wodą. Dziś jeziorko  ma ok. 200 m. długości i ponad 20 m głębokości. Po II wojnie światowej jego otoczenie uległo dewastacji, praktycznie na wiele lat zostało zapomniane.

ruiny baszty

nad jeziorkiem

 Dopiero rozwój turystyki w regionie wałbrzyskim w latach 70-tych, wyznaczenie szlaku turystycznego z Pogorzały do Świebodzic i Szlaku Ułanów Nadwiślańskich obok jeziorka, a także jego promocja jako szczególnej atrakcji turystycznej Wałbrzycha obok Palmiarni w Lubichowie, to wszystko pozwoliło na  wzrost zainteresowania tym miejscem.

Na północnym brzegu jeziora jest zagospodarowane miejsce wypoczynkowe i znajdują się ruiny wapienników i baszty księżniczki Daisy.

Nad jezioro najlepiej wybrać się pieszo jednym ze szlaków turystycznych ( zielonym lub żółto-niebiesko- żółtym), można też podjechać samochodem pod las w Lubichowie i stamtąd udać się pieszo nad blisko położone w lesie jeziorko. Gorąco zachęcam na taką wycieczkę.

Więcej informacji w Słowniku geografii turystycznej Sudetów pod redakcją Marka Staffy, tom 10.

Fot. ze strony internetowej.