Jednoroczne dziecię

 W komentarzu do ostatniego postu o naszym znakomitym hymnie piłkarskim „Koko” anonimowy (-a) R. przypomniał mi, ze to już roczek od „narodzenia się” mojego blogu.

Sprawdziłem, rzeczywiście tak. 5 maja 2011 ukazał się mój pierwszy, nieśmiały, pełen wątpliwości zapis. A wydaje mi się, że to było już tak dawno. Tyle się w ciągu tego roku w moim życiu zmieniło. To znaczy – w sytuacji rodzinnej nie zmieniło się nic, poza tym że jesteśmy starsi o rok, a nasza wnusia, trzyletnia Lenka, już „nawija” jak nakręcona, gdy rok temu nie można  było jej skusić do gadania. Zmiana dotyczy mojej osobistej sytuacji intelektualno-duchowej. Znalazłem dodatkowy cel w życiu. Jest nim pisanie do blogu, dzielenie się swoimi spostrzeżeniami i jak to nazwałem w podtytule blogu  -  fascynacjami -  z Czytelnikami. A ponieważ mam swoje okienko także w lokalnej, wałbrzyskiej rozgłośni radia „złote przeboje”, mogę realizować swoją misję podwójnie,  zachęcając w blogu, i w radio, czytelników i słuchaczy do bliższego poznania  naszej ziemi wałbrzyskiej, na której przyszło nam żyć.

Jeśli piszę o metamorfozie w mojej codzienności życia emeryta, to trochę przesadzam, bo do tej pory będąc przez cztery lata redaktorem lokalnej gazety „Głos Głuszycy” miałem też pełne ręce roboty. Różnica polega na tym, że tamten trud spotykał się z obojętnością zarówno mieszkańców miasta i gminy, jak i ich władz. Nie miało to żadnego znaczenia, że robiliśmy to kosztem dużej ilości czasu, a nawet fizycznego wysiłku całkowicie nieodpłatnie. Odchodzące władze nawet nie powiedziały normalnego słowa, dziękuję. Nowe władze „w uznaniu zasług” przejęły tytuł i formułę gazety w ten sposób, że zaczęły ją wydawać z pominięciem dotychczasowego zespołu redakcyjnego. Znaleźliśmy się bezwiednie na tzw. „bocznym torze”. Dla mnie było to cios bolesny, zwłaszcza że zadany przez bliskie mi osoby. W miarę upływu czasu zrozumiałem, że żyjemy w czasach, w których rzeczą normalną jest, że ludzie starsi jak ja są  zbędnym rupieciem i należy je wymienić na coś młodszego, a ze względów kurtuazyjnych w ogóle się o tym nie rozmawia.

Założenie własnego blogu było zbawieniem dla mojej niespokojnej duszy. Poczułem wyraźnie, że mogę robić to co lubię całkowicie niezależnie od politycznych układów. Jedynym weryfikatorem mojej roboty są Czytelnicy, a sprawdzianem mojej efektywności jest liczba wyświetleń stron, a także liczba komentarzy. Doszły do tego pozytywne sygnały od czytelników na portalu facebook.

Wielkim wydarzeniem w mojej nowej „zabawie” okazały się niespodziewane sukcesy: drugie miejsce w konkursie na najlepszy blog dolnośląski w roku 2011 we Wrocławiu i zwycięstwo w konkursie na najlepszy blog ogłoszonym przez Biblioteki w powiecie wałbrzyskim. Zupełnie niespodziewanie udało mi się znaleźć sponsora, a był nim Fundusz Regionu Wałbrzyskiego i przy pomocy Stowarzyszenia Przyjaciół Głuszycy wydaliśmy na początku tego roku moją książkę „Głuszyckie kontemplacje”, która czekała cierpliwie już ponad dwa lata na łaskawego protektora. Nie będę się wypowiadał o znaczeniu tej książki ze względu na być może subiektywną ocenę. Piszę o tym jak o brzemiennych wydarzeniach, które w sposób znaczący wpłynęły na moje życie od maja ubiegłego roku do chwili obecnej.

Przy tej okazji jubileuszowej nie sposób pominąć danych, które są  powodem mojej radości i dumy. Właśnie „strzeliło” na liczniku -   59 tysięcy wyświetlonych stron, a liczba komentarzy wynosi  -  637 i są to na ogól pozytywne komentarze, ja w tym zakresie nie robiłem żadnej selekcji. Mam Czytelników, którzy piszą o blogu „tu jest mój dom” same superlatywy i zachęcają do dalszej „zabawy”. Czekam z nadzieją na moją nową książkę „U źródeł Charlotty” z historii i współczesności miasta Jedlina-Zdrój, które jest moim „drugim domem”. Dowiedziałem się, że już się drukuje. Będzie to spełnienie moich marzeń, by jakiś choćby drobny ślad po sobie zostawić. I tyle bądź co bądź optymistycznych  zwierzeń z okazji dzisiejszego małego jubileuszu.

Dziękuję Violi i Robertowi z Głuszycy, Ewie (ikropka) z Wrocławia i wszystkim tym, którzy ozdobili moje zapiski pięknymi fotografiami. A Paulowi z Warszawy szczególne dzięki za to, że nie pomija ani jednego mojego postu bez komentarza.

Pozdrawiam dziennikarkę "GW", Lucynę Róg z Wrocławia, która swego czasu pofatygowała się przyjechać do Głuszycy, aby opisać moje blogowanie w gazecie i w internecie. Wszystkiego miłego !