Dlaczego?

 

Jak często przy niedzieli proponuję dla odprężenia mały wierszyk refleksyjny. Pytanie wydaje się stare jak świat, dlaczego?

Pisali poeci wiersze  -   o kobiecie,

opiewali jej oczy płonące, łabędzią szyję,

usta różane, piersi alabastrowe.

Pisali, że jest gwiazdą na orbicie,

Że wszystko co żyje dla niej żyje,

Że nie da się wyrazić tego słowem.

Poeci wielcy i mali  -  o kobiecie wiersze pisali.

Pisali poeci wiersze  -  o miłości,

mówili że treścią jest życia,

że jej płomień oczyszcza lub niszczy.

Pisali by jej nimbem serca wymościć,

w blasku jej aureoli się ziścić.

Poeci wielcy i mali  -  o miłości wiersze pisali.

Pisali poeci wiersze  -  o ojczyźnie

do macierzy ją porównywali,

dla niej życie gotowi byli poświęcić.

I tęsknili za nią na obczyźnie,

łzy ronili, szaty targali,

w jej imieniu chcieli wrogu łeb ukręcić.

Poeci wielcy i mali  -  o ojczyźnie wiersze pisali.

Pisali poeci wiersze  -  o kobiecie,

o miłości, ojczyźnie, posłannictwie dziejów,

o tym co piszczy w trawie

o tym co się dzieje w kuwecie,

o mięcie co pachnie przy stawie,

o przeszłości Polski Piastów – kołodziejów.

Poeci wielcy i mali  -  pisali wiersze i pisali.

Więc dlaczego, na miły Bóg , młodzi ludzie

wygaszają monitory wieczorami,

z niegasnącym entuzjazmem, w znojnym trudzie,

zapełniają wciąż kajety  -  wierszykami?

Fot. z galerii miejskiej Głuszycy.