Moje wierszowanie

Czy jestem poetą? Nie. Na pewno nie w tym sensie, że interesuję się poezją  na co dzień, piszę mnóstwo wierszy, wydaję tomiki poezji, uczestniczę w spotkaniach poetyckich, konkursach, festiwalach.

Ktoś powiedział, że poetą  można być niekoniecznie pisząc wiersze, bo poezja to wrażliwość na piękno języka, na piękno przyrody i otaczającego nas świata, to duchowość i uczuciowość, a więc to co różni człowieka od  świata przyrody i zwierząt.

Czy jestem poetą? Tak. W takim pojmowaniu poetyckości czuję się poetą. No i  jeszcze do tego dochodzi fakt, że od czasu do czasu próbuję coś napisać wierszem, najczęściej do rymu, ale to tylko dlatego, żeby urozmaicić teksty pisane prozą, żeby je ozdobić, uczynić ciekawszymi i tym sposobem przyciągnąć uwagę moich Czytelników.

Hołduję zasadzie, że jeśli coś piszę, to nie po to, by schować to głęboko do szuflady i od czasu do czasu tam sobie zerknąć po kryjomu, jak do sztambucha. Myślę, że po to się coś pisze, aby ktoś to przeczytał. Ale wiadomo, że z pozyskaniem chętnych do czytania wierszy nie jest łatwo. Stosunek otoczenia do poezji, a zwłaszcza poety jest w najlepszej sytuacji ambiwalentny. Chyba, że się jest Noblistą, Wisławą Szymborską, zwłaszcza z chwilą jej śmierci. Dopiero teraz rozpękła się bania poczytności jej poezji.

Moje wiersze postarzały się w zeszycie, bo pisałem je głównie w latach młodości. Później nie było na to zbyt wiele czasu, nie było też potrzeby. Dziś korzystając z luksusu bycia emerytem (żeby nie było żadnych niejasności odszedłem w stan spoczynku w wieku 68 lat, zanim premier Tusk  wymyślił nową granicę wieku emerytalnego) mam czas nie tylko odgrzebywać dawniejsze dowody talentu, ale też tworzyć coś nowego. A ponieważ dobre Bogi wymyśliły taką zabawę jak blog, a do tego pozwoliły mi  pozyskać sympatię wielu Czytelniczek i Czytelników, więc korzystam od czasu do czasu z tej szansy i drukuję moje wierszyki dla odświeżenia i relaksu.

Dziś na weekendowy czas proponuję dwa wierszyki z czasów młodości. Mam nadzieję, że się spodobają:

Upał

Arbuz słońca na niebie

kipi złotem

pomarańczowy dzień

w szafirowym okręgu okularów

wydaje się

amarantem płonącego morza

z omszałej brody starca

drzemiącego w zasięgu ramion kasztana

sączą się brylantowe

krople wieku

brunatnonodzy malcy

w szarawarach

przesypujący gorące strugi piasku

są Beduinami

kopiącymi na pustyni

studnie artezyjskie

Jestem

jak kamień rudy

w paszczy martenu

zaciskając spieczone wargi

marzę o

lodowatych

igloo Grenlandii

Rozmowa z córką

pytasz

co to jest śnieg

ten srebrny puch

lgnący do rzęs

przytulony do warg

a ja powiadam

królowa Śnieżka

sypie balowe confetti

pytasz

czemu confetti

na wargach

staje się kroplą łzy

czemu we włosach kolią brylantów

czemu na sosnach nadzieniem ptysia

lub kogiel mogiel

do świątecznej babki

i jeszcze pytasz

czemu królowa

śnieżnym natchnieniem

stroi choinki

więc i ja

pytam się Ciebie Królowo

czemu

a Ona

sypnęła naręczem

jedwabnych płatków

i zalśniły w neonie księżyca

najokazalszym

ornamentem


Fot. z internetowej galerii miejskiej Głuszycy i z domowego albumu