Potrzeba marzeń

 Człowiek gdy marzy jest jak Bóg, gdy kalkuluje  -  jak żebrak, powiedział Friedrich Hőlderlin, niemiecki poeta Romantyzmu. Wprawdzie nie mam żadnych aspiracji by dostąpić jakichkolwiek właściwości równych Bogu, a moje marzenia nie sięgają tak wysoko, to jednak zdarza mi się marzyć dość często. Marzenia są najlepszą dekoracją życia. Są jak barwne girlandy na wiejskim festynie dożynkowym lub kolorowe palmy, złocone chorągwie i peletrony w czasie procesji w Niedzielę Palmową . Życie bez marzeń, to zwykła wegetacja, jak u roślin. Chociaż i tego nie jesteśmy pewni, czy w swej istocie biologicznej w dzień pochmurny roślinki nie marzą  tak samo jak człowiek o słońcu i jego zbawiennych promieniach.

A o czym jeszcze innym marzy człowiek? Na to pytanie jest chyba tyle samo odpowiedzi, co ludzi na świecie, albo i znacznie więcej, bo każdy z nas marzy o wielu rzeczach na raz.. Snujemy marzenia o lepszym życiu, najlepiej w luksusie, w nowoczesnych apartamentowcach budowanych w peryferyjnych dzielnicach Wrocławia, albo w ogóle poza granicami n.p. w ciepłych krajach. 

 Marzymy o egzotycznych urlopach w Egipcie, na Wyspach Kanaryjskich, albo na Majorce, Cyprze lub Krecie. O dalszych wyprawach już nie mówię, chociaż świat stał się mały, ale za to co do wyboru miejsca marzeń  -  przeogromny. Marzymy o karierze zawodowej, o lepszych zarobkach, lżejszej pracy. Marzymy o sławie, pieniądzach, zaszczytach. Zazdrościmy innym , że im się powiodło, że wcale nie są od nas lepsi, ale mają więcej szczęścia, albo tupetu, albo jeszcze czegoś innego. Nie zawsze te marzenia są spełnieniem tego, o czym myślał cytowany na wstępie poeta niemiecki, zachęcając do wykorzystania w pełni tkwiących w nas uczuć i emocji w romantycznej miłości, jako egzemplifikacji marzeń o szczęściu.

O marzeniach można by mówić bez końca. Czuję, że dotykając tego tematu, otwarłem mityczną puszkę  Pandory, bo przecież gros naszych marzeń,  to marzenia niespełnione, a więc powód naszych utrapień i pretensji do życia.

Dla podniesienia na duchu i poprawy humoru proponuję drobny limeryk o moich niespełnionych marzeniach:

 Byłbym sobie żył jak król,

gdyby nie ten wredny mól,

który wdarł się w moje życie

całkiem skrycie.

Teraz każe mi zawiścić,

tym co żyją jak artyści,

co sięgają cząstką bytu

do zenitu.

Bo u stóp im wciąż się ściele

dywan z laurów i szynszyli,

najstrojniejsze białogłowy

chylą głowy.

Bo artysta to ma życie

I w Monaco, i w Madrycie

lśni od bali, festiwali

w pełnej gali.

A ja muszę, co tu gadać

w monitorze słówka składać,

mogę tylko w barze bistro

być artystą …

Fot. Stasysa EIdrigeviciusa (dwie pierwsze) i foto pocztówkowe.