Nie lękajcie się

 Słowa te wypowiedziane w czasie jednej z pierwszych pielgrzymek do Polski papieża Jana Pawła II utkwiły w pamięci i sercu wielu milionów Polaków. W trudnych czasach komunizmu podnosiły na duchu, dodawały nadziei i zachęcały do oporu przeciw narzuconemu  siłą totalitarnemu systemowi władzy. Krzepiły też wierzących i wzmacniały duchowo, zwłaszcza że wypowiedział je najwyższy dostojnik kościoła katolickiego, a dla nas Polaków już wtedy najwyższy autorytet.

Papież z upodobaniem wracał do tych słów. W jednej z ostatnich pielgrzymek do Polski w 1999 roku, a odbył ich w czasie swojego 27-letniego pontyfikatu aż 9, w czasie pamiętnej kanonizacji błogosławionej Kingi, patronki słynnego klasztoru w Starym Sączu, powiedział:

„Bracia i siostry, nie lękajcie się chcieć świętości! Nie lękajcie się być świętymi! Uczyńcie kończący się wiek i nowe tysiąclecie erą ludzi świętych ! …”

Za każdym razem, gdy Ojciec Święty opuszczał Polskę, żegnaliśmy Go ze smutkiem i ze łzą w oku, ale także nadzieją na następne rychłe spotkanie. Ostatnie z nich miało miejsce w roku 2002. W trzy lata później 2 kwietnia 2005 roku nasz Wielki Rodak zmarł w stolicy Piotrowej -  Watykanie. Dziś mija już siedem lat, odkąd nie ma Go z nami.

Corocznie odbywają się uroczystości związane z rocznicą Jego śmierci, odprawiane są Msze Święte, wygłaszane piękne kazania. Wtedy odżywa pamięć o papieżu Polaku, który dla nas od samego początku był święty. Ceremonie się kończą, wraca szara codzienność powszedniego bytowania i wracają z jeszcze większą mocą potwory nienawiści, wzajemnego oskarżania, wojen politycznych, bezkompromisowej walki o władzę, deptania ludzkiej godności i można by tak jeszcze długo wymieniać. O słowach papieża Jana Pawła II wzywających do zgody, wzajemnej miłości i poszanowania już nikt nie pamięta.

Mało jest też takich ludzi, którzy pamięć śmierci naszego Ojca Świętego potrafią uczcić w sposób  skromny,  intymny, osobisty. Kto wie czy nie najbardziej wartościowy.

Otrzymałem właśnie maila od mojej sąsiadki, której piękne fotografie zdobią bardzo często moje blogowe pisanie. Viola wyraża się z aprobatą o treści ostatniego postu, a w nawiązaniu do mojej krytyki „wolności mediów” oświadcza:

„W związku ze zbliżającą się rocznicą śmierci Papieża- od Dawida wiersz, który napisał zaraz po śmierci Jana Pawła II. Wiersz ten w dniu pogrzebu wraz z Dawidem umieściliśmy na krzyżu pod Rogowcem. W ten dzień taką wycieczką oddaliśmy rodzaj pewnego hołdu, gdyż nie wyobrażaliśmy sobie siedzieć przed telewizorem jak patetyczne kukły.”

A oto wiersz Dawida:

Abyśmy miłowali tak jak cierpimy

Zal i smutek wielką stratę pisze

Łzy modlitwę duszy szepczą

Odszedł Ojciec wszystkich ludzi...

Odszedł nasz Jan Paweł Drugi...

Nie pielgrzymką i nie łzami oddać pragnę Tobie hołd

Nie kwiatami, drobiazgami czy świeczkami,

Lecz miłością i dobrocią, w codzienności życzliwością.

Proszę, spójrz z wysokiej góry

Na to jak nas kształtowałeś,

Jak wzajemnie szanujemy, jak wzajemnie się kochamy

I z uśmiechem powiesz, że żyjemy tak jak chciałeś ...

                                                        8. 04. 2005

                                                        Dawid Torbacki

Czy trzeba jeszcze coś dodawać do tej historii. Wycieczka piesza całej rodziny pod krzyż na Rogowcu i pełen szczerości wiersz Dawida mówią wszystko. Nie lękajcie się czynić podobnych gestów sami dla siebie, we własnym sumieniu, z  potrzeby serca i dla własnej satysfakcji.

Fot. Viola Torbacka