Moje rymowanki

Są takie chwile, kiedy zachodzi potrzeba by jakieś ważne wydarzenie, jakąś rocznicę, uroczystość, osobę, uczcić  tak zwaną „mową wiązaną”, czyli wierszem. Jeśli  napisze się o tym do rymu, brzmi to okazalej, donioślej, milej. Najczęściej takie tekściki pachną grafomaństwem, zwłaszcza jeśli nie ma w nich czegoś innego od zwykłej paplaniny, a rymy są zbyt proste. Mówi się, że są to rymy „częstochowskie”, ale dlaczego, nie wiem. Jest bardzo niewyraźna granica pomiędzy grafomaństwem, a prawdziwą sztuką poetycką, często trudna  do wyjaśnienia. Dotyczy to zresztą nie tylko słowa pisanego, ale i malarstwa, i muzyki, i innych dziedzin sztuki.

Dla zwykłych „zjadaczy chleba” myślę, że ważne powinno być tylko jedno kryterium, czy nam się to podoba, czy też nie. I tym powinniśmy się kierować czytając z zainteresowaniem tekst pisany, słuchając muzyki,  czy też wieszając jakiś obraz na ścianie. Jeśli dokonujemy takiego wyboru tylko dlatego, bo ktoś nam powiedział, że to jest dzieło sztuki  -  to jest to snobizm. Tego powinniśmy unikać. Nie powinniśmy też narzucać swoich upodobań innym odbiorcom.

Sztukę uprawia się po to, by uczynić świat piękniejszym, bliższym człowiekowi, zrozumialszym. Sprawą twórcy jest umiejętność trafienia do odbiorcy, ale też świadomość, że nie uda się trafić do każdego.

Dla zachęty proponuję moje dwa wierszyki. Czy Wam się spodobają, czy też nie, rzecz gustu. Ale poczytać można.

Na Nowy Rok  -  życzenie niekonwencjonalne

Lekkości, uroku

w Nowym Roku!

Niech się dobrze dzieje,

bo nam dowcip zaśniedzieje.

Bez humoru więdnie dusza,

zmieniasz się w kaktusa.

Bez uśmiechu tracisz wszystko

jesteś jak wykopalisko.

Niech twój uśmiech nas ogarnia

jak morska latarnia.

Twe oczy się śmieją,

najbliżsi szaleją,

są w zapale zrobić wiele

by było weselej.

No i wtedy rok upłynie

jak Wieprz w Szczebrzeszynie !

Być szczęśliwym

Rozszumiały się wierzby jak co dzień,

bo je wicher obudził dobrodziej

i po listkach się plątał od rana

wyśpiewując dziękczynne hosanna

Usłyszały ten koncert poranny

lśniące rosą złociste dziewanny,

więc zwróciły się twarzą do słońca,

by nasycać się ciepłem bez końca

Tylko łopian się skulił zaspany,

w  kroplach rosy srebrzystych skąpany,

lecz wicherek go suszył powiewem,

czemu łopian był smutny, ja nie wiem.

Wystarczyło obejrzeć się wkoło

 i od razu się poczuć wesoło,

bo oplotły źdźbła traw niczym wata

pajęczyny „babiego lata”

Gdy tak łąką idziemy do lasu

oszronieni jedwabiem czasu,

złote słońce wychyla się z nieba,

co nam jeszcze do szczęścia potrzeba?

Są wśród nas nienasyceni pięknem przyrody, którym karmi nas matka-natura. Nie wystarczy im patrzeć, czuć, oddychać. Oni muszą o tym wszystkim napisać. No i dobrze, siadajcie przy klawiaturze (ongiś siadło się przy stole) i piszcie. To naprawdę przednia zabawa. A dziś łatwo się podzielić z innymi swoimi osiągnięciami, bo przecież mamy portale społecznościowe, chociażby fecebook. Zachęcam do takiej twórczości, kosztuje trochę czasu, ale przynosi wiele satysfakcji. No więc – do dzieła !

Fot. Zbigniew Dawidowicz