Czarne chmury nad Polską

Od czasu do czasu próbuję ubarwiać swoje gawędy mową wiązaną. Często ma ona formę potocznych rymowanek.  Z prawdziwą poezją ma niewiele wspólnego i daleko mi do języka  kreatorów poezji współczesnej, ale mimo wszystko  próbuję. Tak mi się wydaje, że tym sposobem trafiam do Czytelników bliskich mojemu poczuciu estetyki. Staram się jak umiem poruszyć wrażliwe struny odbiorców wciąż jeszcze żyjąc nadzieją, że  tym sposobem uda mi się łatwiej przekonać ich do moich przemyśleń i fascynacji, choć wiem że rację miał Andrzej Garczarek pisząc w „Piosence dla Piotrowskiego poety”:

choćbyś krwią pisał

wszystkie swoje wiersze

na welinowym glanc papierze

ludzi w aniołów nie przerobisz

bo już poezja ich nie bierze

Stachuro, Stachuro ty już idziesz górą

a nam tu w dolinie gorzko i ponuro…

Niestety, coraz ciężej wspinać się pod górę, choć wiadomo że stamtąd bliżej do nieba. Myślę tutaj o sobie, bo czuję na swych plecach ciężar przeżytych lat. Mam też świadomość, że w te górne pułapy Stachury mogę lada dzień bez przeszkód przenieść się z tego miejsca gdzie jestem, z dołu, bo mam już swoje lata.  Nie powiem, że na to czekam, choć coraz częściej czuję  gorycz i ponurość, bo po prosu zawiodłem się na Polsce. Moje wyimaginowane Eldorado o jakim śniłem z naiwną wiarą Polaka wychowanego na ideałach Mickiewicza i Słowackiego, Sienkiewicza i Prusa, a potem Żeromskiego, Tuwima, Gałczyńskiego, a dalej - etosu Solidarności, rozpękło się jak bańka mydlana.  

Zamiast wznosić zręby kraju, w którym praworządność i demokracja, to fundament gmachu w którym ludziom żyje się coraz lepiej, Polska zamieniła się w krainę bezsensownej zaciekłej walki politycznej, bezpardonowej żądzy władzy, pazerności i  bezprawia, niebywałych kontrastów społecznych i bezradności prostych ludzi. Gdy słyszy się o aferze reprywatyzacyjnej w Warszawie, Krakowie i innych miastach Polski, to można tylko załamywać ręce, bo trudno uwierzyć, że przez lata taki nieludzki proceder mógł się rozwijać w kraju, gdzie naczelną ideą miała być praworządność.  To wszystko dzieje się w Polsce na wskroś chrześcijańskiej, gdzie ponad 90% to katolicy, a kler katolicki ma nieograniczone możliwości swego oddziaływania na wiernych. Nie ma siły, by ktoś położył temu tamę. Jesteśmy coraz bliżej losów z końca XVIII wieku, kiedy właśnie z powodu barku odpowiedzialności za los państwa, prywaty, anarchii i bezprawia utraciliśmy niepodległość.

Korzystając z takim trudem wywalczonej przez „Solidarność” wolności jesteśmy w stanie w imię politycznych interesów stosunkowo niewielkiej partii, zrujnować całe państwo.

Władza rozwala mój kraj. Partia zawłaszcza państwo. (...) Czy ludzie w Polsce naprawdę nie mają świadomości, że ich kraj jest na ich oczach niszczony? - mówi wokalistka Olga "Kora" Jackowska w wywiadzie dla "Newsweeka”. I ma rację. 

Jest potrzebne tsunami na głowy tych ludzi u góry, którzy z normalnego życia społecznego  zrobili piekło. Co zrobić, by się obudzić? Niestety, nie ma już Wałęsy, którego autorytet został zdeptany, nie ma Jana Pawła II, który był zdolny zjednoczyć naród w imię wyższych wartości? Może rzeczywiście, tak jak to było w 1989 roku trzeba pójść na ulicę? Kiedyś w 1956 roku braliśmy przykład z Budapesztu, a dziś Bukareszt pokazał, kto jest w tym kraju suwerenem. Teraz kolej na Warszawę !

Stachuro, Stachuro, ty już jesteś w niebie,

a my wciąż toniemy w politycznym chlewie!