Mój jubileuszowy panegiryk

Nie potrafię tego zrobić lepiej niż słowami mojego ulubionego poety:

„Wybaczcie mi, ludzie, jeśli

w tych pieśniach dałem tak mało,

że nie takie niosę pieśni,

jakie by nieść należało;

Ze tyle tu tych piękności,

ptaków, różnych pobrzękadeł,

złocistości, srebrzystości,

księżyców, Bachów i świateł.

Cóż, kocham światło. Promieniem,

jak umiem , wiersze obdzielam.

O gdybym mógł, to bym zmienił

Cały świat w jeden kandelabr…”

Oto przecudowny fragment ostatniej z cyklu „Pieśni” Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, która podobnie jak u poety, oddaje w całej swej okazałości drzemiące we mnie poczucie niepewności, czy udało mi się wyrazić to wszystko co mi leży na sercu i duszy.

Oczywiście Wielki Gałczyński mógł sobie pozwolić na takie liryczne credo. Nikt tak jak On nie potrafił czarować pięknym słowem, przepełnić swoich wierszy światłami księżyca, promieniami słońca, dźwiękami symfonii Bacha. A ja jego podrzędny subiekt próbuję tylko z tego Parnasu wydłubać co najlepsze, by moje pisanie było coś warte.

Nie wiem na ile mi się to udaje, ale skoro mam grono kilkudziesięciu stałych komentatorów, a mój blog przez prawie 6 lat był odwiedzany dość często, bo uzbierało się, jak wskazuje   licznik blogowego komputera, no właśnie, nie mogę w to uwierzyć – pół miliona wyświetleń, to oznacza, że ma to jednak jakiś sens.

I to jest powód do świętowania jubileuszu.

Muszę się z tym podzielić z moimi wiernymi Czytelnikami i serdecznie podziękować, bo bez Was nie byłoby tego święta.

Jest to też okazja do refleksji. Gdy zaczynałem zabawę w blogowanie w maju 2012 roku nawet mi się nie śniło, że stanie się to moją pasją i przyniesie takie efekty. To nie tylko 1136 postów, 3760 komentarzy, a przy okazji sukces w konkursie na najlepszy blog na Dolnym Śląsku. To są także książki o moich miastach – Głuszycy, Jedlinie-Zdroju, Wałbrzychu, audycje radiowe i felietony w lokalnej prasie, no i to że mam teraz grono znakomitych przyjaciół, w tym takich pisarzy jak Jerzy Rostkowski, Jolanta Kaleta, Witold Pronobis, albo też Zbigniew Dawidowicz, który swoimi grafikami (kilka z nich zdobi mój dzisiejszy post) uczynił mnie osobą ważną, no i eksponatem muzealnym.

Mogę się teraz szczycić obrazkami i obdzielać nimi kolejne posty, czego nie udaje się osiągnąć wielu innym blogowiczom.

Chylę czoła przed bliskimi mi mistrzami aparatu foto z Głuszycy, Robertem Januszem, Violą Torbacką, Wiesławem Jaranowskiem, z prac których często korzystam, kolekcjonerowi pocztówek i zdjęć przedwojennych, Grzegorzowi Czepilowi, a szczególnie nisko Centrum Kultury w Głuszycy i Miejskiej Bibliotece Publicznej, której szefowa, Renata Sokołowska, jest inspiratorką mojej zabawy w blogowanie.

To ona w oparciu o wiersz Agnieszki Osieckiej ze zbioru „Sentymenty” napisała o moim blogu, co następuje:

„Na naszą słabość i biedę,

niemotę serc i dusz.

Na to, że nas nie zabiorą

do lepszych gór i mórz.

Na czarny myśli tłok,

na oczy pełne łez

lekarstwem BLOG Twój bywa

i dobrze, że on jest !

Na ludzką podłość i małość

Na oschły boży chłód.

Na to, że nic się nie stało,

a zdarzyć miał się cud.

Na szary mysi strach,

bliźniego drogi gest,

ratunkiem blog Twój bywa

cieszymy się, że jest ! (…)”

A ja wciąż jeszcze mam boja i zastanawiam się, czy nie dać sobie spokój i uczynić wreszcie to, o czym napisałem kiedyś parafrazując wiersz Tadeusza Boya-Żeleńskiego:

Oj Mi- , oj Mi-, oj Mi -chalik,

powiedz mi chłopie, czyś ty się wścik,

zamiast podłogi szorować, 

chcesz na Parnasie buszować?

Fascynują cię Muzy

zamiast pokój odkurzyć,

wznosisz swe oczy ku górze

i ślęczysz przy klawiaturze?

A czas jak rzeka płynie,

co widać po twojej łysinie.

Mój pomysł nie jest nowy,

masz obok ogródek działkowy,

weź w ręce łopatę i gracę,

od razu będzie inaczej -

- zobaczysz efekty swej pracy !

Póki co ponieważ jest zima i do ogródka ze zrozumiałych względów nic mnie nie ciągnie, posiedzę jeszcze przy monitorze. Do końca pełnych sześciu lat jeszcze mi zostało dwa miesiące, a potem się zobaczy, co dalej 

No a dzisiaj wznoszę toast na cześć moich Czytelników i wyrozumiałych komentatorów z okazji jubileuszu !  Sto lat !

Fot. Zbigniew Dawidowicz

.