Krokodyle łzy Brauna

to jest światełko w tunelu dla TVP

Coraz głośniej trąbią warszawskie fanfary o nieuchronnej klęsce publicznej telewizji. Brakuje pieniędzy na pełnienie misji. Ta iluzoryczna misja, to w zasadzie teatr poniedziałkowy, który opiera się ostatnio głównie na powtórkach z lat minionych. Przeczytałem gdzieś ile kosztuje taka powtórka i włos mi stanął ma głowie. Różnego rodzaju tantiemy dla wykonawców i realizatorów to jakbyśmy ten teatr roboli od nowa. TVP jedynka i dwójka nie puszczają reklam w trakcie emisji filmów, tak jak to robią telewizje komercyjne (i za to ją cenię). Pozostała reszta misji, to uzależnienie polityczne od sprawujących aktualnie władzę, o co toczy się bezpardonowa wojna przy każdej zmianie rządu. Bo TVP to „rząd dusz”. Polacy najczęściej oglądają jedynkę lub dwójkę, a więc można przy ich pomocy pozyskiwać przyszłych wyborców.

 W ostatnim weekendowym numerze „Gazety Wyborczej” natrafiłem na znakomity felieton Tomasza Ulanowskiego „Wrzućmy telewizor do kosza” i oczy mi się otwarły. Nawiązuje w nim do wywiadu z prezesem TVP Julianem Braunem, lamentującym nad kiepską kondycją TVP, bo ludzie nie płacą abonamentu. W roku 2011 budżet TVP wynosił 1,5 miliarda złotych i już jak twierdzi prezes Braun brakowało pieniędzy na pełnienie misji. Ale dalej dodaje, że w TVP pracuje 3600 osób, nie licząc różnego rodzaju współpracowników. A ponadto telewizja musi utrzymać wszystkie swoje rozległe nieruchomości, studia, samochody służbowe, niebotyczne pensje politycznego Zarządu, dyrektorów programów, reżyserów i niektórych celebrytów. Każdy głośniejszy program telewizyjny, to cała armia realizatorów. To się w głowie nie mieści, skąd tyle nazwisk na koniec programu. TVP to dojna krowa dla Warszawki, w której przepuszcza się pieniądze jak na ruletce.

Taka telewizja publiczna nie jest mi w ogóle potrzebna, pisze Ulatowski. Niech upada, niech się rozwali – im prędzej, tym lepiej… Kiedyś może miała misję edukacyjną, tworzyła wartościowe programy choćby rozrywkowe, albo dla dzieci, spektakle, filmy. Ale kiedyś nie miała konkurencji takiej jak obecnie w telewizji komercyjnej. Jaki jest sens utrzymywania tego molocha, kiedy wszystko co wartościowe, można ściągnąć i zobaczyć przez Internet.

„Jeśli amerykańskie płatne stacje typu HBO mogą produkować świetne, czasami wręcz genialne seriale i nie emitować przy tym reklam, bo ludzie chcą za filmy płacić, to co w tym trudnego? – pyta autor felietonu w „GW” i dalej: „Ale dlaczego za moje pieniądze, moje podatki ktoś ma oglądać od rana do nocy „Kawę czy herbatę”, „Telezakupy”, „Modę na sukces: odcinek 5667, „Klan”, odcinek 2314, „Ranczo”, odcinek 63 i beznadziejnie słabe „Wiadomości”… Dlatego rozpacz prezesa Juliusza Brauna nad finansowym upadkiem zarządzanej przez niego firmy w ogóle mnie nie wzrusza”.

Nad upadkiem telewizji publicznej niech sobie lamentuje Warszawka, bo wiadomo że może utracić studnię na pieniądze. Zmuszanie ludzi do płacenia abonamentu, straszenie najściem kontrolerów lub komorników, płacenie za to że się kupiło radio lub telewizor, albo że się je posiada, to jeden z absurdalnych pomysłów dawnego systemu. Najwyższa pora, by przeciąć tę pępowinę. A przyszłością TVP powinien się zająć jej  Zarząd od zrobienia porządków, ucząc się od kanałów komercyjnych, szukając oszczędności na wszystkie sposoby.

Fot, z Osówki, Robert Janusz