Wolność mediów

To niezwykle intrygująca rzecz, usiąść przed bieluśką, niczym nie skalaną kartką, mając świadomość, że trzeba coś napisać w kolejnym poście blogu. W mojej sytuacji jest to kartka wirtualna na ekranie komputera. Otwieram ją  i dopiero się zaczyna. Od czego zacząć. Czy od tytułu. A może tytuł pojawi się później. Chcę coś napisać, czy jestem pewien co. To powinno być coś wyjątkowego. Dziś wszyscy piszą, no może prawie wszyscy. Kataklizm informacji jest być może jeszcze bardziej niebezpieczny niż ocieplenie klimatu i jego skutki na kontynencie azjatyckim – tsunami. Dotąd nie znaliśmy tego słowa -  tsunami. Dziś budzi ono zgrozę. Użyłem tutaj sformułowania  - kataklizm informacji i zrobiłem to zupełnie celowo. Jesteśmy bombardowani zrzutem informacji znacznie mocniej, niż to robiło lotnictwo alianckie w czasie II wojny światowej. Ten proceder jest bardziej skuteczny, bo razi umysły wszystkich bez wyjątku. Dziś nie można się uchronić przed tym rażeniem. To że jest to kataklizm nie daje się dostrzec na pierwszy rzut oka. Oko zresztą jest tak samo rażone jak ucho. Dwa nasze najważniejsze zmysły są poddane najperfidniejszej operacji, która nosi zupełnie sympatyczną nazwę  - wolne media. Miały być dla nas milowym krokiem w przyszłość, w postęp, nowoczesność.

Stały się czymś co grozi człowiekowi znacznie bardziej niż najgorsze z chorób. Media, to gigantyczna epidemia, atakuje umysł ludzki od kołyski do końca żywota. Jest to syndrom czasów, a właściwie choroba nieuleczalna. Jestem wciąż jeszcze istniejącym, żywym eksponatem tej choroby. W dodatku mam świadomość  jej przyczyn . To jest gorsze niż każdy narkotyk, bo wciąga niezauważalnie, mimo woli, a  przed jego skutkami nie można się obronić. Producent tego środka zagłady jest absolutnie bezkarny , a obiekt jego oddziaływań całkowicie ubezwłasnowolniony. To jest uboczny wytwór najwyższej wartości człowieczeństwa  - wolności. Niby każdy człowiek ma niczym nieprzymuszoną wolę, by z tego dobrodziejstwa nie korzystać, a jednak. Trafiają się takie wyjątki, że w domu nie ma telewizora, a nawet radioodbiornika. Ale jest jeszcze prasa, są tabloidy, są sąsiedzi, znajomi, którzy chętnie opowiedzą, co widzieli i słyszeli w masowych środkach przekazu. I co najważniejsze  -  czego dowiedzieli się z reklam. Reklamy są nie do uniknięcia. Wdzierają się do naszego domu drzwiami i oknami. Beznadziejnie głupie scenki rodzajowe, charakterystyczne głosy i znane postaci wielkich aktorów, celebrytów, polityków, którzy sprzedają się za „judaszowe” pieniądze, ten cały idiotyczny chłam wnika w naszą świadomość nawet gdy tego nie chcemy. Ulegamy magii medialnej. Dajemy się wciągnąć w to niczym nie ograniczone, haniebne oszustwo, perfidną grę  za którą stoi tylko i wyłącznie chęć zysku, pieniądz, który rządzi medialnym światem. W programach telewizyjnych mamy podany czas emisji audycji, filmu, serialu, ale to jest kłamstwo, mistyfikacja, bo najpierw puszczanych jest 10 lub więcej minut reklam i trudno się doczekać, kiedy nastąpi emisja oczekiwanego przez nas programu. To jest celowy, dobrze przemyślany mechanizm. Nawet jeśli wyłączymy głos, to leci obraz. Nawet jeśli nam się wydaje, że nie zwracamy na to uwagi, to jednak mimowolnie wdziera się to do naszej świadomości. Chodzi o to aby kupić na rynku ten bubel, w którego koszty wliczone są wielkie pieniądze wydane na produkcje reklam. Moje zdanie na temat abonamentu telewizyjnego. Przymus ustawowy do jego uiszczania, to najbardziej dyktatorski, totalitarny haracz, jaki narzuca się wszystkim obywatelom. Czym różni się tzw. państwowa telewizja od stacji komercyjnych, moim zdaniem niczym. Chyba że jeszcze większym upolitycznieniem. No może jeszcze tym, że emisje filmów nie są przerywane przez reklamy tak, jak to ma miejsce w telewizjach komercyjnych. Gdyby  telewizja państwowa zrezygnowała z drakońskich metod narzucania widzom spotów reklamowych i potraktowała poważnie swą wychowawczą, edukacyjną,  kulturalno-oświatową rolę, to wtedy świadczenia abonamentowe miałyby swoje uzasadnienie.

I tyle słów na nadchodzącą niedzielę...

Fot. Viola Torbacka.