Lirycznie i łzawo w „Starej Piekarni”

 Warto o tym napisać. „Stara Piekarnia” powróciła do ubiegłorocznej tradycji „czwartków z kulturą” i przez cały marzec mają tu miejsce wydarzenia kulturalne, które ożywiają trochę ospały, trochę smutny pejzaż zimowo-wiosennej głuszyckiej aury. Były więc z początkiem marca koncerty i tańce z okazji Dnia Kobiet, były wróżby tarocistki Lucyny i poezja śpiewana Marcela Kambra. Było też  dokładnie w połowie  marca niezwykle wzruszające spotkanie z poezją Romany Więczaszek z Brzegu nad Odrą i piosenkami Magdaleny Guzik z Jedliny-Zdroju.

Romana przyjechała do nas ze Szczawna-Zdroju, gdzie korzysta z kuracji w sanatorium. Będąc tak blisko swego rodzinnego miasta Głuszycy, nie mogła sobie odmówić spotkania z zaprzyjaźnionymi znajomymi i wielbicielami jej twórczości. Znalazła przystań w „Starej Piekarni” w czwartkowy wieczór, a wraz z nią dość liczna grupa osób z Głuszycy i okolicy, m. in. kuracjusze z jedlińskiego uzdrowiska.

Romana była tego wieczoru bardzo nostalgiczna. W trakcie prezentacji swoich wierszy odżyły  wspomnienia z jej młodych lat, pamięć o tych którzy odeszli, trudno się więc dziwić, że nie mogła powstrzymać wzruszenia, a wtórowały jej osoby siedzące na sali. Sytuację łagodziły piosenki Magdaleny przy akompaniamencie gitarowym Kamila Potońca. Było więc lirycznie i ekstatycznie.

To był piękny wieczór, zarówno ten oficjalny jak i koleżeńskie spotkanie po występach, urozmaicone przez najbardziej szczęśliwą osobę w „Starej Piekarni”, Kasię Szynter, instruktorkę k.o. z jedlińskiego sanatorium, która w tym samym dniu zdała swój najważniejszy egzamin w życiu -  egzamin na prawo jazdy.

Jestem pewien, że gospodarz imprezy, właścicielka restauracji, Violetta Olszewska, nie miała tego dnia w dalekiej Irlandii spokojnego wieczoru, bo telepatycznie była ze swoimi gośćmi i jej także udzielił się liryczny nastrój kolejnego kulturalnego czwartku w głuszyckiej „piekarni”.

By zaś podtrzymać klimat tego wieczoru, poczytajmy wiersze Romany z Jej ostatniego tomiku  -   „że jesteś”:

Gdybym była

Brzozą światłolubną

która za korą oka

ukrywa wzrok

moje miejsce byłoby stateczne

zmącone lekko wspomnieniami

moja przestrzeń

na wybrzeżu ciszy

byłaby sacrum

Rozdawałabym co drugi liść

na sok

dla smutnej matki

co karmiła niemowlę kocie

dla staruszka chorego na nerki

dla pani przeziębionej

na zawsze

Nawet dla bezdomnego

którego boli głowa

z przepicia eliksirem

życia

A mojej mamie

zrobiłabym sok

mocny napar z energią

co otwiera ramiona

żeby mnie objął

jej cień

Na brzegu

Powitała mnie rzeka

wspomnieniami

tak mocnymi jak kamienie

ze śladami dzieciństwa

Zielone łopiany -

kryjówki dobra i zła

podały mi rękę

Jestem wdzięczna

bo uczyły jak kochać

Przywitał smakowity

szczaw z kluskami

oraz niebieski dzwonek

„Łzy Maryi”

jedzone kiedyś na szczęście

drżały przede mną tak samo

- Powiedz,

dlaczego dziś

nikt ich nie zbiera

Fot. Kasia Szynter