Kraj lat dziecięcych jak pierwsze kochanie

 Na początek oddaję  głos słynnemu historykowi angielskiemu Normanowi Davisowi, który historię Polski uczynił ideą fix swej pracy naukowej W jednej z książek przytacza on wzruszający sonet francuskiego poety, Joachima du Bellay, który wywarł na nim niezatarte wrażenie:

„Szczęśliwym ten, co jak Ulisses z pięknej podróży,

lub ten, kto złote runo zdobył,

powraca w doświadczenie i mądrość bogatszy

żyć wśród bliskich do końca dni swoich !

Kiedyż jednak ja powrócę do mojej wioseczki,

by dym z komina ujrzeć, i kiedy

zobaczę znów ubogą zagrodę,

co dla mnie więcej od pałaców znaczy?

Bardziej mnie cieszy chałupa rosochata

niż dumne fasady rzymskich patrycjuszy,

bardziej niż marmury cieszy mnie podłoga z desek heblowanych.

Wolę moją galijską Loarę od łacińskiego Tybru,

wolę moją małą Lirę, od wzgórz Palatynu,

a od morskiej bryzy wolę andegaweńską łagodność”.

Są również w naszej literaturze polskiej piękne, wzruszające wiersze pisane z miłości do stron rodzinnych. Poczynając od Jana Kochanowskiego poprzez Mickiewicza, Słowackiego, Kasprowicza, Tetmajera, Broniewskiego, Tuwima, Iwaszkiewicza, czy wreszcie Gałczyńskiego – i można by tu wymieniać jeszcze wielu innych poetów, także współczesnych.

Rzadziej się zdarza spotykać wiersze mniej znanych poetów, pisane z potrzeby serca, dla własnej satysfakcji, nie dla sławy. Traf chciał, że odkryliśmy takich pisarzy. Lekkim, wytrawnym piórem sławią uroki swego miejsca urodzenia, dostrzegając po latach rozłąki te przymioty przyrody i krajobrazów, które my na co dzień nie jesteśmy w stanie dostrzec i docenić.

Oto oni –

Romana Więczaszek, nauczycielka, dziennikarka, animator kultury z Brzegu nad Odrą, Śląsk Opolski.

Marek Juszczak, górnik, sztygar kopalni „Szczygłowice” z Knurowa, Górny Śląsk.

            

Obydwoje  -  miejsce urodzenia  -  Głuszyca,  Dolny Śląsk.

Romana i Marek powrócili do nas jak Ulisses z pięknej podróży, w doświadczenie i mądrość bogatsi, by dym z komina ujrzeć i swą zagrodę, która więcej od pałaców znaczy. Wolą deski heblowane od marmurów i nieokiełznaną Bystrzycę od brzeskiej Odry lub  knurowskiego stawu Moczury.

A że jest tak  -  przekonają nas wybrane przeze mnie ich liryczne wiersze:

Romana Więczaszek

Dzieciństwo w górach

ukształtowała mnie droga do „jedynki”

pod górkę

pełna niespodzianek zimą

z niej na tekturowych tornistrach

sunęliśmy szczęśliwie do domu

wychowała górka ze szkoły

co jak konfesjonał

pełen grzechów i wrażeń

słuchała uczciwie

ukształtowała mnie górka nad rzeką

pełna łopianów

tam pod ich parasolem

udawałam ze Zdziśkiem

że nie słyszę wołania mamy

nauczała też górka na Łąkową

gdzie zakopana w śniegu

z moich sanek robiła kręćka

ależ tato się śmiał

mam w sobie góry

i łzy

na zawsze

Powoli

gdy przyjadę nad Bystrzycę

będę chodzić powoli

zostawię samochód za karę

bo zawsze za szybko

przez Głuszycę gnał

pod oknem na Grunwaldzkiej

tak długo będę stać

aż tato i Ela

się do mnie uśmiechną

poczekam na liście

w Jordanowskim Ogrodzie

co tak cudnie otulały

lub udawały wojnę

i wdrapię się powoli na Skałkę

żeby być bliżej tych

co odeszli

potem na ławce w parku

wyjmę starą fotografię

i chusteczkę haftowaną

wyjmę bardzo powoli...

Droga  przy  stawach

Ta droga jest zawsze,

gdy mrużę oczy,

czuję wiatr pachnący sosną.

Ta droga dała mi życie,

zakręty i miłość,

a na końcu słodkie maliny.

Idąc bez aparatu,

musiałam zapamiętać

na lat wiele:

zawilca białego,

konar udający węża

oraz tego raka,

co wszedł do koszyka,

bo lubił landryny.

Ta droga cudownie rozgadana

jak na urlopie

czasami pozwala myśleć

w ciszy,

a ptaki i strumyk

cudownie szumiały.

Marek Juszczak

Ostoja

Pod Ostoi zboczem łagodnym

Złota Woda płynie strumieniem

i niesie ze sobą wspomnienie

chwil tak kiedyś cudownych.

Czarne świerki nad łąką zieloną

jak jej włosy rozwiane na wietrze,

ulatują marzeniem w powietrze

i za szczęściem gonią i za Tobą.

W taki dzień sierpniowy, pogodny

o marzeniach wspomnisz i o Niej,

gdy w strumieniu zanurzysz dłonie

pod Ostoi zboczem łagodnym.

               ***

Rzeko dzieciństwa, czy poznajesz nas,

tych samych przecież choć może innych

odartych teraz z marzeń dziecinnych,

o których kiedyś szumiał las.

Rzeko dzieciństwa, twe wody czyste

studziły nasze gorące czoła,

które od marzeń pękały zgoła,

nie wiedząc, czy się spełnią wszystkie.

Rzeko dzieciństwa... Do ciebie wracamy

z miast na innych odległych brzegach,

Bo każdy jeszcze stamtąd dostrzega

to,  że w sercu cię mamy ...

Strumień marcowy

Gdzie strumień marcowy

toczy swe bystre wody

górską przełęczą,

tam buki kołyszą się stare

nad każdym leśnym stawem

pod łuku tęczą

Tam cicha szumi muzyka

jak wiatru metafizyka

w duszę się wwierca.

Przez żyły płynie wspomnieniem

każdym marcowym westchnieniem

Twojego serca.

Więc pędzisz w dzieciństwa strony,

gdzie płynie strumień marcowy,

choćby z najdalszych miast,

zanurzysz zmęczone dłonie,

w tej wodzie, która wciąż płonie

miłością sprzed wielu lat...

To oczywiście tylko drobna cząstka perełek z bogatych sznurów korali Romany i Marka. Można by nim ozdobić niejedną kobiecą szyję, bo to przecież płeć piękna jest szczególnie wrażliwa na poezję.

Zapraszam na wiosenne spotkania z poezją Romany i Marka już za tydzień – we wtorek 10 kwietnia o godz. 17.00 w głuszyckim Centrum Kultury. To ważne wydarzenie kulturalne w naszym mieście. Do zobaczenia!