Kto powiedział, że blogowanie jest tylko dla młodych?

To było 7 lat temu (jak ten czas leci nieprzerwanie, nie ma nawet miejsca na reklamy). Zgłosiłem się do wrocławskiego konkursu na najlepszy blog internetowy. No i udało się  -  zostałem jednym z laureatów konkursu. Wówczas to dziennikarka „Gazety Wyborczej” z Wrocławia odwiedziła mój dom, a plonem tego był obszerny artykuł  pod tym samym tytułem co mój dzisiejszy post blogowy. Zamieszczam go w całości z cichą nadzieją, że w ten sposób uda mi się zachęcić do blogowania niezdecydowanych seniorów, a jest to zabawa niezwykle pożyteczna na stare lata.

Oto co napisała o mnie w swoim artykule Lucyna Róg 24.09.2011 :

Ma 72 lata i zapał, jakiego mógłby pozazdrościć mu niejeden młokos. Ma też własny blog i konto na Facebooku. Wszystko po to, by pokazywać, że nie wiemy jeszcze wszystkiego o ziemi wałbrzyskiej i że warto ten błąd naprawić.

Z wytrwałością blogerów bywa różnie. Bo blog może mieć każdy - wystarczy przecież kilka minut i odpowiednia platforma internetowa. Często jest więc tak, że na blogu pojawia się pierwszych kilka wpisów, ale jakoś nikt nie chce ich czytać, stronę odwiedza tylko autor, a jego słomiany zapał w końcu opada. I blog umiera.

W internecie takich dzienników są setki, jeśli nie tysiące. Sterczą sobie smętnie na stronach WWW, zapomniane i nawet nieusuwane. Ale są też takie blogi, na których codziennie pojawia się co najmniej jedna, wyczekiwana przez czytelników, "notka", a wielu internautów od niej właśnie zaczyna swój dzień.

Z tym, że "notka" to w internecie pojęcie umowne - wcale nie musi oznaczać krótkiego tekstu, który ledwo rozwija temat. Blogerskie "notki" są często pisane z pasją, wynikają z dużej wiedzy albo zainteresowania, a przede wszystkim bije z nich autentyczność blogera, jego szczerość i chęć, by coś po sobie zostawić.

Stanisław Michalik z Głuszycy swoją "notkę" obmyśla przez cały poprzedni dzień, wertując książki, przypominając sobie fakty i sprawdzając własne zapiski i zdjęcia. Zdarza się, że praca nad "notką" trwa u niego nawet dłużej, bo i tematy bywają trudniejsze, wymagają wielu godzin spędzonych na lekturze, a czasem paru telefonów.

Na komputerowy monitor tekst trafia jednak regularnie - zwykle około piątej nad ranem. W końcu, gdy ma się 72 lata, dzień zaczyna się bardzo wcześnie, a i panu Stanisławowi jakoś lepiej pisze się z rana, gdy ma już w głowie ułożoną całość wpisu. W swoim pokoju na piętrze, w którym biurko z komputerem zajmują najważniejsze miejsce, bloger ma zawsze pod ręką słownik geografii turystycznej, kilka książek i albumów (w tym parę własnego autorstwa) i słownik ortograficzny. Przed siódmą internauci znajdują już na jego blogu kolejny ciepły wpis o historii regionu wałbrzyskiego, jego atrakcjach albo ludziach, których warto tam poznać.

***

"Niestety, ręce mi się trzęsą, czuję pulsujące serce, to tak jak przed najtrudniejszym w moim życiu egzaminem - na prawo jazdy. To nie to samo, co pisanie dla siebie samego, do szuflady. Tu każdy może blog przeczytać. Jest wprawdzie szansa, że takich chętnych nie znajdę zbyt dużo. Mógłbym się o to postarać, ale wtedy po co pisać blogi?" - zapisuje 5 maja tego roku Stanisław Michalik, zaczynając swoją przygodę z blogowaniem.

Trochę jeszcze nie rozumie, co to takiego te blogi. Niby kilka poczytywał, np. blog Passenta z "Polityki", ale to nie to samo, co nagle pisać samemu. Trzeba przecież wiedzieć, jak działa platforma blogerska? Jak wsadzać do tekstu linki? A jak zdjęcia? I jak użyć skanera? Albo jak długie mają być teksty, by nie zmęczyły internauty? W początkach bloga "Tu jest mój dom" pomaga więc córka, także blogerka z zamiłowaniem pisząca o muzyce.

- Bo ja to nie jestem za bardzo nowoczesny - przyznaje ze wstydem pan Stanisław. - Facebooka niby też sobie założyłem, jak ktoś mnie zaprosił, ale jakoś nie umiem się tam dobrze poruszać. Mimo to komputery mnie fascynują, a najbardziej pisanie na nich. Są bez porównania do maszyny do pisania, na której jedna pomyłka oznaczała pisanie od nowa! A na początku to w ogóle nie musiałem używać komputera, bo w pracy byli młodsi, którzy się na nim znali i dopiero z czasem, po wielu zachętach, tak dla siebie spróbowałem, co to takiego ten cały komputer. I już mnie miał!

Cała historia z blogiem zaczyna się od konkursu w lokalnej bibliotece. Zaprzyjaźniona bibliotekarka zachęca młodzież, by spróbowali swoich sił w pisaniu - ale może i pan Stanisław zechce? To przecież fajna sprawa taki blog!

I pan Stanisław próbuje.

Rezultat? Codziennie od 100 do nawet 300 czytelników bloga - w tym wielu wiernych, zostawiających pod wpisami uwagi i gratulacje - a od maja ponad 8,5 tys. wyświetleń strony. Może i niedużo, ale jak na blog młody wiekiem i niespecjalnie promowany - całkiem sporo.

- Więc teraz nic tylko ten blog i blog - śmieje się żona, Kazimiera Michalik, spoglądając groźnie na męża. - W kółko tylko o tym blogu mówi. Do żadnej roboty nie da się go zagonić, bo wiecznie blog. Nie do wytrzymania jest!

Pretensja jest jednak udawana, bo cała rodzina dopinguje starszego blogera i dobrze wie, że gdyby nie blog, to pan Stanisław i tak by pisał, tyle że do szuflady, albo znalazłby sobie jakieś inne miejsce. Bo pisać lubi i w przeszłości robił to często. A to publikacje o historii Głuszycy, w której mieszka, a to teksty na portale internetowe - też historyczne, albo do gazety powiatowej. Zawsze coś było. Teraz pisze, bo czuje, że ma misję. W końcu trzeba przekonać ludzi, że warto w region wałbrzyski przyjeżdżać. Ale kto to ma robić?

- Niby są uczelnie wyższe i wiele instytucji, wokół których gromadzi się inteligencja, ale nikt się nie garnie, żeby zmieniać wizerunek Wałbrzycha - denerwuje się. - Wszyscy myślą, że tu tylko brzydkie obdrapane kamienice i bieda. A to wcale nie tak!

***

Bloger pisze więc. O Skrzyżowaniu Siedmiu Dróg - jednym z najpiękniejszych miejsc w Sudetach, o wałbrzyskim Białym Kamieniu i Starym Książu, o muzeum domowym jednego z mieszkańców Łomnicy, miasteczku widmie Miedziańce i cesarskim romansie w zamku Książ. Ale i o tym, jak wyglądała jego rodzinna Głuszyca po wojnie, gdzie mieści się cmentarz ofiar faszyzmu i o aktualnych problemach Wałbrzycha i okolic. Chwali dobre pomysły sąsiadów, wyciągających innych z domu i organizujących np. wieczorki poetyckie, i tych zakładających gospodarstwa agroturystyczne. Opisuje też ludzi, których jego zdaniem warto poznać. Jest więc wpis o przewodniku po zamku Grodno, ale i o zaprzyjaźnionym fryzjerze, po prostu dobrym człowieku. Są też i "notki" bardziej osobiste - jak ta o niezawodnym druhu, ukochanym psie, okraszona wierszem znalezionym "w omszałym sekretniku jednego z dworów ziemiańskich w I połowie XIX wieku". Wszystkie wpisy zdobią piękne zdjęcia zabytków ziemi wałbrzyskiej albo jej przyrody.

Czytelnicy zaglądają na blog albo z sentymentu, bo dzięki panu Stanisławowi mogą przypomnieć sobie lata swojej młodości, albo poczytać o miejscach, które przed laty opuścili, albo też z ciekawości i by poczuć klimat sudeckich miejscowości. Jak internauta "Paul", który żałuje, że nie może przyjechać do Głuszycy, żeby poczuć ducha tego miejsca i poznać mieszkających tu ludzi. Albo "Yuma", która zazdrości blogerowi energii, bo "jego buszowanie po życiu i okolicach" wymaga jej dużo więcej niż wszystkie jej rowerowe wyprawy razem wzięte.

***

Już tylko pobieżna lektura bloga wystarczy zresztą, by przekonać się, jak dużo pan Stanisław o swojej okolicy wie. Pisze o pasjonatach, np. zbieraczu pocztówek, fotografii i innych wartościowych historycznie przedmiotach, które właściciel chce pokazać na wystawie. Pokazuje też miejsca, do których koniecznie trzeba się wybrać, będąc w okolicy. I stara się zainteresować swoich czytelników historią.

- Nauczyłem się, że nie warto męczyć datami i nazwiskami. Lepiej opowiadać przez historie ludzi, którzy tu żyli i przebywali - opowiada pan Stanisław. - Czytelników bardziej zainteresuje nieszczęśliwa miłość w zabytkowej scenerii, niż sucha relacja o tym, co działo się w takim i takim roku, a przy okazji dowiedzą się, co warto u nas zobaczyć.

Przez lata Stanisław Michalik miał szansę, by poznać wielu sąsiadów, tych bliższych, ale i tych z oddalonych nieco miejscowości. Pracował jako nauczyciel, był inspektorem oświaty, potem nawet burmistrzem Głuszycy i pracownikiem starostwa powiatowego. Działał też w wielu organizacjach, promując kulturę. Za swoje zaangażowanie zyskał nawet przed pięcioma laty honorowy tytuł "Zasłużonego dla Miasta i Gminy". I te lata zaangażowania w życie okolicy procentują dziś na blogu.

Teraz zresztą pan Stanisław także nie zamierza spoczywać na laurach. Jest jeszcze tyle rzeczy do opisania i tylu ludzi. Czas, żeby inni się o nich dowiedzieli.

Blog Stanisława Michalika zdobył drugie miejsce w konkursie Blog Day 2011 na najlepsze dolnośląskie blogi. Organizowały go Pasaż Grunwaldzki i agencja Royal Brand PR pod patronatem "Gazety".

Oj, dowiedziałem się dużo o sobie w tym artykule. Doszedłem do wniosku, ze warto czasem wspomnieć dobre momenty w życiu. Człowiek czuje się lepiej, a mam nadzieję, że także moi Czytelnicy znajdą satysfakcję z tego, że czytają nie byle jakiego blogera.

Fot. Zbigniew Dawidowicz