Przemówią do nas wierszem

Który to już raz? Zgubiłem rachubę. Wiem, że w 2004 roku ukazał się pierwszy tomik wierszy Marka Juszczaka „Łowienie czasu”, wydany przez Miejską Bibliotekę Publiczną w Głuszycy i już wtedy mieliśmy możliwość spotkać się z knurowskim górnikiem piszącym liryczne wiersze o swoim „kraju lat dziecięcych”. W trzy lata później pojawiła się na naszym firmamencie kolejna gwiazdka. To także wywodząca się z Głuszycy polonistka w Brzegu nad Odrą, Romana Więczaszek. Okazuje się podobnie jak Marek poetka i tak samo mocno związana uczuciowo ze swoim miejscem urodzenia. Romana zachwyciła nas misternymi klejnocikami w tomiku wierszy „Krąg” wydanym przez jedną z opolskich drukarni z pomocą finansową Klubu Literackiego ZNP w Brzegu nad Odrą. Wcześniej jej wiersze pojawiły się w pięknie wydanym Almanachu tegoż właśnie Klubu.

A potem pojawiły się kolejne tomiki wierszy zarówno Romany jak i Marka, a my rokrocznie mogliśmy się spotykać z nimi na wiosennych i jesiennych spotkaniach z poezją. Romana i Marek goszczą u nas częściej niż dwa razy do roku i za każdym razem mamy możliwość korzystać z ich dobrej woli by spotykać się w szkołach z dziećmi i młodzieżą, a także z coraz szerszym kręgiem ich przyjaciół w Centrum Kultury. Mottem przewodnim wszystkich spotkań jest przywiązanie  do swojego „gniazda rodzinnego”, podziw dla piękna krajobrazów i przyrody miasta nad Bystrzycą, a także nostalgia  za latami dzieciństwa i młodości, które niestety prysły jak bańka mydlana.

No i właśnie nadchodzi pora by spotkać się z nimi na kolejnych, chyba tym razem jubileuszowych, bo dziesiątych „jesiennych spotkaniach z poezją”. Centrum Kultury i Miejska Biblioteka Publiczna zapraszają nas w czwartkowe popołudnie, 20 października o godz. 17.00 na spotkanie z Romaną i Markiem. I znów przemówią do nas wierszem, opowiedzą o swojej twórczości, o pasjach i zainteresowaniach, które im towarzyszą w codziennej egzystencji, o tym jak wspominają i jak widzą obecnie nasze miasto.

W tegorocznym popołudniu z poezją wspomnimy również zmarłego niedawno, naszego kolejnego Rodaka i poetę, Natana Tannenbauma.

A towarzyszyć nam będzie duet gitar klasycznych Agnieszki i Witolda Kozakowskich, gwarantujący porcję dobrej muzyki.

A teraz dla zachęty wybrane przeze mnie wiersze Romany i Marka, które usłyszymy z ust autorów na tegorocznych „jesiennych spotkaniach z poezją”, na które gorąco zapraszam do CK wszystkich chętnych. Wstęp wolny.

Romana Więczaszek

Czekoladowa choinka

Nieruchomo w świetle słodszym

od dziesięciu czekolad

patrzę na strojną choinkę

Na gałązkach - czekolady

obok na półkach  napuszone kryształy

Jestem Kopciuszkiem

w obcym domu pełnym pychy

Patrzę w głąb lat

w mieście włókniarzy

pełnym pracy i biedy

- Mamo, chcę iść na urodziny

- Na czekoladę nie mam pieniędzy

powiedziała mama wtedy

- Nie jestem wróżką…

Dziś uśmiecham się

Patrzę  na pierwszą gwiazdkę

Moja choinka jak z baśni

zawsze pachnie głuszyckim lasem

Na wiecznie zielonej łące

Gdy w szumie życia

moje ręce opadają

wraz ze zmierzchem dnia

słyszę ciepły głos

znad dębowej dzieży:

- Rozsuń chmury myśli

wiatr głaskany po ramionach

zaraz uśnie w kątku przy piecu

Zrobi się cicho i przytulnie

I ojciec robi znak krzyża

Będzie dobry chleb

W głosie szukam ukojenia

wkrada się w moje serce

otula melodią ciszy

Gdy w szumie życia

odchodzę

jestem pełna zapachu chleba

i rumianków znad Bystrzycy

Marek Juszczak

      * * *

Tu zostawiłem swoje serce

między górami a dolina,

łapałem wiatr jak czyjeś serce

- może to Twoje były dziewczyno?

Puszczałem łódki do rwącej wody,

by z marzeniami płynęły w dal,

Bystrzyco – rzeko ciągłej przygody,

czy je zaniosłaś tam gdziem chciał ?

Nocą gdy księżyc oświetla rowy,

a w rowach świerszcze cykają dysząc

na góry spływa cień Wielkiej Sowy

jak sen nad uśpioną Głuszycą.

Na stawach raki i gwiazdy w wodzie,

strumień, wodospad i słodka cisza,

lubiłem tam przychodzić co dzień,

czasem płakałem, gdy nikt nie słyszał.

Szumiące świerki, dzwony kościoła,

od tego świata nie chcę 

więcej.                                                                                                                                                                                              

Znad  gór tęsknota do mnie woła:

tu zostawiłeś swoje

 serce.                                                                                                                                            

Nie wiedziałem.

Nie wiedziałem, że można o niej

pisać wiersze i rymy układać,

nie wiedziałem, że można tęsknić,

że nie można pamięci zakazać.

Nie wiedziałem, że można widzieć

takie piękno w niej, taki spokój,

nie wiedziałem, że można się dziwić

małej łzie, co błyszczy w oku.

Nie wiedziałem jak można zachwycać

się górami, chmurami i deszczem,

przecież to tylko Głuszyca,

ale już wiem, gdy odszedłem…