Nastrojowy wtorek

Wtorek od zawsze nastraja mnie melancholijnie. A dlaczego wtorek ? Oto jest pytanie. Znajdziemy na nie odpowiedź w finale tego postu. A ponieważ wtorek to jeden z takich dni roboczych, kiedy już nie możemy wymigać się od rzetelnej pracy pod pretekstem po-, ani przed- weekendowego zmęczenia, warto więc podnieść na duchu zapracowanego Polaka i  napisać coś w tym dniu „ku pokrzepieniu serc”. A jeśli tak, to oczywiście korzystając ze skarbnicy naszej narodowej poezji. No i koniecznie patriotycznej. Patriotyzm znów jest w cenie. Mamy wreszcie należyte wzory prawdziwych patriotów. 

Właśnie najlepszy w NATO minister obrony narodowej, Antoni M., otrzymał w klerykalnym Krakowie tytuł najlepszego patrioty roku 2016. Wprawdzie jeden z generałów zapytał spontanicznie – jakiego kraju? Ale to zapewnie przez pomyłkę, bo wydawało mu się, że dla takich jak Antoni wybitnych koryfeuszy polskiej armii, ludzi o światowej sławie, uzyskanie tytułu patrioty tylko jednego kraju i za jeden rok, to żaden cymes.

Gdyby żył niezapomniany Konstanty Ildefons Gałczyński, to miast sławić Wenus, na wieczną chwałę jubilata miasta Krakowa, napisałby poniższe słowa:

Tobie grają wszystkie instrumenty,

 boś na ziemię został z nieba zdjęty,

więc do oczu Twych głębokiej toni

idę w dzień i w noc - Święty Antoni.

Nawet ślepcy widzą Cię nocami,

głusi słyszą, chorzy nie są sami,

kiedy lecisz jak obłok  anielski,

a sprowadził Cię wiatr smoleński.

Każdą ranę palec Twój zabliźni,

każde kłamstwo będzie rozwikłane,

z łzami w oczach mkną do Ciebie bliźni,

z Dudą -"graczem" klęczą na kolanach.

Świece z nimi zapalasz na grobach

obiecujesz co rusz „złote góry”,

choć im kłody rzucają pod nogi,

jak sokoły lecą z Tobą w chmury.

Wszystko zmienia się na Twoje przyjście,

kiedy pierścień Twój zaświeci nocą.

Ptaki budzą się i szumią liście,

A na masztach flagi załopoczą.

To dla Ciebie dytyramb ten płodzę

byś  w pamięci przetrwał wiekopomny

polskie orły -  patrioci młodzi,

chcą być w życiu jak Anton - niezłomni !

Wiem, że tym pamfletem naraziłem się rzeszom gawiedzi „drugiego sortu” wymachującej wciąż szabelkami przeciw bogobojnej, państwotwórczej PiS-owskiej awangardzie „dobrej zmiany”. A ja od momentu jak dowiedziałem się, że nasza Beata Sz. jest pomazańcem Bożym natchnionym przez Jarosława K., a do Świętego Jana Pawła II ma doszlusować  Antoni M. drugi w kolejce do wyświęcenia po Ś.P.  Lechu K, to pękam z radości, że będziemy wkrótce mieli nową, polską Trójcę Świętą. I jak się nie cieszyć – sami patrioci. Trzeba więc było uczcić triumf Antoniego mową wiązaną na wieczną czci pamiątkę. Przezorny – zawsze zabezpieczony !

Ale to na tym nie koniec, bo wtorek to dzień dobrej roboty pisarskej. Proponuję więc dla poprawy humoru wiersz w niemniej poważnym tonie:

Czemu zanadto w jednej osobie?

Tej a nie innej? I co ja tu robię?

W dzień co jest wtorkiem? W domu nie gnieździe?

W skórze nie łusce ? Z twarzą nie liściem ?

Dlaczego tylko raz osobiście?

Właśnie na ziemi przy małej gwieździe?

Po tylu erach nieobecności?

Za wszystkie czasy i wszystkie glony?

Za jamochłony i nieboskłony?

Akurat teraz? Do krwi i kości?

Sama u siebie z sobą? Czemu

nie obok ani sto lat temu

siedzę i patrzę w ciemny kąt

- tak jak z wzniesionym nagle łbem

patrzy warczące zwane psem?

Te wydawałoby się nadzwyczaj proste, a jakże głębokie, egzystencjalne pytanie zadawała sobie nie kto inny, tylko nasza Noblistka, Wisława Szymborska, w wierszu p.t. „Zdziwienie”.

Ja też od czasu do czasu spoglądam na mój blog i zadaję sobie pytanie – Czemu? Ale dziś jest refleksyjny wtorek, więc tak samo jak u Szymborskiej wszelkie filozoficzne zapytania są całkiem na miejscu.

A odpowiedź na to pytanie układa mi się jak poniżej:

Kiedy coś mi w sercu pika,

w głowie wierci,

w krzyżu strzyka,

to znak że wróciła Muza ,

by zagościć tu półćwierci.

A choć ze mnie żaden huzar,

co harcuje na Parnasie

i choć mi rozsadza piersi,

Muza wabi jak muzyka,

i w rękawie chowam tuza...

Nie, nie mam zamiaru fikać,

co bym zrobił, będzie poza

muszę ogień w sercu zgasić

nie dla mnie majestat wierszy,

kiedy wokół  -  zwykła proza.

Pozostanę więc prozaikiem w moim blogu, choć o naszej wałbrzyskiej przyrodzie i krajobrazach, o naszych refleksjach w zetknięciu z otaczającymi nas cudami natury, vide – Święty Antoni M., wypadałoby pisać tylko wierszem. Jest wielu, którzy to robią i chwała im za to. Jeśli ja to zrobiłem także, to znak, że nasze życie nabiera uroku i powagi, bo przecież mamy nastrojowy wtorek. A w następny wtorek na cmentarzu będziemy się cieszyć, że mamy tylu świętych – Wszystkich Świętych ! Samo życie !

 Fot. Zbigniew Dawidowicz