Moja agitacja niewyborcza

gościmy w jednej ze szkół

Ten weekend ma swoją ideę fix. Jest nią udział w wyborach. To potwierdzenie, że cenimy sobie zdobycz najwyższą wielkiego ruchu „Solidarności” – demokrację. Chciałem napisać prawdziwą demokrację, ale palce mi zawisły na klawiaturze. To co zrobiły z wyborów tzw. partie polityczne i media, to już nie jest cyrk  Monty Pythona, to ponura tragikomedia. Absurdalna gra tysięcy pseudo aktorów tzw. sceny politycznej, której wynik może zaważyć  na losach państwa i jego obywateli. Z prawdziwą demokracją ma to tyle wspólnego, co życie na Marsie. Apogeum tej gry mogliśmy obserwować w programach TV, to się nazywało  debaty telewizyjne. Najpierw dwie panie premier rządu, obecna i ta która wygrała już wybory w sondażach opinii publicznej, a potem cała plejada liderów, prawdziwa menażeria cyrkowców wabiących ludzi magią obiecanek. Wiadomo – obiecanki cacanki, a głupiemu radość ! Kuriozum naszych demokratycznych wyborów polega na tym, że wciąż musimy wybierać pomiędzy mniejszym lub większym złem. A dlaczego ? Bo zamiast głosować na ludzi, musimy głosować na partie. Współczuję rozsądnym wyborcom i sobie też zmuszonym wybierać pomiędzy dżumą, a cholerą.

Ale ta moja dygresja na wstępie, to tylko próba wylania z siebie goryczy gromadzącej się przez lata od  czasów, kiedy to obiecano nam, że będziemy mieli prawdziwą demokrację.

A tak naprawdę, to chcę zaprosić moich Czytelników w krainę wolną od politycznych gier, co nam zatruwają życie, w krainę baśni i fantazji. Zapraszam do przynoszącego spokój i wytchnienie świata poezji. Ktoś powie, że ten świat, do którego zapraszam, to maleńki skrawek na ziemi i dotyczy tylko nielicznej gromadki odbiorców, ale to jest właśnie ich świat rozpoznany, namacalny i może dlatego szczególnie bliski.

Na początek Marek Juszczak, z tomiku wierszy „Wytrwałość pamięci”:

 „Miasteczko moje kochane

wśród gór domami rozsiane

jak wstęga

ciszą napełniasz dolinę

a cisza jak rzeka płynie

do serca sięga

piękne o każdej porze

czy ciepło czy zimno na dworze

czy wiatr

takie wspominam cię zawsze

gdy na fotografię patrzę

sprzed lat

miasteczko moje rodzinne

ty sny spokojne dziecinne

pierwsze wzruszenie

ty miłość i pierwszy wiersz

o którym ty tylko wiesz

… moje natchnienie,,,”

 Wiersz jest oczywiście o Głuszycy, rodzinnym miasteczku Marka Juszczaka emerytowanego już obecnie sztygara kopalni „Szczygłowice’ w Knurowie na Górnym Śląsku. Czy można tęsknić za Głuszycą? Czy to normalne, by pisać o niej pełne miłości i tęsknoty wiersze?

Okazuje się, że można i nie jest to przypadek odosobniony. Pisałem już o tym wielokroć, że obok Marka Juszczaka mała Głuszyca może się szczycić tym, iż wspomina ją z nostalgią krajowej sławy pisarz i poeta,  Natan Tenenbaum, autor wiersza „Modlitwa o zachodzie słońca”, który stał się hymnem  ruchu „Solidarność”, a także Romana Więczaszek, polonistka z Brzegu nad Odrą, autorka kilku tomików wierszy i redaktorka artykułów w lokalnej prasie promujących jej miejsce urodzenia – Głuszycę.

A oto Romana Więczaszek , wiersz „Powoli”:

gdy przyjadę nad Bystrzycę

będę chodzić powoli

zostawię samochód za karę

bo zawsze za szybko przez Głuszycę gnał

pod oknem na Grunwaldzkiej

tak długo będę stać

aż tato i Ela

się do mnie uśmiechną

poczekam na liście

w Jordanowskim Ogrodzie

co tak cudnie otulały

lub udawały wojnę

 i wdrapię się powoli na Skałkę

żeby być bliżej tych

co odeszli

potem na ławce w parku

wyjmę starą fotografię

i chusteczkę haftowaną

wyjmę bardzo powoli…

Dlaczego wybrałem dziś właśnie wiersze naszych rodzimych poetów. Odpowiadam od razu, bo jestem wciąż pod wrażeniem wtorkowego wieczoru „jesiennych spotkań z poezją” (20 października br) w CK MBP w Głuszycy, gdzie spełniła się wcześniejsza zapowiedź, iż będzie to wieczór liryczny i refleksyjny.

Jakoż tak właśnie było, gdyż obok lirycznych wierszy Romany i Marka, którzy corocznie przyjeżdżają do rodzinnego miasteczka, by spotykać się z młodzieżą i dorosłymi mieszkańcami na wiosennych lub jesiennych spotkaniach z poezją, mieliśmy przyjemność posłuchać koncertu znanego w regionie wałbrzyskim gitarzysty i wokalisty Marcela Kambra, a także pooglądać na telebimie kolorowe fotki z naszego miasta i okolic. Biblioteka Miejska przygotowała na tę okoliczność specjalny zeszycik z wierszami naszych gości, a w spotkaniu uczestniczyli słuchacze Uniwersytety III Wieku i Klubu Seniora, ale także młodzież szkoły podstawowej nr 3.

 Pomyślałem, że dobrze będzie od nowa przypomnieć parę wersetów naszych głuszyckich piewców, by raźniej nam się zrobiło na sercu, co pozwoli odetchnąć świeżym powietrzem nie skażonym wyborczą propagandą:

„tu zostawiłem swoje serce

miedzy górami a doliną

łapałem wiatr jak czyjeś ręce

może to twoje były dziewczyno

puszczałem łódki do rwącej wody

by z marzeniami płynęły w dal

Bystrzyco – rzeko ciągłej przygody

czy je zaniosłaś tam gdziem chciał?

nocą gdy księżyc oświetla rowy

a w rowach świerszcze cykają dysząc

na góry spływa cień Wielkiej Sowy

jak sen nad uśpioną Głuszycą

na stawach raki i gwiazdy w wodzie

strumień wodospad i słodka cisza

lubiłem tam przychodzić co dzień,

czasem płakałem gdy nikt nie słyszał

szumiące świerki dzwony kościoła

od tego świata nie chcę więcej

znad gór tęsknota za mną woła

tu zostawiłem swoje serce.”

To napisał Marek Juszczak, a nasza znakomita Romana Więczaszek wspomina „kraj lat dziecięcych” po swojemu :

„Drzewa moje z dzieciństwa

zabrałam

Te z góry wysokiej

iglaste

wiecznie pijane z nadzieją

Zabrałam drzewa liściaste z parku

bo wesołe ich ramiona

nawet w zimie grzeją

Jadą ze mną jak druhny

białe brzozy

Tulę do nich swe czoło

i welon ślubny

Mam też łopiany

znad Bystrzycy

co były domem

dla misia ślepego

Wzięłam bzy kolorowe

gdyż pachną tak krótko

Jest mi dlatego ciężko…”

Niech mi ktoś powie, że to rzecz haniebna, by zaprzątać ludziom głowę wierszykami, gdy mamy tak ważne zadanie jakim są wybory. Odpowiadam, może i haniebna, ale zdrowa dla duszy i ciala. A w ogóle każdy ma wolną wolę wybierać i w lokalu wyborczym, i w internetowym blogu.