Wiara czyni cuda

Pomyślałem sobie, że trzeba o tym pisać, bo temat powraca jak bumerang. Co rusz nasi hierarchowie Kościoła popisują się wzlotami elokwencji w których kryje się przeświadczenie o ich niepodważalnym autorytecie, mądrości, nieomylności. Jeśli władza ich nie słucha trzeba karcić władzę i podburzać wiernych przeciw niej. Bo kto tu jest władzą? Kiedyś  po pozytywnych wieściach płynących ze stolicy Piotrowej o poczynaniach nowego papieża ułożyły mi się spontanicznie strofy białego jak sutanna papieska wiersza, który dedykuję naszym hierarchom, bo najwyższy czas do refleksji.

Śpiew motyli

tu w pałacu jest moje królestwo

a przez okno się ściele dal sina

dobrze jest patrzeć z góry

mieć świat u stóp niepodległy

a jednak przecież zawisły

niezdolny ulecieć w przestworza

dobrze jest być motylem

zawieszony w strzelistej framudze

rozpościeram skrzydełka motyle

było nie było polecę

bo czuję tak mocne jak nigdy

fizyczne przyciąganie ziemi

wiem, ona chce mnie przygarnąć,

przyroda umiera bez motyli

to nic, że tu jest mój azyl

siedzę sobie jak władca na tronie

pełzające po ziemi robaczki

zadzierają do góry głowy,

by się kornie mogły pokłonić

nie potrafią oderwać oczu

od mozaiki kolorów motyla

nie, nie mogę już dłużej czekać

czuję -  nadeszła pora

prosto z Rzymu od motyla Franciszka

dość bujania w obłokach pychy

zadufania w swej omnipotencji

gdy na dole zagubione kwiaty

oczekują, by je zapylić

wiem że mogę

motylem jestem !

Pomarzyłem sobie w lipcowej aurze o idei, choć wiem, że marzenia o tym, że hierarchowie  będą zdolni zbliżyć się do ludu, zacząć mówić ich językiem, potraktować jak  równorzędnych partnerów, to tak samo, jak śpiew motyla. Ale wiara czyni cuda !