Komentatorce R - do sztambucha

K. I. Gałczyński  -  Elegia

Coraz bardziej wszystko mnie boli,

już mi szkodzi nawet i ser;

siedmioma szpadami melancholii

przebity jestem jak Apollinaire.

Głowa od rana puchnie jak bania,

cóż za pożytek z takich bań ?

Kiedyś wciąż… panie. A dziś się słaniam

na nogach nocą, proszę pań.

Bo spać nie mogę. Ha. Ktoś stuka

kościstym palcem do mych drzwi.

Już wiem. Poznaję: to Kostucha:

- W taniec – powiada – pójdź K.I.

No cóż, przyjmuję jej ofertę,

choć tak w piżamie to faux-pas.

I już mnie ciągnie ta dama przez wertep,

gdzie deszcz i noc, i wiatr, i mgła.

Gdzieś pod latarnią w wietrzną zamieć

kostucha nagle w płacz i krzyk:

- Skąd ma pan siedem dziur w piżamie?

Wygląda pan jak siódemka pik.

- Właśnie – powiadam – to mnie boli,

Moja kochana, czyli ma chėre:

siedmioma szpadami melancholii

przebiłem się jak Apollinaire.

P. S.  A teraz od mnie:

Śpię jak zabity, gdy koś stuka

w okna framugę, czy to bies?

Oczom nie wierzę, to Kostucha:

- W taniec powiada – pójdź M.S.

- Odłóż no proszę ostrą kosę,

właśnie w mym życiu nastał raj,

w serce i duszę właśnie wnoszę,

to co powiedział A, Einstein,

że na tym świecie wszystko cudem,

żyć nie umierać, to mój cel

Ty chcesz mnie skosić jak ułudę,

to nie w porządku jest ma chere !

Zostanie po mnie miejsce puste,

a Poświatowska mówi wręcz,

trzeba ożywić to co uschnie

i nie zostawiać pustych wnętrz.

I stał się wtedy właśnie cud -

- poszła Kostucha do innych wrót.

Żyję więc nadal w świecie kier,

a wszystko to zasługą R

No cóż, mogę tylko serdecznie podziękować. Ku chwale Kierownik Miejskiej Biblioteki w Głuszycy!