Jak ta wilga

toczące się kola historii

 Rozśpiewałabym się w głos,

Jak ta wilga, jak ten kos,

W bożej pustce, w bożej ciszy

I niech jeno las mnie słyszy.

Rozśpiewałabym się w głos,

Pośród sosen, pośród brzoz,

Po zielonej mchów rozścieli,

Byle ludzie nie słyszeli…

Śpiewałabym także im,

To co czuję, to co wiem,

Gdyby ludzie byli tacy,

Jako drzewa, jako ptacy,

Rozśpiewałabym się w głos

Jak ta wilga, jak ten kos…

Niestety, nie dane było nikomu usłyszeć z głębi serca płynącego wokalu niejakiej Marii Wolskiej, młodopolskiej poetki, autorki stylizowanych na wzór poezji ludowej liryków, zebranych w tomiku „Dzbanek malin”. A przyczyną była niewiara w ludzi, w ich otwartość i szczerość, w ich wyrozumiałość i tolerancję.

Tak już jest na świecie, że od kolebki jesteśmy poddawani różnego rodzaju wpływom i naciskom ograniczającym naturalne impulsy i skłonności. To się nazywa wychowaniem. W miarę upływu lat jest tych ograniczeń coraz więcej. Ubywa bliskich nam osób, wobec których możemy się otworzyć.

A może właśnie trzeba wybrać się w miejsce odludne, zaszyć się w gęstwinie drzew i krzewów i tam bez ogródek wyśpiewać na cały głos, co nam w duszy gra. Bo przecież zawsze możemy liczyć, że:

W bożej pustce, w głuchej ciszy  - 

może jednak ktoś usłyszy,

może śpiew mu serce skruszy

i nie będziesz sam w tej głuszy .

Ale te moje  naiwne dywagacje nie są na miarę czasów, w których żyjemy. Dziś możemy w każdej chwili wyrzucić z siebie wszystko co tylko nam dyktuje potrzeba chwili i nie musimy szukać w tym celu zacisznego miejsca. Wystarczy dostęp do Internetu. Siadamy sobie spokojnie przed ekranem monitora i dajemy upust swym emocjom. Możemy przecież robić to anonimowo, jeśli nie stać nas na taką odwagę, jaką zaprezentował Artur Nicpoń z Oleśnicy, by całą swą prymitywną mentalność i agresję utrwalić na kartach  blogu. Skutkiem tego zna go dziś cała Polska, a ponieważ stał się od razu „bohaterem” mediów, można się spodziewać, że zajmie w nich równie tyle miejsca, co wyrafinowana „mamuśka Madzi”. Gdyby tak jeszcze zechciał wziąć go pod swe opiekuńcze skrzydła superagent Rutkowski, mielibyśmy kolejny serial sensacyjny, z polskim Bondem, Krzysztofem, w tle.

Zdaję sobie w pełni sprawę z tego, że to, co się dzieje w naszej polityce nie jest powodem do żartów i kpin. Ma rację socjolog prof. Radosław Markowski, który w wywiadzie dla  „Gazety Wyborczej” stwierdza:

„To już piąty, czy siódmy rok, w którym młode pokolenie wyrasta w atmosferze jadowitości, podejrzliwości. Uczone jest codziennie, że prezydent kraju jest zdrajcą, "Komoruski", premier kraju to jakiś quasi-Niemiec, który chce nas sprzedać. Polska nie jest niepodległa, a jest kondominium rosyjsko-niemieckim. To są spustoszenia w świadomości młodych ludzi, które są - już teraz - nie do odrobienia”. I dalej:

„Śledzę portale internetowe w innych krajach, czytam w wielu językach słowiańskich, uczestniczę w międzynarodowych programach badawczych. Agresja, brak możliwości nawiązania dialogu, charakteryzuje nasz kraj znacznie bardziej niż kraje, które moglibyśmy o to podejrzewać. Dzieje się coś niedobrego. Coś złego stało się w polityce, potem przerzuciło się na świat dziennikarski, a teraz widzę, że przerzuciło się nawet na świat nauki. Teraz jest sprawa Brunona K., ale za chwilę będziemy mieli problem z całym pokoleniem, które nie będzie miało najmniejszego szacunku dla państwa i do demokratycznie wybranych władz kraju. Nie jestem zwolennikiem hołdów wobec władz, ale minimalnego respektu tak. To, że lider opozycji oskarża rząd o współudział w zbrodni zabójstwa 96 osób w katastrofie smoleńskiej jest rzeczą niebywałą w żadnej demokracji” - mówi Markowski.

Nie jestem w porządku wobec siebie wykorzystując mój blog do sprawy, która tak czy owak ma swój podtekst polityczny. Zakładałem, ze będę się starał tego unikać. Moją ideą fix jest region wałbrzyski i to, co się w nim dzieje w turystyce, kulturze, gospodarce. Często nawiązuję do historii tego skrawka naszej ojczyzny, zdając sobie sprawę z tego, że tej historii nie wyssaliśmy z mlekiem matki (przynajmniej tacy jak ja powojenni osiedleńcy na tej ziemi), musimy ją poznawać i akceptować w całej swej istocie, nawet kiedy nie jest dla nas zbyt budująca.

Są jednak sytuacje w życiu politycznym kraju, wobec których nie można przejść obojętnie,  zamknąć usta, odłożyć temat ad acta. Niech się tym zajmują inni. Pisałem już kiedyś o  przejmującym songu „Solidarności” – „Modlitwa o wschodzie słońca” Natana Tannebauma. Jesteśmy w świecie polityki zarażeni ciężką chorobą, w tej chwili – epidemią Ona się nazywa nienawiść i pogarda.  Ta zaraza odbiera rozum, dewastuje wszystkie wartości ideowe i etyczne, burzy fundament systemu demokracji, który z takim trudem został zbudowany w czasach „Solidarności”. Gdzie się zgubiła ta solidarność, która rozsławiła nasz kraj na całym świecie, otworzyła drogę do wyzwolenia się z totalitaryzmu komunistycznego innym krajom i narodom Europy Wschodniej?

Co się stało z ludźmi, którzy ściskali ręce Lecha Wałęsy, naszej nadziei i  chluby obok papieża Jana Pawła II? Dlaczego zdeptaliśmy wszystkie nasze autorytety, mógłbym wymieniać po kolei – Kuroń, Michnik, Gieremek,  Bartoszewski, Mazowiecki, tę listę można rozszerzać nawet o prezydentów z drugiej strony „okrągłego stołu” - Jaruzelskiego i Kwaśniewskiego. Nie da się zważyć i wymierzyć zasług jednych i drugich. Mądry naród unika takich prób. Czy można ich wymazać z historii?

Dlaczego nie potrafimy uszanować wyników demokratycznych wyborów.? Prezydent, czy premier naszego państwa, to nie są uzurpatorzy, zostali wybrani większością głosów. Każdy kto neguje ich wybór podważa decyzję demokratycznej większości. Jeśli nawołuje publicznie do zbrojnego usunięcia legalnych władz, to znaczy że godzi w podstawy  konstytucyjne państwa. Dotyczy to tak samo Brunona K. i Artura N. jak i polityków, którzy akceptują takie postawy, a także je uzasadniają i bronią. Są granice wolności i one muszą być, abyśmy mogli żyć w bezpiecznym państwie. To już najwyższy czas. Skończmy wojnę „polsko – polską”. Już kiedyś doprowadziła ona do tego, że zniknęliśmy z mapy Europy. Przestańmy zarażać młode pokolenia pogardą i nienawiścią do kogoś, kto myśli inaczej. Dosyć agresji w polityce i w życiu społecznym.

Wydaje się to tak oczywiste, że nie powinienem o tym pisać. Ale ja nie jestem takim pesymistą jak autorka wiersza cytowanego we wstępie i wierzę w to, że są ludzie „jako drzewa, albo ptacy”, którzy wysłuchają i potrafią wziąć sobie do serca moje niedzielne suplikacje.