Remedium na DNA

Świat bez DNA

Bardzo, bardzo poważną sprawą pozwoliłem sobie zaprzątnąć uwagę moich Czytelników w ostatnim poście, pytając o sens życia. Mimo woli próbowaliśmy w gąszczu słów uczonych i ważnych, w potoku mowy giętkiej i składnej  znaleźć sens naszego bytowania na tym „padole płaczu”, jakim jest ziemia nasza maleńka w makrokosmosie wszechświata. I kiedy już byliśmy blisko, odezwał się Henryk w komentarzach (patrz niżej w starszym poście) i zasiał kompletny niepokój, elektryzując naszą wyobraźnię magicznym talizmanem DNA. I wszystko, co mieliśmy już jako tako poskładane nagle się przewróciło do góry nogami. To ponowny tajfun, tsunami w naszej głowie. Daje nam do zrozumienia, że nie ma czegoś takiego, jak sens życia, bo „Ktoś” wynalazł tajemnicze DNA i by one mogły sobie swobodnie funkcjonować, stworzył świat i człowieka, który teraz z tym wszystkim musi się borykać.

Nie mam innego wyjścia, jak szukać remedium dla naszych porażonych głów. Nie wiem, czy to co proponuję, to wystarczy, ale może choć odrobinę złagodzi nasze skołotane umysły i serca. Taki cel miał zapewne poeta, niezastąpiony w trudnych momentach życia  -  Konstanty Ildefons Gałczyński, a co napisał, poczytajmy:

„Ileż to lat, ileż to lat trzeba chodzić

po dniach, po nocach, po piętrach,

do ilu łomotać drzwi, w ilu szukać

książkach, światłach, muzycznych instrumentach,

po jakich drogach, co się w deszczu mylą,

zaplątują w niebieskich zachmurzeniach,

w ilu miastach z latarniami ! O, i w ilu

nieskończonych próbach, oczekiwaniach, doświadczeniach –

ażeby znaleźć jakieś jedno zdanie,

które do serca komuś wejdzie i zostanie,

parę słów ułożonych w dziecinny gwiazdozbiór,

a ten nad czyimś oknem będzie sunął świecąc

w noc zimową i powie ktoś: „Cóż noc niebrzydka!”

Bo trudno jest za włosy chwycić treść wzburzoną,

rytm odmienny jak księżyc, ten sam księżyc który

Beethoven z nieba zerwał i w sonatę wepchnął…

Nad tym oknem, nad tą lampą nie zagasłą,

rozgadane jak jesienna plucha  - 

jakich „Trenów”, jakich „Ballad i romansów”

można by się jeszcze w nas dosłuchać ?”

Żywię taką niepłonną nadzieję, że nie damy się zakneblować w poczuciu zwątpienia i bezradności wobec osiągnięć nauki, która odkryła bezsens naszego istnienia z powodu DNA. Wręcz odwrotnie. Będziemy głosić wszem i wobec, że żadne kody genetyczne nie są w stanie nam odebrać wiary w sens życia, w którym istnieje poezja, sztuka i kultura, a obok niej cudowny świat natury i ludzie wrażliwi na piękno i dobro, i pokąd stać nas na miłość, przyjaźń, współczucie, i pokąd Polska jeszcze nie zginęła ! Tak nam dopomóż Boże (Twórco DNA ?) i Wszyscy Święci! Amen !