Urocze grafomaństwo

Są takie chwile, kiedy zachodzi potrzeba by jakieś ważne wydarzenie, jakąś rocznicę, uroczystość, osobę, uczcić  tak zwaną „mową wiązaną”, czyli wierszem. Jeśli  napisze się o tym do rymu, brzmi to okazalej, donioślej, milej. Najczęściej takie tekściki pachną grafomaństwem, zwłaszcza jeśli nie ma w nich czegoś innego od zwykłej paplaniny, a rymy są zbyt proste. Mówi się, że są to rymy „częstochowskie”, ale dlaczego, nie wiem. Jest bardzo niewyraźna granica pomiędzy grafomaństwem, a prawdziwą sztuką poetycką, często trudna do uchwycenia. Dotyczy to zresztą nie tylko słowa pisanego, ale i malarstwa, i muzyki, i innych dziedzin sztuki.

Dla zwykłych „zjadaczy chleba” myślę, że ważne powinno być tylko jedno kryterium, czy mi się to podoba, czy też nie. I tym powinniśmy się kierować czytając z zainteresowaniem tekst pisany, słuchając muzyki,  czy też wieszając jakiś obraz na ścianie. Jeśli dokonujemy jakiegoś wyboru tylko dlatego, bo ktoś nam powiedział, że to jest dzieło sztuki  -  to jest to snobizm. Tego powinniśmy unikać. Nie powinniśmy też narzucać swoich upodobań innym odbiorcom.

Sztukę uprawia się po to, by uczynić świat piękniejszym, bliższym człowiekowi, zarozumialszym. Sprawą twórcy jest umiejętność trafienia do odbiorcy, ale też świadomość, że nie uda się trafić do każdego.

Na ten weekend proponuję moje z lekka grafomańskie „dzieła sztuki”. Czy Wam się spodobają, czy też nie, rzecz gustu. Ale spróbować można.

Na początek przytoczę wiersz „Modlitwa niepoprawnego idealisty” zamieszczony przed dziesięciu laty jako epilog „świątecznego koszyka satyrycznego” p.t. „Kwiaty wałbrzyskie” w „Tygodniku Wałbrzyskim”. Wydaje się, że jego aktualność wcale nie minęła:

Niebo nad nami rozpal w łunę,

uderz nam w piersi pięścią Ali,

otwórz nam serca jak piorunem

rozdzielasz strugi rwącej fali.

Daj nam uprzątnąć gmach rodzinny

z sprzedajnych graczy i pieniaczy,

niech stanie się jak ptak niewinny

dla ludzi prostych, nie krętaczy.

Nich będzie skromny, ale czysty,

nasz dom wałbrzyski, sercu bliski.

Miastu, gdy z szlamu się oczyści,

obudzi śpiące ideały

- daj rządy ludzi wolnej myśli

twardych dla prawdy niczym skały.





 

Bramy starostwa i ratusza

otwórz dla takich demokratów,

dla których ważną czysta dusza,

a nie interes kumów, swatów.

Niech liczy się społeczne brawo,

a nie splendory i pieniądze,

niech w samorządzie rządzi prawo,

a nie partyjne żądze.

Pozwól odnaleźć w zgliszcz popiele

cząstki błyszczące jak ornament,

by przestał być dla radnych celem

„złoty interes”, miast diament,

wiekuistego ładu zaranie!

A teraz dla odmiany coś mniej patetycznego, bardziej frywolnego. A jest to tekst rymowany z okazji głuszyckiego Festiwalu Pstrąga w Łomnicy 12 sierpnia 2007 roku:

Żona ciągle mi urąga,

ty byś chciał jeść tylko pstrąga,

odkąd serwują w Łomnicy

pstrąg najlepszy w okolicy

na Łowisku „Złota Woda”,

nawet stówy ci nie szkoda.

Dzień w plenerze nam umila

pstrąg z cytrynką, z masłem, z grilla,

piwko towarzyszy rybie,

bo pstrąg lubi pływać w piwie,

słonko śmieje się do ciebie,

czujesz się jak w siódmym niebie.

Wielką dumą pierś ci wzbiera

 na cześć Jurka  -  wizjonera,

który nawet stąd z Łomnicy

trafił do TVN w stolicy.

Dość będzie w Głuszycy wrzawy,

jak przyjadą tu z Warszawy,

zjedzą wszystkie z rzeki pstrągi,

bo to chłopy, same drągi

oprócz politycznej kliki,

ochraniarze -  „borowiki”.

Będziesz potem dzielny Jurku

robił Festiwal Ogórków !

Lecz na razie pstrągów sporo,

nie zabraknie do wieczoru,

chociaż chłopów ze wsi wielu

wycieńczonych po turnieju,

każdy z werwą połknie rybę,

politykom  -  na pohybel !

Na estradzie gra orkiestra

z pstrągiem piwko całkiem ekstra,

z rondla się uśmiecha ryba:

zapraszamy na Festiwal !

Do miłego zobaczenia na Łowisku Pstrąga u Jurka Rudnickiego w Łomnicy ! Miłego weekendu!