Rano rosą

miasto budzi się, ale nie tak wcześnie rano

  Mam już od pewnego czasu zakodowany jak w budziku codzienny poranny spacer z psem. Nie potrzebny mi do tego zegar, bo mój wierny przyjaciel Tomcio ma to już w genach i o właściwej porze niecierpliwie pomrukuje, merda zachęcająco ogonem i wskazuje na drzwi, a ich otwarcie, to najszczęśliwsza dla niego chwila, pod warunkiem, że wychodzimy z domu razem. Mój jamniczek to zwierzę niezwykle towarzyskie, jego zadowolenie wzrasta podwójnie, gdy na spacer idzie jeszcze z nami moja żona. Ale Tomcio już wie, że o wczesnej porze nie jest to możliwe, bo pani domu właśnie wczesnym rankiem ma, jak to sama określiła „najlepsze spanie”.

to właśnie nasz wiejski pejzażyk

 Wychodzimy więc z Tomciem na ranny spacerek i robimy to bez względu na „stan atmosfery w danej chwili”. Zapamiętałem to precyzyjne określenie czym jest pogoda  z lekcji geografii w podstawówce. Padający deszcz nie jest przyjmowany przez mojego druha z entuzjazmem, ale godzi się z tym z pokorą. Nie zwraca na to uwagi, że ja mogę się chronić od deszczu pod parasolem, on zaś musi moknąć bez  żadnej taryfy ulgowej.

mój wierny druh Tomcio

 Poranny spacer jest rzeczą niezmiernie ważną i interesującą. To że ważną, jest jasne, zważywszy na potrzebę ruchu dla człowieka „przebitego siedmioma szpadami melancholii”. To że interesującą przekonuję się coraz częściej. Wiadomo rano jest się rześkim i  zdrowym, sprawniejszym pod względem fizycznym i umysłowym, nastawionym pozytywnie do życia. Na spacerze jest czas na skupienie się i refleksję. Taki partner jak Tomcio nie przeszkadza w niczym, zajęty tropieniem zapachów, jak się okazuje nieznanych, zupełnie niewyobrażalnych dla człowieka.

Moje poranne przemyślenia spacerowe mogłyby stanowić odrębny temat blogowy, ale nie jestem pewien, czy w krótkim czasie nie pozostałbym jedynym czytelnikiem tego blogu. Będę więc tylko wyjątkowo próbował je wykorzystać wtedy, gdy będą się mi wydawać szczególnie interesującymi.

Tak się stało właśnie wczoraj. To było tuż po „siódmej” rano i po obfitej choć  z dawna oczekiwanej burzy. Jeszcze jej  wilgotny oddech czuć było w powietrzu. Poszliśmy z Tomciem stałą trasą, najpierw Osiedle, potem w dół nad rzekę, obok basenu, boisk „Orlika”  na główną arterię miejską, ulicę Grunwaldzką i z powrotem do siebie na wieś. Tak  nazywamy naszą ulicę, która zamyka miasto, a otwiera wolną przestrzeń górskiej niezamieszkałej kotliny. Czujemy się jak na wsi, co wcale nie oceniamy pejoratywnie.

To co mnie uderzyło szczególnie, to zupełna, absolutna pustka i na Osiedlu Mieszkaniowym i w centrum miasta. Ani jednej żywej duszy. Miasto śpi. Jest w pół do ósmej rano. Oczywiście  -  niedziela. Ale wczoraj w sobotę jak sobie przypominam było podobnie. Też dominowała cisza i spokój. Sklepy pozamykane, bo w niedzielę są otwarte najwcześniej od ósmej.  Na Grunwaldzkiej minął mnie jeden samochód. Dostrzegłem też w Ogródku Jordanowskim na ławce jedynego, „zmęczonego życiem” mężczyznę, z butelką piwa w ręce.

No i czy nie jest to powód do rozmyślań. Co się dzieje z moim niegdyś przemysłowym, rojnym i gwarnym miasteczkiem, które pamiętam z lat młodości i dojrzałości jako kipiący tygiel ludzi przewalających się ulicami od rana do nocy.  To było miasto młodych, pełnych werwy i żywotności ludzi. W niedziele rano też było rojno od pracowników fabryk włókienniczych wracających z nocnej zmiany. Zaraz potem pojawiały się grupy ludzi idących na ranną Mszę Św. do kościołów.

Można wysnuwać różne wnioski. To skutek upadku przemysłu. Nie ma już „Piasta” zatrudniającego około dwóch tysięcy pracowników, nie ma „Argopolu”, „Terenówki” w Głuszycy Górnej, DMW w Grzmiącej.  Dawna „Indriana” ratuje jeszcze sytuację, zatrudniając ponad dwieście osób, zaś „Nortech” ledwie „robi bokami”. W mieście nie ma pracy, bo nie ma większych zakładów pracy, we wsi nie ma pracy, bo upadło rolnictwo.

oto w całej okazałości poranny ruch w mieście

Można też szukać przyczyn w skutkach przemian ustrojowych po upadku PRL-u w latach dziewięćdziesiątych, a także w zmianach mentalności ludzi. Mamy dziś wolne soboty i niedziele, pracujemy mniej niż dawniej, koncentrujemy się bardziej na sprawach osobistych, domowych, mniej na zawodowych. Wiadomo, że z miasta wyemigrowała młodzież i ludzie młodzi czynni zawodowo w poszukiwaniu pracy w głębi kraju lub za granicą. Głuszyca stała się miastem emerytów i rencistów oraz bezrobotnych, dla których znalezienie stałej pracy jest z różnych powodów  rzeczą nieosiągalną.

Głuszyca to nie jest to samo miasto, co kilkadziesiąt lat temu. Czy oznacza to, że powinniśmy klękać na kolana, rozdzierać szaty i wołać o pomstę do nieba?  Jestem pewien, że nie. To że wczesnym rankiem w wolne soboty i niedziele nie ma ludzi na ulicach, nie oznacza że miasto umarło. Ono po prostu śpi, korzystając z weekendu. Obudzić je może wielki cel i wskazanie dróg i sposobów  jego osiągnięcia.

Tak sobie rozmyślam na niedzielnym spacerze rankiem w cichym,  bezludnym, opuszczonym środku miasta.

Fot. Violi Torbackiej i z domowego albumu.