Nic dwa razy

Odeszła z tego świata, w którym chciała pokazać, jak można żyć w miłości, wzajemnym zrozumieniu, tolerancji. Niestety, poezja to nie jest oręż wobec tych, dla których sensem życia jest gniew, zemsta i nienawiść. Doprawdy, to trudno pojąć, skąd się bierze w kraju katolickim tyle zła. Bo nienawiść, to zło, a najwyższym dobrem według sakramentalnej zasady chrześcijan jest „miłuj bliźniego swego jak siebie samego”. Z przerażeniem czytam o tym, co piszą gazety prawicowe, uznające się za katolickie o zmarłej parę dni temu, naszej znakomitej poetce, zdobywczyni nagrody Nobla, Wisławie Szymborskiej. Nawet teraz kiedy już jest na tamtym świecie, nie pozostawiają na niej suchej nitki, a to dlatego że gdy była młodą napisała parę wierszy sławiących „reżim komunistyczny”. Zostawmy ten temat swojemu biegowi. Znana sentencja głosi, że ci co sieją nienawiść, będą ją zbierać jako żniwo.  

Wisława Szymborska ma za sobą ogromną rzeszę  miłośników jej poezji, zarówno w kraju, jak i za granicą. Była to jedna z przyczyn przyznania Jej nagrody Nobla. A ta nagroda to tytuł do chwały, to świadectwo naszych słusznych aspiracji do liczenia się na świecie. Wisława Szymborska obok Czesława Miłosza, to nasi współcześni koryfeusze na polu literatury, którzy dowodzą mądrości i talentu polskiego narodu.

Nie mam zamiaru rozpisywać się o twórczości Wisławy Szymborskiej, o tym jaką była skromną i dobroduszną istotą. Piszą o tym wszystkie ważne gazety, słyszymy w radiu i telewizji.  Poprzez obraz medialny będziemy świadkami Jej uroczystości pogrzebowych.Będą one godne wielkości Jej sławy i talentu. A ja przytoczę tylko trzy fragmenty wierszy, które są moją odpowiedzią na pytanie, dlaczego lubię i cenię poezję Wisławy Szymborskiej:

„Ziemio ojczysta, ziemio jasna,

nie będę powalonym  drzewem.

Codziennie mocniej w ciebie wrastam

radością, smutkiem, dumą, gniewem.

Nie będę jak zerwana nić,

odrzucam pusto brzmiące słowa.

Można nie kochać cię  -  i żyć,

ale nie można owocować…”

„By na twej twarzy spokój był

i dobroć, i rozumny uśmiech,

naród mój nie żałuje sił,

walczy i tworzy, i nie uśnie …”

"Nic dwa raz się nie zdarza i nie zdarzy. Z tej przyczyny zrodziliśmy się bez wprawy i pomrzemy bez rutyny. Choćbyśmy uczniami byli najtępszymi w szkole świata nie będziemy repetować żadnej zimy ani lata. Żaden dzień się nie powtórzy, nie ma dwóch tych samych nocy, dwóch tych samych pocałunków, dwóch jednakich spojrzeń w oczy. Wczoraj, kiedy twoje imię ktoś wymówił przy mnie głośno, tak mi było, jakby róża przez otwarte wpadła okno. Dziś, kiedy jesteśmy razem, odwróciłam twarz ku ścianie. Róża ? Jak wygląda róża? Czy to kwiat ? A może kamień ? Czemu ty się, zła godzino, z niepotrzebnym mieszasz lękiem ? Jesteś - a więc musisz minąć. Miniesz - a więc to jest piękne. Uśmiechnięci, wpółobjęci spróbujemy szukać zgody, choć różnimy się od siebie jak dwie krople czystej wody." Fot. Violetta Torbacka., dwa ostatnie Stasysa Eidrigeviciusa.